H κοινωνική αναπαράσταση είναι “κοινωνική εικόνα”, εκτείνεται πέρα από το άμεσο και εντοπίζεται στην επιτομή του ψυχολογικού με το κοινωνικό. Αντιπροσωπεύει τον τρόπο με τον οποίο κάθε άτομο κατανοεί τα γεγονότα της καθημερινότητας και το σύνολο των κοινωνικών πληροφοριών με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπο. Είναι η αυθόρμητη απλοϊκή γνώση, η γνώση της κοινής γνώμης, που διαμορφώνεται μέσα από την κοινωνική αλληλεπίδραση αλλά έχει σχηματιστεί μέσα από τη συμμετοχή του καθενός σε ένα πλήθος κοινωνικών διαδικασιών και περιβαλλόντων. Επισημαίνεται ότι σήμερα υπάρχει, χωρίς αμφιβολία, μία σωρεία καταστάσεων, κατά τις οποίες καλούμαστε να αλληλεπιδρούμε με ανθρώπους που έχουν διαφορετικό υπόβαθρο. Αυτές οι συναντήσεις δεν είναι πάντα απαλλαγμένες από προβλήματα και αντιπαραθέσεις. Ένας βασικός λόγος σχετίζεται με το γεγονός ότι η πολυπολιτισμικότητα προσκρούει συχνά στην ευρέος διαδεδομένη αντίληψη που επικρατεί στις κοινωνίες μας περί αναγκαιότητας για ομοιογένεια. Σε αυτό το πλαίσιο η συνάντηση με τον «Άλλο» είναι συχνά εξ’ ορισμού ανεπιθύμητη και προβληματική.
Ο σεβασμός των διαφορετικών πολιτισμικών χαρακτηριστικών μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν δεν είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτά, δηλαδή αν είμαστε ικανοί μιας διαπολιτισμικής σκέψης. Η ένταξη στις κοινωνίες μας δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την ενδυνάμωση των κανόνων και των συμπεριφορών συμβιβασμού με αυτούς. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η ένταξη όλων των μελών μιας κοινωνίας και όχι μόνο των μεταναστών ή πχ. των ατόμων με αναπηρίες. Αυτό προϋποθέτει πως έχουν εργασία, δηλαδή μια οργανωμένη κοινωνική δραστηριότητα και πως αναγνωρίζονται τα υποκειμενικά τους δικαιώματα, η διαφορετικότητα και ιδιαιτερότητες τους, η κοινωνική και πολιτισμική τους ταυτότητα. Σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από έντονες πολιτισμικές ανταλλαγές και αλλαγές γενικότερα, δεν είναι δυνατόν να ισχυριστούμε πως υπάρχει δημοκρατία χωρίς αναγνώριση της ποικιλομορφίας των πολιτισμικών χαρακτηριστικών και των σχέσεων κυριαρχίας που υπάρχουν μεταξύ τους ούτε χωρίς την αναγνώριση της διαφορετικότητας.
Εφ’ όσων καλούμαστε να ζήσουμε σε έναν ποικιλόμορφο κόσμο και ιδιαίτερα σε έναν κόσμο όπου συγκατοικούν κουλτούρες και αναπαραστάσεις που είναι διαφορετικές από τις δικές μας, οφείλουμε να μάθουμε να κατανοούμε και να σεβόμαστε τους άλλους βρίσκοντας τρόπους ζωής και αμοιβαίου σεβασμού, χωρίς οι κοινωνικές μας αναπαραστάσεις να διακατέχονται από στερεότυπα ή προκαταλήψεις. Συνοψίζοντας λοιπόν, θα εκτιμούσε κανείς ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί στα σχολεία και μέσω της παιδείας, πράγμα σημαντικότερο και πρωταρχικό. Μέσα δηλαδή από διαθεματικές προσεγγίσεις της διαφορετικότητας, δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να καταρρίπτουν στερεότυπα, να βιώνουν εμπειρίες μέσα από τη καθημερινή ζωή και να συνδέουν τη σχολική γνώση με πραγματικές καταστάσεις. Επιπλέον οι κοινωνικές τους αναπαραστάσεις για την ετερότητα αλλάζουν, προάγονται δηλαδή οι αρχές της ενσυναίσθησης και καλλιεργούνται ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοκατανόηση μέσα στο πλαίσιο του αμοιβαίου πολιτισμικού και διαφορετικού εμπλουτισμού.
