«Ονειρεύομαι» την ημέρα που θα έχουνε στερέψει από βενζίνη τα βενζινάδικα αφού πρώτα θα έχουμε στερέψει εμείς από ευρουλάκια για να βάλουμε βενζίνη. Το καλό σενάριο του ονείρου λέει, ότι το δεχόμαστε από την αισιόδοξη πλευρά τύπου το παιχνίδι της Πολυάννας. Το φιλοσοφούμε, ότι συμβάλουμε στην προστασία του περιβάλλοντος και πραγματικά βιώνουμε το “τρέχατε ποδαράκια μας”. Πάμε παντού με τα πόδια, άρα μειώνουμε τις μετακινήσεις μας στο τετράγωνο της γειτονιάς μας, άντε αν έχουμε κόψει και το κάπνισμα και λίγο πιο πέρα.
Την παράμετρο μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν την αγγίζω καν, γιατί στις μεν μικρές πόλεις ήδη έχουν το ίδιο πρόβλημα κάλυψης καυσίμων με μας, στη δε πρωτεύουσα, όπως πάει με τις απεργίες, μάλλον δεν θα λειτουργούν. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό θα μπορούσε τελικά να δημιουργήσει και μια νέα οικονομία παλαιότερου τύπου. Ούτως η άλλως, όπως λέει και ο οικονομολόγος μας, η οικονομία κάνει κύκλους. Αφού δεν θα μπορούμε να μετακινούμαστε σε μεγάλες αποστάσεις, μάλλον θα είμαστε και άνεργοι από τις παλιές μας δουλειές, θα αναβιώσει το μπακάλικο της γειτονιάς, το κομμωτήριο, ο παπουτσής κλπ. Και μιας και το πιθανότερο θα είναι να μην κυκλοφορεί και ευρώ γιατί θα χουμε μείνει ταπί και ψύχραιμοι, θα αναβιώσει και η πληρωμή με ανταλλαγή προϊόντων, όπως «θα σε κουρέψω με αντάλλαγμα ένα μαρούλι και ένα μπρόκολο» (λέμε τώρα). Ορίστε, πώς γίνεται ένας ωραιότατος κύκλος οικονομίας. Και το σπουδαιότερο θα συσφίξουμε τις σχέσεις καλής γειτονίας, που τώρα δεν ξέρουμε ποιος μένει δίπλα μας. Θα έρθουμε πιο κοντά, βρε αδερφέ.
Πού να τρέχουμε τώρα να βρούμε τον κολλητό μας πέντε τετράγωνα πιο κάτω, θα μιλήσουμε μαζί του στο facebook (μιλάμε πάντα με το καλό σενάριο που έχουμε ακόμα ρεύμα), καφέ, όμως, θα πιούμε σπίτι με τον γείτονα μας. Εννοείται ότι θα γίνουμε όλοι super αθλητικά κορμιά (φέτες οι κοιλιακοί) και χωρίς να ξοδέψουμε ούτε ένα ευρώ. Και πλήθος άλλων ευεργετικών ιδιοτήτων που θα μας φέρει η ζωή χωρίς αυτοκίνητο.
Και επειδή είμαι σίγουρη ότι θα αναρωτιέστε και θα σκέπτεστε, με τρόμο ίσως, την ταλαιπωρία της ζωής χωρίς αυτοκίνητο, ένα έχω να πω: εγώ σήμερα ήθελα να γράψω με καλή διάθεση (τι πάντα μόνο θυμωμένη θα είμαι;). Τα υπόλοιπα θα τα σκεφτώ… αύριο, που θα είναι μια καινούργια μέρα, που έλεγε και η Σκάρλετ στο «όσα παίρνει ο άνεμος».
