Τίποτε δεν “ανοίγει” τον νου, όσο ένα ταξίδι.
Ταξιδιάρικο σκαρί ο ¨Ελληνας, απ ‘ τη μοίρα του! Πώς αλλοιώς θα επιβίωνε στη χέρσα γη του και πώς μπορούσε να αντισταθεί στο κάλεσμα της πλανεύτρας θάλασσας; Πώς θα γινόταν οδηγός στο πνεύμα, δημιουργός ενός αξεπέραστου πολιτισμού, αν δεν ταξίδευε;
Κληρονόμησα, λοιπόν, στο DNA μου έναν Οδυσσέα και καθώς λάτρευα από μικρή τον Κ.Καβάφη και την “Ιθάκη” του, έβαλα στόχο! Και ως γνωστόν,”όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις ”. Τι κι αν αδυνατούσαν τα οικονομικά μου, με τις πετσοκομμένες απ’ την κρίση αποδοχές, το σύμπαν βρήκε τον τρόπο!
Και δεν ”βίασα το ταξείδι διόλου ” – 3,5 μήνες η διάρκειά του – ούτε φοβήθηκα τον ”άγριο Ποσειδώνα ”! Τον κλείδωσα, τον μάγκα, σπίτι φεύγοντας και κρέμασα απ΄έξω τα κλειδιά!
Να΄μαι λοιπόν έτοιμη να ” μπω σε λιμένας πρωτοειδωμένους ”, χωρίς να επιθυμώ να αποκτήσω
” σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια και έβενους” μια που μόνο 20 κιλά μπορώ να κουβαλήσω στη βαλίτσα μου και όσα μέχρι τώρα απόκτησα, βάρος μου έγιναν στις συνεχείς μετακομίσεις!
Να δω,να αισθανθώ, να μυρίσω, να γνωρίσω, αυτή είναι η ανάγκη μου…και πλούτος οι εμπειρίες μου, που ευχαρίστως να τις μοιραστώ μαζί σας, έτσι, για αλλαγή της ψυχολογίας σας!
Και μην πάει ο νους σας και κάποια ξενάγηση τύπου “Μάγιας Τσόκλη”. Η δική μου ματιά θα καταγράφει και θα σχολιάζει κάπως διαφορετικά!
Ας ταξιδέψουμε λοιπόν!
Πρώτη στάση του ταξιδιού: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα -UAE
Έχετε ανεβεί σε καμήλα; Εγώ το τόλμησα!
Δεν μπορούσα να κάνω και αλλοιώς, εδώ που τα λέμε, αφού είχα κάνει προγενέστερη σχετική δήλωση: ” θέλω ν΄ανέβω σε μια καμήλα ”. Η οικογένεια που με φιλοξένησε, είχε φίλο τον ιδιοκτήτη μιας φάρμας με αγωνιστικές καμήλες, που κοστίζουν η καθεμιά από 5-20 εκ.ευρώ και το κανόνισαν.
Τα ψιλοχρειάστηκα, όταν μου είπαν ” να κρατηθείς γερά, γιατί το ζώο με το που καθίσεις πάνω του σηκώνεται απότομα ”, όμως τα κατάφερα αξιοπρεπώς – υπάρχει και σχετικό φωτογραφικό ντοκουμέντο – άσχετα αν τις δυο επόμενες ημέρες, πάλευα να βρω την ισορροπία των ποδιών μου! Αξέχαστο θα μου μείνει το καμηλίσιο λίκνισμα, δεν μπορώ να σας πω, όμως, με βεβαιότητα ότι θα το αποζητήσω στο μέλλον!
Αυτό που άφησε, όμως, έντονα το αποτύπωμά του στην ψυχή μου, είναι το βράδυ στους αμμόλοφους, με πανσέληνο!
Το τζιπ δεν μπήκε πολύ βαθειά στην Έρημο. Οι μεγάλοι αμμόλοφοι φτάνουν σε ύψος και τα 200 μέτρα και το να τους ανεβοκατεβαίνεις με μεγάλη ταχύτητα αποτελεί το αγαπημένο σπορ των νεαρών ” Αμαράτι ”. Όμως εμείς δεν είμαστε για τέτοια σπορ, η καμήλα και πολύ μας είναι!
Η άμμος, λεπτή σαν πούδρα, ζεστή σαν αγκαλιά, χρυσαφένια, ανεβοκατέβαινε σε ανόμοιους σχηματισμούς, που όμως έφτιαχναν ένα αρμονικό σύνολο στην απεραντοσύνη της Ερήμου!
Το ολόγιομο φεγγάρι ξεκίνησε την πορεία του στον ουρανό, στέλνοντας το φως του να παίζει κρυφτό με τις σκιές των αμμόλοφων, δημιουργώντας ένα μαγικό σκηνικό και απλωνόταν μια σιωπή…πιο φλύαρη σιωπή δεν έχω ξανακούσει! Κουβαλούσε μαζί της καραβάνια από καμήλες, τραγούδια των καμηλιέρηδων, αναμμένες φωτιές και μυρωδιές από φρεσκοψημένες αραβικές πίτες και χουρμάδες! Θα ξημερωνόμασταν εκεί, αν δεν μας ανάγκαζε το υπερβολικό κρύο, που μας βρήκε απροετοίμαστους, να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής!
Περιμένετε, ξέρω, να σας πω πόσο με εντυπωσίασαν οι ουρανοξύστες στο Ντουμπάι, με τον ψηλότερο στον κόσμο τον Αλ Άραμπ, με το μοναδικό επτάστερο ξενοδοχείο σε σχήμα καραβιού, με το τεχνητό νησί σε σχήμα φοίνικα… και αν χάζεψα μέσα στα αναρίθμητα εμπορικά κέντρα! Όχι ότι δεν με εντυπωσίασαν,ένα οικονομικό θαύμα συντελέστηκε εκεί τα τελευταία 20 χρόνια!
Αξιοθαύμαστη, επίσης, η προσπάθεια να πρασινίσουν τον τόπο, οι δρόμοι είναι δενδροφυτεμένοι και παντού υπάρχουν λουλούδια και γκαζόν, απορίας άξιον πώς τα διατηρούν ζωντανά το καλοκαίρι στους 55-60 βαθμούς Κελσίου, σε μια χώρα που βρέχει ελάχιστα ή και καθόλου!
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, το όλο σκηνικό μου θύμισε λίγο τον Πύργο της Βαβέλ, δεν ξέρω γιατί, όλο αυτό μου φάνηκε ψεύτικο και πλαστό…
Η ανθρώπινη ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο! Προκλητικός πλούτος, καταναλωτική μανία, επίδειξη! Νερά που χορεύουν, πανάκριβα αυτοκίνητα που ο ιδιαίτερος αριθμός τους στοιχίζει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, καταναλώνω και άρα υπάρχω, επιδεικνύομαι και άρα κάποιος είμαι, απλά και μόνο, γιατί έτυχε να γεννηθώ ”Αμαράτι” και μπορώ να έχω τον κάθε εισαγόμενο Πακιστανό ή Φιλιππινέζο σκλάβο επί 24ώρου βάσεως με 150 ευρώ το μήνα!
Οι γυναίκες καλυμμένες από την κορυφή ως τα νύχια, ακόμη και οι δασκάλες σκεπασμένες με μπούργκα, πώς τις ξεχωρίζουν τα παιδάκια δεν ξέρω, παραλίες μόνο για γυναίκες, με μαγιό μέχρι τον αστράγαλο, σαν στολή δύτη ένα πράγμα και σε ένα γάμο που μας κάλεσαν, άλλη δεξίωση για τις γυναίκες, άλλη για τους άνδρες, χώρια η νύφη από τον γαμπρό! Τα χρυσαφικά με το κιλό, μέχρι και χρυσαφένια κινητά με διαμαντένιους αριθμούς, στο ” ΤIFANYS ” .
Είναι και αυτή η πίστη μου ότι τα ” ανθρώπων έργα ”, όσο εντυπωσιακά και να είναι, δεν συγκρίνονται με τα δημιουργήματα της Φύσης, σε αυτή τη περίπτωση μάλιστα, είναι και κόντρα στους φυσικούς νόμους! Για φανταστείτε στους 55 βαθμούς, να σταματήσει για λίγο η ηλεκτροδότηση!
Επειδή, όμως, ξέρω από τον εαυτό μου, όταν δώ μεγάλο κείμενο βαριέμαι να το διαβάσω, τα της Βραζιλίας που είναι πολλά και σίγουρα θα σας αρέσουν, την επόμενη φορά!
