Πέρυσι παρακολούθησα κάποια διαδικτυακά μαθήματα αμερικανικού πανεπιστημίου σχετικά με τον τρόπο που οι χολιγουντιανές ταινίες αφηγούνται τις ιστορίες τους. Όσες δεκαετίες και δημιουργοί κι αν πέρασαν, ο βασικός κανόνας στις καλύτερες από αυτές τις ταινίες υπήρξε ότι ‘’πρώτα αισθάνεσαι, ύστερα σκέφτεσαι’’.
Αυτό το ακολούθησαν και σκηνοθέτες όπως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Τζον Κάρπεντερ-σημεία θεματικής και στιλιστικής αναφοράς στον ‘’Εκλεκτό της νύχτας’’, μια ταινία που σε πρώτο επίπεδο θέλει να μας προβληματίσει αλλά τελικά ελάχιστες στιγμές πετυχαίνει να μας κάνει να αισθανθούμε τον πυρήνα της ιστορίας της με το μαγευτικό τρόπο του ‘’Ε.Τ’’, των ‘’Στενών επαφών τρίτου τύπου’’ ή του καρπεντερικού ‘’Starman’’.
Στο επίκεντρο της καινούριας ταινίας του Τζεφ Νίκολς (‘’Take shelter’’, ‘’Mud’’) με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Σάνον, Κίρστεν Ντανστ και το μικρό Jaeden Lieberher βρίσκεται ένα παιδί με υπερφυσικές δυνάμεις το οποίο ο πατέρας του προσπαθεί να προστατέψει από τις ειδικές δυνάμεις όσο και από μια αίρεση που τον θεωρεί Μεσσία της. Ο ίδιος ο Νίκολς έχει παραδεχτεί ότι έγραψε αυτή την ταινία σαν μια παραβολή πάνω στις αγωνίες που συνοδεύουν την πατρότητα και την εμπιστοσύνη που χτίζεται στις σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών αλλά δεν είναι λίγες και οι στιγμές όπου φαίνεται ολοκάθαρα η εύστοχη κριτική που ασκεί σε κρατικούς θεσμούς και πρόσωπα όσον αφορά το πώς αυτά αντιμετωπίζουν τους δημιουργικούς ανθρώπους και τη διαφορετικότητα αλλά και την προσπάθειά τους εν προκειμένω να διαχειριστούν το παιδί όπως αυτοί θέλουν.
Παράλληλα, με την αίρεση που εμπλέκεται σε αυτή την ιδιαίτερη ιστορία επιστημονικής φαντασίας, εισέρχεται και το ζήτημα του μεσσιανισμού το οποίο ουκ ολίγες φορές και με ποικίλους τρόπους (εδώ ίσως με μια δόση κριτικής) έχει απασχολήσει τον αμερικανικό κινηματογράφο από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους και μετά.
Εάν είναι κάτι που σε γοητεύει στον ‘’Εκλεκτό της νύχτας’’, αυτό είναι η υπνωτιστική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ανά διαστήματα, μια τεχνική αρτιότητα-καλλιτεχνική διεύθυνση που δεν συναντάς πλέον εύκολα σε sci-fi ταινίες και σκηνές δράσης που διαθέτουν οικονομία, δεν κουράζουν το μάτι. Από την άλλη, πιστεύω ότι το φιλμ θα κέρδιζε περισσότερους πόντους εάν δεν έπαιρνε την αποστολή του τόσο στα σοβαρά και προσέγγιζε με έναν πιο παιχνιδιάρικο τρόπο τον κόσμο του μικρού του ήρωα.
