Μέχρι το τέλος του 1966, 385.000 Αμερικανοί στρατιώτες, πίνανε την κοκα-κόλα τους και ξυρίζονταν για την πρωινή αναφορά όχι σε κάποιο στρατόπεδο της Αριζόνα ή του Κεντάκυ αλλά στους ορυζώνες και τις ζούγκλες του Βιετνάμ. Οι πεφωτισμένες κυβερνήσεις των ΗΠΑ είχαν πειστεί ότι οι κιτρινιάρηδες κομμουνιστές θα άπλωναν τον «κόκκινο» πυρετό τους σε όλη την υφήλιο αν επικρατούσαν στην εμφύλια σύρραξη. Και επειδή το κράτος του Τόμας Τζέφερσον και του Λίνκολν ήθελε ντε και καλά να επιβάλλει παντού την δική του δημοκρατία άρχισε από το 1965 να αμολάει ένα σωρό βόμβες στην μικρή χώρα. Ήταν το breakfast των Αμερικανών στρατηγών.
Βέβαια για εκείνον τον βρώμικο πόλεμο –για τους καθαρούς θα τα πούμε άλλη στιγμή- δεν είχε πειστεί ούτε καν ο μαύρος αγράμματος αγρότης του Νότου. «Τι δουλειά έχουμε εκεί κάτω ρε ρεμάλι Τζόνσον; Τι μας έφταιξε ο κοσμάκης;». Πρώτη απ’ όλους βγήκε στους δρόμους η νεολαία και οι φοιτητές. Βέβαια υπήρχαν και οι στρατόκαβλοι του μεγαλύτερου ΑΕΙ των ΗΠΑ -το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια- που η διοίκησή του κυνηγούσε με οποιοδήποτε αντισυνταγματικό μέσο τα φοιτητόπαιδα. Εκείνοι οι προφέσορες προτιμούσαν να ασχολούνται με το αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο. Τέλος πάντων ο αντιπολεμικός πυρετός ανέβηκε και στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα με τους δημοκράτες νεολαίους να κράζουν τους «φίλους» μας τους Αμερικανούς.
Αυτές όμως οι διαμαρτυρίες δεν άρεσαν στον πρώην Έλληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή ο οποίος ταυτιζόταν απόλυτα με τον dean του Berekley. Μετά την φυγή του από την Ελλάδα τo 1963 και κατά την διάρκεια των διακοπών του στο Παρίσι παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην πατρίδα -που γονάτισε με τον αυταρχισμό του- απογοητευμένος o καημενούλης από τις αντιπολεμικές διαμαρτυρίες. Τα ίδια βρωμόπαιδα που τον έπρηζαν για συσσίτιο, εισιτήριο, κατάργηση διδάκτρων, δωρεάν συγγράμματα, και άλλες τέτοιες μπαρούφες τώρα ήθελαν να σταματήσει την αμερικανική επέμβαση στο Βιετνάμ. Τον Μάιο του 1966 δεν κρατήθηκε και έστειλε ένα γράμμα σε ένα καλό του φιλαράκι στην Ελλάδα να του εκφράσει το ξενέρωμά του για την αλητεία την ελληνικής νεολαίας που κάθεται και κάνει πορείες και διαμαρτυρίες για τους κιτρινιάρηδες αντί να κοιτάει να εξευρωπαϊστεί:
“… Δεν γνωρίζω τι επέτυχα και τι δεν επέτυχα εις την σταδιοδρομίαν μου. Γνωρίζω όμως ότι ανέτρεψα την καθιερωμένην από μακρού αντίληψιν ότι η αθλιότης αποτελεί την αμετακίνητον μοίραν της Ελλάδος. Διότι απέδειξα εμπράκτως ότι ημπορεί ο λαός μας αν θέλη, να ευημερήση. Αυτό το «αν θέλει», αφορά κυρίως την νεολαίαν του τόπου μας, η οποία οφείλει των εξευρωπαϊσμόν της Ελλάδος να καταστήση ιδανικόν της και όχι τας διαδηλώσεις του Βιετνάμ και της Ινδοκίνας, εις τα το οποίας την εξωθούν ασυνείδητοι δημαγωγοί. Της δείξαμε ήδη των δρόμο και της δώσαμε και τα μέσα να τον πραγματοποιήση. Αν δε το πράξη, θα έχη αποδοδειχθή κατατωτέρα των περιστάσεων και θα έχει αδικήσει εαυτήν και προπαντος το έθνος.”
Αν είχαν διαβάσει τότε αυτή την επιστολή Έλληνες φοιτητές θα κοιτάζονταν σαν μαλάκες. «Μα εσύ ρε φίλε επι της λαμπρής σου πρωθυπουργίας είχες την παιδεία γραμμένη στα μεγάλα σου φρύδια». Η Ελλάδα του 1958 -όταν κυβερνούσε ο Καραμανλής- είχε την χαμηλότερη αναλογία σπουδαστών ανά κάτοικο, μόλις 0,0025 ενώ το αντίστοιχο για την γειτονική Γιουγκοσλαβία ήταν 0,0048. Στην δεκαετία του 1960 η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία προειδοποιούσε ότι αν δεν ανορθωθή η παιδεία οι Έλληνες θα κινδύνευαν να γίνουν υπηρέται της ΕΟΚ. Τα «μέσα» που έδωσε ο Εθνάρχης στη νεολαία ήταν η πορεία προς την ένταξη στην ΕΟΚ που είχε ξεκινήσει με τον Καραμανλή –θεός χωρέστον- και έπρεπε να είμαστε τύπος και υπογραμμός όταν θα πέφτανε οι τζίφρες στο Ζάππειον.
Εν τω μεταξύ στην τριετία 1965-7 η αμερικανική αεροπορία είχε ήδη ρίξει περισσότερες βόμβες στο Βιετνάμ από όσες είχε ρίξει συνολικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η βασικότερη διαφορά ήταν ότι η δυσοσμία των ναπάλμ δεν έφτανε μέχρι το Παρίσι οπότε η Ευρώπη που οραματιζόταν ο Καραμανλής για την νεολαία ήταν safe. Έλα βάλε το Ode an die Freude* να φτιαχτούμε λίγο γιατί έχω κανονίσει να πάω για γκόλφ με τον Ντ Εσταίν..
* Η Ωδή στη Χαρά (στα γερμανικά Ode an die Freude) είναι ωδή που γράφτηκε το 1785 από τον Γερμανό ποιητή και ιστορικό Φρήντριχ Σίλερ. Από το 1985 οι Ευρωπαίοι ηγέτες την υιοθέτησαν ως επίσημο ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
