Οι εξελίξεις με την ΕΡΤ κραυγάζουν. Δεν θα μπορούσε όμως να γίνει αλλιώς. Ζούμε εξάλλου σε μια χώρα που, από τότε που νοήθηκε ως κράτος, συνεχώς κάτι συμβαίνει. Έτσι, για να μην βαριέται ο λαός…

Το απόγευμα της 17ης Ιουνίου, συνέβη ένα από αυτά τα αμέτρητα «κάτι». Με αφορμή το κλείσιμο του ραδιοσταθμού της Μεσογείων, στο Σύνταγμα οργανώθηκε ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, ενώ ταυτόχρονα στο Ραδιομέγαρο γινόταν πορεία του ΠΑΜΕ. Περνώντας από εκεί, θα έβλεπε κανείς κόσμο να φωνάζει συνθήματα κρατώντας αντίστοιχες σημαίες. Στο Σύνταγμα πάλι, λαοθάλασσα. Ο Αλέξης Τσίπρας με στομφώδες ύφος εκθείαζε την Αριστερά και το έργο της, εξαπολύοντας μύδρους εναντίον της κυβέρνησης, ενώ παράλληλα ακούγονταν από τον κόσμο φράσεις όπως “Ήρθε η ώρα της Αριστεράς”. Παρακαλώντας λοιπόν τον Α. Σαμαρά να αφήσει τα ασημικά του ελληνικού λαού στο σπίτι καθώς θα φεύγει, ο Α. Τσίπρας προσπάθησε να στοχοποιήσει τις πράξεις της κυβέρνησης σχετικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Προβάλλοντας αυτή την απόφαση ως τραγικό λάθος, τόνιζε την αναγκαιότητα αλλαγής σκηνικού και επικράτησης της αριστερής ιδεολογίας.

Εγώ από την άλλη, καθώς το βράδυ επέστρεφα αμέριμνη από μάθημα γερμανικών, βρέθηκα να κατευθύνομαι προς το μετρό του Νομισματοκοπείου. Η ασυνήθιστη παρουσία της αστυνομίας στο δρόμο με παραξένεψε, μιας και η θέα ένστολων που κάνουν τη δουλειά τους είναι ένα αρκετά σπάνιο φαινόμενο στην πρωτεύουσα, εκτός από όταν λαμβάνουν χώρα εξεζητημένα events. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, από το σταθμό άρχισε να βγαίνει σωρεία κόσμου η οποία συγκεντρώθηκε στο πεζοδρόμιο. Φύσει περίεργη, άρχισα να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Πέρασαν έτσι μερικά λεπτά και ο κόσμος άρχιζε να πληθαίνει. Μη μπορώντας να συγκρατήσω την περιέργειά μου, έπιασα την κουβέντα με μερικούς ανθρώπους γύρω μου, οι οποίοι με πληροφόρησαν για τα τεκταινόμενα που δεν απείχαν ιδιαιτέρως από αυτά που φανταζόμουν.

Χιλιάδες κόσμου στο κέντρο της Αθήνας, δυναμικός και ξεσηκωτικός ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα και ουκ ολίγες φιγούρες έκαναν την εμφάνισή τους ως ακροατές. Μετά το τέλος του λόγου, ο παρευρισκόμενος όχλος παρακινήθηκε να κάνει πορεία μέχρι το Ραδιομέγαρο της Μεσογείων. Έτσι, μου λύθηκε η απορία σχετικά με το τι γύρευε τόσος κόσμος μαζεμένος στο ίδιο σημείο. Επαρκείς πολιτικές γνώσεις δεν έχω, κι έτσι δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να εκφράσω άποψη. Άλλωστε από εκεί ξεκινάνε όλα. Ο κάθε αμαθής ή ημιμαθής εκφράζει τις δοκησισοφίες του προξενώντας απίστευτη ζάλη και μπέρδεμα στον εκάστοτε ακροατή. Επίσης, πολιτικοποιημένη ούτε δηλώνω ούτε και είμαι για να μπορέσω να κρίνω και να θίξω πολιτικούς λόγους ή αποφάσεις. Όμως εκείνο το βράδυ έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Το πρώτο συμπέρασμα ήταν πως, σε ό,τι αφορά στην πολιτική, ο λόγος και ο σωστός χειρισμός του παίζουν τον κατεξοχήν σπουδαιότερο ρόλο. Σαν ένα παιχνίδι πειθούς. Οι μεν προσπαθούν να πείσουν και οι δε θέλουν να πειστούν… Το δεύτερο συμπέρασμα ήταν πως η πλειονότητα των ανθρώπων θεωρεί πως, εάν δεν είσαι μαζί τους, είσαι εναντίον τους και εάν είσαι εναντίον τους, τότε δεν υπάρχει λόγος καν να συνομιλούν μαζί σου. Μόλις τόλμησα να διατυπώσω ευθαρσώς σε κάποιον από τους συνομιλητές μου πως δεν είχα ιδέα τι συνέβη στο λόγο του Αλέξη Τσίπρα, η απάντηση που πήρα ήταν “Α, εσύ δεν είσαι του Σύριζα δηλαδή…” σε συνδυασμό με ένα δολοφονικό βλέμμα αποστροφής.

Έτσι είναι οι άνθρωποι όμως. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι. Πελάζουν το όμοιο κατά πως φαίνεται και δεν θέλουν να συνομιλούν με ό,τι διαφορετικό. Το αδοκίμαστο και το «απ’ αλλού φερμένο», όπως λέει και ο ποιητής, δεν το αντέχουν οι άνθρωποι. Όμως στη δημοκρατία, η συνομιλία είναι το εφαλτήριο για όλα. Όταν οι άνθρωποι πάψουν να φοβούνται και μάθουν να συνεργάζονται και να αντέχουν την πολυφωνία, τότε ο ρόλος των πολιτικών θα αποκτήσει την πραγματική του ουσία.

Αναμένουμε προσώρας τις επερχόμενες εξελίξεις. Είναι άραγε η ώρα της Αριστεράς όπως φώναζαν στο κέντρο της Αθήνας, ή οι Έλληνες έχουν αλλεργία στην αλλαγή; Κι αυτή η αλλαγή εάν έρθει, θα είναι για το καλύτερο;