Μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις στην ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου είναι ότι τα λεγόμενα Westerns είναι ταινίες μόνο για άντρες.
Οκ, ισχύει ότι για να παίξει γυναίκα σε αυτές τις ταινίες ή μάνα πρέπει να είναι η πουτάνα! Και γενικά δεν έχει και πολύ love story το πράμα. Συνήθως η θεματική είναι ή ένα σεντούκι λίρες για το οποίο σκοτώνονται τρία τέσσερα ή δώδεκα καθάρματα, ή η επιβολή του νόμου της Άγριας Δύσης ή τέλος πάντων μια σφαγή για το ποιος είναι πιο γαμάτος. Αλλά μερικές από αυτές είναι διαμάντια! Κρύβουν τόση μαγεία που λίγη προδιάθεση στην αισθητική να έχεις σε συνεπαίρνουν. Πολλές τεχνικές των άπειρων ταινιών που είχαν γυριστεί τότε την δεκαετία του 40, 50 και 60 χρησιμοποιούνται και σήμερα, ενώ ο Ταραντίνο μας απέδειξε πολύ πρόσφατα ότι με λίγους νεωτερισμούς βλέπονται ακόμα πιο ευχάριστα.
Όμως δεν θα μιλήσουμε για οποιοδήποτε Western. Θα μιλήσουμε μάλλον για το καλύτερο όλων. Ο Καλός, Ο Κακός και ο Άσχημος. Ένας τίτλος μια ιστορία. Μέρος της τριλογίας των δολαρίων όπως λέγεται (Για μια χούφτα δολάρια και μονομαχία στο Ελ Πάσο οι άλλες δύο).Εδώ μιλάμε για σύμπραξη γιγάντων. Clint Eastwood, Lee Van Cleef, Sergio Leone, Ennio Morricone και Elia Wallas (ο άσχημος ντε!). Για όσους δεν ξέρουν τον Eastwood ας δουν το Gran Torino, τον Lee Van Cleef, το Για μια χούφτα δολάρια, τον Sergio Leone ,το Μια φορά και ένα καιρό στην Αμερική, και όσοι δεν γνωρίζουν τον Morricone ας ανατρέξουν στο Utube, ας κλείσουν τα μάτια και ας προσπαθήσουν να μετρήσουν με πόσα διαφορετικά όργανα τους ταξιδεύει ο μεγαλύτερος Μαέστρος όλων των εποχών! Για τον Wallas αρκεί να δούν αυτή την ταινία. Είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ας είναι ο πλέον άγνωστος από τους παραπάνω.
Η Ιστορία είναι τετριμμένη καθώς μαθαίνουν τρία λαμόγια ότι υπάρχει θαμμένος κάπου ένας θησαυρός με τον καθένα να κατέχει από μια μικρή πληροφορία για το πώς θα βρεθεί. Έτσι ξεκινάει μια αναζήτηση με αυθαιρεσίες, δολοπλοκίες, ανατροπές και ερωτηματικά στο τέλος για το ποιος είναι τελικά ο Καλός, ποιος ο Κακός και ποιος ο Άσχημος. Η ταινία που εμπεριέχει όλα τα Western κλισέ, έχει ένα μαέστρο σκηνοθέτη που σκαρώνει πλάνα ανάμεσα από κάκτους, τρένα και αναχώματα. Μεταφέρει λεπτομερέστατα την εποχή του εμφυλίου στην Αμερική, με μνημειώδεις πολεμικές σκηνές και καταφέρνει μέσα σε αυτό το συρφετό αιματοχυσίας, απληστίας και μάτσο επίδειξης να περάσει ένα δυνατό αντιπολεμικό μήνυμα. Μια ταινία απόλαυση σε μια από τις πιο περιεκτικές τριλογίες όλων των εποχών.
Τι να πει κανείς, τέλος, για την μουσική του μεγάλου Morricone; Με χορδές κραυγές, τύμπανα και πνευστά, ντύνει μουσικά την ταινία με διασκευές ενός κομματιού κατά βάση. Καταφέρνει όμως η ίδια αυτή συγκλονιστική ταινία να βλέπεται ευχάριστα και σαν Video Clip της μοναδικής του ραψωδίας. Είναι απλά το καλύτερο Soundtrack όλων των εποχών, με τον πιο αναγνωρίσιμο ήχο και μια εκρηκτικότητα που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ποτέ. Ειδικά το σημείο στο τέλος που φωνάζει ο Άσχημος στον Καλό και μπαίνει η μουσική ακόμα είναι στα αυτιά μου! Την επόμενη φορά θα αναλύσουμε κάτι πιο πρόσφατο καθώς θέλω να δω αν οι Nolans κάνανε το θαύμα τους πάλι με το Interstellar.
