Όλα στη ζωή έχουν μια ροή (πες το Κάρμα, Μοίρα… εγώ το λέω Ροή), επίσης πολλές καταστάσεις μπορούμε να τις θεωρήσουμε αναπόφευκτες. Υπάρχει όμως τρόπος να αποφύγεις μια κακή κατάσταση χωρίς να χρειαστεί πρώτα να λουστείς τις συνέπειες;
Όντας από τη φύση μας περίεργοι και καμιά φορά παντογνώστες επί διάφορων θεμάτων, τυφλωμένοι από υπεροψία και ανίκανοι να δούμε «τον τοίχο», πάμε πρώτα με χίλια, μετά πέφτουμε πάνω στον τοίχο, μετά κλαίμε, μετά μαθαίνουμε : ντουβάρι + μούτρα σπασμένα = κακό.
Φυσική Ροή, λοιπόν, σημαίνει να τρως τα μούτρα σου αν έχεις άγνοια του κινδύνου, αν είσαι αιθεροβάμων, ή αν είσαι 5 (πέντε) ετών. Αν δηλαδή π.χ. το κοντέρ στο αυτοκίνητο δείχνει 200χλμ, έχεις 50% πιθανότητες να πάθεις κάτι πολύ κακό (εκτός αν είσαι κασκαντέρ στους Fast and Furious). Αν κάποιος δεν σε αγαπάει κι εσύ επιμένεις να τριγυρνάς σαν τη μέλισσα δίπλα του, έχεις 50% πιθανότητες να πληγωθείς (εκτός αν κάποια στιγμή αυτός ο «κάποιος» όντως γίνει μέλι). Και τέλος πάντων, αν κλέψεις το γλυκό από το βάζο της μαμάς χωρίς την συγκατάθεση της, μετά θα φας ξύλο (αυτό είναι δεδομένο δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση).
Γιατί όμως να τα κάνεις όλα αυτά; Το βρίσκω άδικο να πρέπει πρώτα να (την) πάθεις και μετά να μάθεις. Ενώ, τελικά, ίσως υπάρχουν και άλλες επιλογές. Όπως το να πάρεις παράδειγμα από κάποιον άλλο που «έπαθε». Να ακούσεις κάποια συμβουλή. Να δεις την κατάσταση σου σαν εξωτερικός παρατηρητής και να σε συμβουλέψεις ο ίδιος. Να αποφύγεις μόνος σου την κακοτοπιά, να μην πέφτεις συνειδητά πάνω σε τοίχους.
Τι έπρεπε να κάνει η Amy Winehouse, για να συνεχίσει να έχει τη ζωή της, εκτός από τα πέντε βραβεία Grammy; Να έκοβε το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Όμως, επέλεξε τελικά να πάθει, να μην μάθει. Πώς να μάθει; Άρα, εμείς παίρνουμε παράδειγμα από αυτή την κατάσταση και μαθαίνουμε το φαινομενικά αυτονόητο: Αν παίρνεις ναρκωτικά, φίλε μου, back to black.Δεν υπάρχει το ρήμα «δοκιμάζω»… Δεν το κάνεις.
Φυσικά, δεν είναι τόσο εύκολο για όλους και σε όλα αυτά που διατυμπανίζω απ’ τη βολή του καναπέ μου. Απλά την φράση «Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες» δεν την ενστερνίζομαι καθόλου. Ίσα-ίσα, πιστεύω πως την έχουν εφεύρει εκείνοι που έκαναν κάτι, πιάστηκαν κορόιδα και θέλουν να επηρεάσουν κι εμάς για να μη γελάμε μαζί τους.
Ασπάζομαι με μεγαλύτερη προθυμία το εξής : «Εφέσπετο γαρ μέγα έργον πάσιν εφ’ ηρώεσσι, κακών δ’ ανεφαίνετο πυθμήν», δηλαδή «Γιατί μεγάλο ήταν το έργο που περίμενε όλους τους ήρωες, αλλά φαινόταν ο πυθμένας (το τέλος) των δεινών».
Παραδέχομαι όμως πως το «κλεμμένο γλυκό» έχει άλλη γεύση, αρκεί να προσέχεις και να προστατεύεις τελικά τον εαυτό σου.
