Όταν βαριότανε, όταν δεν μπορούσε να βρει κάτι να ικανοποιήσει την πνευματική του δίψα έκανε αυτό που θεωρούσε αυτονόητο. Απομονώνονταν, άνοιγε το ξύλινο συρταράκι και έβγαζε τα σύνεργα. Σήκωνε το μανίκι, έβρισκε την κατάλληλη φλέβα, που πιθανώς να την είχε ταλαιπωρήσει ξανά στο παρελθόν, και έμπηγε την βελόνα εισάγοντας στην συνέχεια στο σώμα του λίγη κοκαΐνη ή μορφίνη. Έπειτα ακολουθούσε ένας πνευματικός λήθαργος… That’s life.
Ήταν μια συνήθεια που ο Άρθουρ Ντόιλ ήθελε να συνοδεύει τον ήρωα του συγγραφικού του θριάμβου, τον Σέρλοκ Χόλμς. Οι περιπέτειες του κύριου Χόλμς γράφτηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η βασίλισσα Βικτώρια ήλεγχε τον μισό πλανήτη και ο αυτοκρατορικός της στόλος όργωνε και τον άλλο μισό. Το εμπόριο με την Ανατολή και την Αφρική ευτυχώς είχε σώσει την φτωχή αγγλική κουζίνα. Μαζί όμως με τα μπαχάρια έρχονταν και άλλα μυρωδικά, πιο «πικάντικα». Όπιο, μορφίνες, κοκαΐνες και τα ρέστα είχανε κατακλύσει την Βρετανική νήσο. Τα κέρδη από το εμπόριο οπίου ήταν μυθικά και οι Βρετανοί το χρησιμοποιούσαν για να καλύψουν τα έξοδα των εισαγωγών τους στη Κίνα.
Η βρετανική αυτοκρατορία τότε κυβερνιόταν από τύπους με φαβορίτες τριπλάσιες του Κόκοτα και στο κρεβάτι τους πολλοί από αυτούς προτιμούσανε άλλους Κόκοτες και όχι τις γυναίκες τους. Η αριστοκρατική νεολαία της Μεγάλης Βρετανίας εκπαιδευόταν στα προαύλια και στις αίθουσες αμιγώς ομοκοινωνικών ιδρυμάτων, όπως ήταν το Ήτον και το Κέμπριτζ, χωρίς να τους επιτρέπεται η συναναστροφή με γυναίκες για να μην επηρεάζεται η αφοσίωσή τους στα συμφέροντα της υπέρβαρης Βικτώριας. Η επακόλουθη καταπίεση ορμών και αισθημάτων έβρισκε διέξοδο στη συντροφικότητα μεταξύ αυτών των αρσενικών τροφίμων και κατοπινών ηγετών.
Φυσικά όλα αυτά απαιτούσανε διακριτικότητα και τακτ. Απαγορευότανε να κατονομάσεις την μοιχεία γιατί απλούστατα θεωρούνταν ότι αυτή δεν υπήρχε. Όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια, τυπικά πάντα. Σκύψε σωστά, χαιρέτα καλά, μην κλαίς, οι αράπηδες είναι βάρβαροι και πρέπει να τους υποτάξουμε και όλα αυτά.
Ο Ντόιλ απέφυγε να αναφερθεί σε κερατώματα σε μια από τις ιστορίες του Χόλμς αλλά χρησιμοποιούσε την μορφίνη κάργα. Όπως έγραφε και ο Eduardo Galeano η βικτωριανή ηθική δεν επενέβαινε στα ναρκωτικά καθότι η Βικτώρια δεν θα έφτυνε στο πιάτο που την τάιζε. Η εποχή που έφερε το όνομά της επέτρεπε τα πάθη και πουλούσε ελεύθερα παρηγοριές.
