Κάπου το καλοκαίρι του 2013, πληροφορήθηκα την εξής είδηση, όπως είχα ξαναγράψει . Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ είχε κρίνει αντισυνταγματικό τον νόμο που υπερασπίζεται το δικαίωμα του γάμου που αφορά μονάχα σε ετερόφυλα ζευγάρια, και με πλημμύρισε αμέσως η αισιοδοξία πως η όλη προκατάληψη γύρω από την ομοφυλοφιλία αρχίζει, αργά αλλά σταθερά, να υποχωρεί. Για κάθε αλλαγή και πρόοδο, κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.
Τους επόμενους μήνες συνέβησαν κι άλλα γεγονότα που επέτειναν την αισιοδοξία μου. Εν αρχή, η Ζωή της Αντέλ. Μια ταινία που απέσπασε μάλιστα και τον Χρυσό Φοίνικα, το ανώτερο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών, κατά τη γνώμη μου όχι επειδή ήταν καταπληκτική ταινία, αριστοτεχνικά γυρισμένη με το πρωτότυπο σενάριο και τα υπόλοιπα που ακούστηκαν, αλλά καθώς διαφοροποιήθηκε σε ένα άκρως σημαντικό σημείο από τις υπόλοιπες ταινίες που έχουν βγει ανά καιρούς. Είναι η πρώτη ταινία που θίγει τόσο έντονα –και ίσως και γλαφυρά ή σοκαριστικά σύμφωνα με πολλούς – το θέμα της ομοφυλοφιλίας.
Το γεγονός πως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν αρχίσει να στηρίζουν έμπρακτα και φανερά όσο περνά ο καιρός την LGBD κοινότητα, δεν θα μπορούσε να μην έχει ως επακόλουθο τη βράβευση αλλά και την προώθηση της εν λόγω ταινίας. Στην Ελλάδα μάλιστα, η Αντέλ Εξαρχόπουλος παρευρέθηκε μετά από την πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή της εκδήλωσης «Νύχτες Πρεμιέρας», Ορέστη Ανδρεαδάκη, και παρουσιάστηκε η ταινία της την ημέρα της λήξης του Φεστιβάλ. Σύμφωνα με το Περιοδικό «Σινεμά», αλλά και τις λίστες του Χρήστου Μήτση και του Γιάγκου Αντίοχου που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Αθηνόραμα», η Ζωή της Αντέλ βρίσκεται στην πρώτη θέση και φωταυγεί ως πρώτη και καλύτερη ταινία του 2013, κάτι που με έκανε να σκεφτώ πως η κοινή γνώμη αρχίζει για τα καλά να αποδέχεται τη σεξουαλική διαφορετικότητα.
Άλλο ένα νέο, που με θορύβησε αλλά με γέμισε εξίσου με αισιοδοξία, ήταν η πρόσφατη παραδοχή του γερμανού ποδοσφαιριστή Τόμας Χιτζλσπέργκερ πως είναι ομοφυλόφιλος. Και άλλα ονόματα του αθλητικού χώρου όμως, όπως διάβασα στο Πρώτο Θέμα, έχουν αποβάλλει ανά καιρούς τους όποιους ενδοιασμούς και φόβους τους για στοχοποίηση και έχουν παραδεχτεί τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Μεταξύ άλλων και ο Τζον Φάσανου, ή ο Ρόμπι Ρότζερς, αποδεικνύοντας πως οι ικανότητες και οι δεξιοτεχνίες ενός τομέα πρέπει να αφορούν την κοινή γνώμη, και όχι η προσωπική ζωή και η σεξουαλικότητα του καθενός.
Εν τέλει, μέσα σε όλα αυτά, το γεγονός που με συγκίνησε ιδιαιτέρως ήρθε πριν ούτε μία εβδομάδα. Διάβασα ένα τόσο αληθινό κείμενο του Αύγουστου Κορτώ, ενός Έλληνα συγγραφέα, με μια δεξιοτεχνική και γάργαρη πένα σαν το κρυστάλλινο νερό, ο οποίος ανοιχτά έχει παραδεχθεί την ομοφυλοφιλία του. Το κείμενο είχε τον τίτλο «Όταν φιλάω τον άντρα μου». Περιγράφοντας, λοιπόν, μια περίπτυξη δύο ετεροφυλόφιλων νέων σε ένα μπαρ όπου βρέθηκε, υπογράμμισε πως εάν κι ο ίδιος προέβαινε έστω και σε ένα φιλί προς τον φίλο του, τότε «… πέρα απ’ αυτούς που θα γυρίσουν να κοιτάξουν – άλλοι με περιέργεια, άλλοι με κατάπληξη, κάποιοι λίγοι με αδιαφορία και οι περισσότεροι με κάτι από μομφή – πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι το φιλί μας είχε σκοπό να προκαλέσει. Ότι διατυμπανίζουμε την ομοφυλοφιλία μας. Και το πιο διαδεδομένο σχόλιο θα ήταν: «Δεν με νοιάζει τι κάνετε στο κρεβάτι σας, αλλά δεν είναι ανάγκη και να μας το τρίβετε στα μούτρα.» (Σε ελεύθερη απόδοση: με νοιάζει και με κόφτει. Κι επιπλέον, αν ένα κορίτσι φιλήσει το αγόρι του στον δρόμο, το κάνει για να σας τρίψει τον έρωτά του στα μούτρα, ή για να διαλαλήσει την ετεροφυλοφιλία του; Δεν νομίζω).»
Σε αυτό όμως που καταλήγει, με βρίσκει όχι μονάχα σύμφωνη, αλλά και ιδιαιτέρως χαρούμενη που υπάρχει ακόμη κόσμος που δεν διστάζει να υπερασπιστεί την προτίμησή του, δίχως ντροπή και δισταγμό. Γράφει: «Μονάχα αυτό ζητώ: όπως άφησα το ζευγαράκι στο μπαρ να χαρεί τις πολύτιμες στιγμές του, δίχως ποτέ να σκεφτώ ότι το αγκάλιασμά τους με αφορούσε στο ελάχιστο, να μου παραχωρήσετε κι εσείς την ίδια ελευθερία. Γιατί το ζητούμενο είναι η ευτυχία – κι αυτό για όλους μας είναι κάτι κοινό, κι αποδεκτό, και ιερό.»
Η Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία βέβαια, φαίνεται πως έχει βάλει στόχο να οδηγήσει τη χώρα με γοργούς ρυθμούς πολλά χρόνια πίσω, σε σκληρές και αναχρονιστικές εποχές. Όχι μόνο υπάρχει πρόθεση ποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας, αλλά προτάθηκε να διενεργηθεί δημοψήφισμα για να απαγορευτεί η ομοφυλοφιλία και μάλιστα με τιμωρία των LGBT, με στόχο την εξάλειψη τέτοιων προτιμήσεων.
Κοινώς, έχουμε φτάσει στο 2014 και ακόμη ακούγονται απόψεις που θυμίζουν Μεσαίωνα, απαιδευσία και σκοταδισμό. Βέβαια, εάν σκεφτεί κάποιος πως οι χώρες στις οποίες η ομοφυλοφιλία έχει ποινικοποιηθεί, είναι χώρες υποανάπτυκτες, του Τρίτου Κόσμου, με κατοίκους βυθισμένους στη φτώχεια και στην αμάθεια, ίσως να συνειδητοποιήσει πόσο παράλογες και παρωχημένες ηχούν απόψεις που δεν σέβονται τη διαφορετικότητα και την μοναδικότητα του ατόμου.
Με λίγη διορατικότητα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως είναι καθαρά θέμα χρόνου οι ομοφυλόφιλοι να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους. Γίνονται πολλές προσπάθειες και όσο περνά ο καιρός αυτές θα αυξάνονται. Αναχρονιστικές απόψεις, βέβαια, πάντοτε θα υπάρχουν, όπως πάντοτε υπήρχαν σε οποιοδήποτε θέμα, μα είναι κοντά η εποχή που θα κατοχυρωθούν δικαιώματα στην LGBT κοινότητα, είτε αρέσει είτε δυσαρεστήσει τους ομοφοβικούς. Όταν φτάσει αυτή η εποχή, και συνηθίσουμε στην ελευθερία και στο δικαίωμα έκφρασης της μοναδικότητας του καθενός, τότε θα είναι μια πολύ όμορφη εποχή.
