Είναι απλό. Η αιτία για τα σημερινά τεράστια προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει τις ρίζες της στη συμφωνία του Μάαστριχτ – να καταλάβουμε, λοιπόν, γιατί.

Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:

«Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, επίσημα γνωστή ως Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρείται η σημαντικότερη και ιστορικότερη συνθήκη της Ευρωπαϊκής ηπείρου και η δεύτερη ομοίως σε παγκόσμια κλίμακα μετά εκείνης της ίδρυσης του ΟΗΕ. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία παρόμοια συνθήκη με τόσο πλούσιο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιεχόμενο, που να διατηρούσε ταυτόχρονα και το “ισότιμο” των συμμετεχόντων κρατών.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, που έλαβε το όνομά της από την πόλη Μάαστριχτ στην οποία υπεγράφη στις 7 Φεβρουαρίου του 1992, αποτελεί την τρίτη κατά σειρά θεμελιώδη συνθήκη με την οποία ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύγχρονος θεσμός, ύστερα από τη Συνθήκη της Ρώμης (1957) και την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986)».

Το πρόβλημα που υπήρξε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι πως αυτή η συνθήκη δεν πρόβλεπε ποινές στις χώρες που δεν την εφάρμοζαν – δηλαδή στηριζόταν στο ότι οι χώρες που την υπέγραψαν θα την εφάρμοζαν (αφού την υπέγραψαν). Αλλά σχεδόν καμιά χώρα δεν την εφάρμοσε, χρησιμοποιώντας διάφορα κόλπα για να προωθήσει η καθεμιά τα αμφιλεγόμενα συμφέροντά της.

Να θυμίσουμε πως δύο από τους βασικούς κανόνες του Μάαστριχτ ήταν το ετήσιο έλλειμμα να μη ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ και το χρέος να μη ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ.

Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση εκείνη που, λόγω αντικειμενικών πια αναγκών χρηματοδότησης των ελλειμμάτων που φούσκωσαν εξωφρενικά και τα δανεικά δεν υπάρχουν από άλλες πηγές (δηλαδή από την ελεύθερη παγκόσμια αγορά), πρέπει οι προϋπολογισμοί των κρατών της Ευρώπης (και η εκτέλεσή τους) να στηρίζονται κυρίως στις δικές τους δυνάμεις.

Κι αυτή είναι η πραγματική σύγχρονη ανάπτυξη μέσα στην παγκοσμιοποίηση (το μικρό μέσα στο μεγάλο είναι όμορφο)…