Γούντι Άλεν. Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του. Σχεδόν θεόκουφος αλλά το λες και συγκινητικό που δεν παραιτείται και επιμένει να κατασκευάζει έναν ολοκαίνουριο κόσμο κάθε χρόνο. Κι εμείς περιμένουμε πώς και πώς το ραντεβουδάκι μαζί του. Και κάπως έτσι, από τον περσινό δραματικό ‘’Παράλογο άνθρωπο’’, φέτος μας ταξιδεύει με πολύ χιούμορ και άρωμα νοσταλγίας στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1930.
Ο Τζέσι Άιζενμπεργκ υποδύεται ένα νεαρό από το Μπρονξ που θα αναζητήσει την τύχη του στο πλευρό του πανίσχυρου ατζέντη θείου του (Στιβ Κάρελ) στο Χόλιγουντ. Εκεί θα ερωτευτεί τη γραμματέα του θείου-που έχει τη μορφή της Κρίστεν Στιούαρτ -χωρίς βεβαίως να λείψουν τα ευτράπελα. Στο δεύτερο μέρος της ταινίας ο πρωταγωνιστής έχει επιστρέψει στη Νέα Υόρκη όπου εργάζεται σε ένα ναιτκλαμπ και συναναστρέφεται με όλη την αφρόκρεμα της Café Society δίχως όμως να ξεχνά το παρελθόν και κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα.
Όπως θα περίμενε κανείς, η ταινία βρίθει αναφορών σε αστέρες του κινηματογράφου και ταινίες του ’30 όπως επίσης και ήχων εκείνης της δεκαετίας. Είναι μια δεκαετία που κυριαρχούσε η τζαζ τόσο στα νάιτκλαμπ όσο και στα γραμμόφωνα οπότε αυτό δίνει την ευκαιρία στο Γούντι Άλεν που λατρεύει το συγκεκριμένο μουσικό είδος να χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα κομμάτια (‘’The lady is a tramp’’, ‘’Jeepers creepers’’) προκειμένου να δώσει το χρώμα της εποχής, πέρα από την άψογη δουλειά που έχει γίνει στο μέικ-απ, τα σκηνικά, τα κοστούμια και φυσικά τη διεύθυνση φωτογραφίας του τριπλά οσκαρούχου Βιττόριο Στοράρο (‘’Αποκάλυψη τώρα’’, ‘’Οι κόκκινοι’’, ‘’Ο τελευταίος αυτοκράτορας’’).
Όσον αφορά τους παίχτες αυτής της κωμωδίας, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από τον κεντρικό πρωταγωνιστή, το Τζέσι Άιζενμπεργκ. Θα λέγαμε ότι υποδύεται μια ακόμη εκδοχή ενός νευρικού εραστή, ένός χαρακτήρα δηλαδή που ο Άλεν δούλεψε πολύ σε όλη του την καριέρα. Εκείνο το είδος του συνεσταλμένου νέου που έχει το βλέμμα του ‘’πληγωμένου ελαφιού’’ και βρίσκεται συνεχώς σε ερωτικά μπερδέματα. Ο Άιζενμπεργκ είναι το λιγότερο απολαυστικός ενώ οι κινήσεις και το στυλ του παραπέμπουν ξεκάθαρα στη νεότητα του Άλεν. Η Κίρστεν Στιούαρτ μοιάζει κάπως μουδιασμένη στις πρώτες σκηνές της, όμως τελικά ενσωματώνεται στο γουντιαλενικό σύμπαν με τις ενδυματολογικές επιλογές να αναδεικνύουν τη θηλυκότητά της και αναπτύσσοντας μια αξιοσημείωτη χημεία με το συμπρωταγωνιστή της. Όσο για το Στιβ Κάρελ, τι να πει κανείς; Πριν δυο χρόνια στο ‘’Foxcatcher’’ απέδειξε ότι μπορεί να μας συγκλονίσει και σε δραματικούς ρόλους, στο ‘’Café Society’’ δίνει άλλη μια υπέροχη ερμηνεία με συγκρατημένες κωμικές στιγμές αλλά και κάποιες δραματικές πινελιές. Ο ίδιος ο Γούντι Άλεν κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του voice over αφηγητή της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε.
Εν ολίγοις, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Άλεν έχει διατηρήσει την ικανότητα να γράφει ατάκες πανέξυπνες (‘’O ανεκπλήρωτος έρωτας σκοτώνει κάθε χρόνο περισσότερους ανθρώπους απ ότι η φυματίωση’’), να κινείται στο ύφος της screwball κωμωδίας, να πλάθει β’ ρόλους τόσο ολοκληρωμένους που δύσκολα συναντάμε πλέον στον κινηματογράφο (η Αμερικανική ακαδημία κινηματογράφου του έχει αναγνωρίσει επίσης πολλές φορές την ικανότητά του να καθοδηγεί τους ηθοποιούς των β’ ρόλων του, εδώ προσέξτε το ρόλο του Μπεν που υποδύεται ο Κόρεϊ Στολ) και να σκαρφίζεται ένα μελαγχολικό φινάλε που θα μπορούσε να προέρχεται απευθείας από το βωβό κινηματογράφο.
