Μετά από μια πρόσφατη βόλτα στη συμπρωτεύουσα, έτυχε να παραβρεθώ σε μία εκδήλωση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η ομάδα “Parenthesis” οργάνωσε ένα αστικό πικ-νικ, με ταινίες και μουσική μέσα στη Ρωμαϊκή αγορά της Θεσσαλονίκης. Άνθρωποι όλων των ηλικιών ήταν καθιστοί στο γρασίδι απολαμβάνοντας τις δράσεις με κρασί, την παρέα ή την οικογένεια τους. Ένα πολύ ενδιαφέρον φεστιβάλ, μια όμορφη εικόνα και μια αφορμή για σκέψη.
Ως εκ τούτου λοιπόν, αναρωτιόμουν πόσα άτομα στην επαρχία (ειδικά), δεν θα καθόντουσαν στο γκαζόν. Κι όμως πιστεύω πως είναι αλήθεια..
Στην επαρχία οι περισσότεροι παραπονιούνται πως δεν υπάρχουν μέρη να πας, πράγματα να δεις ή να κάνεις. Παρ’ όλα αυτά, πολύ λίγοι παίρνουν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν κάτι αντίστοιχο. Η αιτία, πιστεύω, βρίσκεται στο γεγονός ότι στις μικρότερες πόλεις έχουμε μπερδέψει λίγο τις έννοιες του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Δηλαδή, συνηθίσαμε στα μεγαλεία και κανένας δεν πάει να κάτσει ξανά στο γρασίδι. Όποιος τελικά το κάνει, φέρει μαζί του την ταμπέλα του «ταγαριού/ άλλη φάση /urban style». Αλλά τελικά, κι αυτός επίσης δεν θα δεχτεί ποτέ να πάει σ’ ένα μαγαζί που σερβίρει κοκτέιλ (κάτι παραπάνω από Cuba Libre).
Τελικά, λοιπόν, οι Alternative σνομπάρουν τους Fashionistas και αντίστροφα. Και οι υπόλοιποι της γενικής μάζας μένουν χωρίς εκδηλώσεις, χωρίς πρωτοβουλίες δράσης και τέλος πάντων δεν μπορώ να πάω να κάτσω μόνη μου σ’ ένα πάρκο με μια κιθάρα (που δεν ξέρω να παίζω!) και ένα μοχίτο (που δεν ξέρω να φτιάχνω!). Μόνο και μόνο επειδή δεν θέλω να έχω ταμπέλα, απλώς θα πιω ένα ποτό κάπου «διαφορετικά» και αν λερωθώ, δεν πειράζει. Κατά τη ταπεινή μου άποψη μπορείς απλά να είσαι ο εαυτός σου. Θες να βάλεις τακούνια σε μια συναυλία του Λόλεκ; All-star στην Πάολα; Τη φανέλα του ΠΑΟΚ σε παιχνίδι Ολυμπιακός- Καβάλα; Δεν είναι προσβολή για κανέναν, αρκεί να πας και να μπορείς να υποστηρίξεις την επιλογή σου. Και αν είσαι απλά «εσύ», τότε μπορείς.
Δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι επαναστάτες χωρίς αιτία. Μπορούμε να βρούμε μια αιτία και να κάνουμε αυτό που πρόχειρα ονόμασα : Θεωρία του Γκαζόν. Ανοίγεις το μυαλό σου, αφήνεις τα στερεότυπα, έχεις όρεξη για μουσική, φοράς ότι σε φωτίσει ο Θεός, πας Θεσσαλονίκη, κάθεσαι στο γρασίδι, περνάς τέλεια. Την επόμενη φορά κάποια ομάδα νέων θα αποφασίσει να δράσει αντίστοιχα δημιουργικά και στην πόλη σου.
Αρκετά πια με τις ιδέες «Θ’ ανοίξω μπαρ/ εστιατόριο/ καφετέρια»! Ας προσπαθήσουμε όλοι για κάτι πιο δημιουργικό, ή όχι και τόσο επαναλαμβανόμενο. Ή έστω, όταν κάποιος κάπου το προσπαθεί, τότε να είμαστε όλοι εκεί να το υποστηρίξουμε.
ΥΓ. Για να τεκμηριώσω καλύτερα τη θεωρία μου και να μην πάρω κάποιον στο λαιμό μου, στα βαμβακερά ρούχα ο λεκές από γρασίδι φεύγει με λευκό οινόπνευμα, ξέπλυμα με κρύο νερό και με κανονικό πλύσιμο σε όσο πιο υψηλή θερμοκρασία αντέχει το ρούχο..
