Συμπτώματα, όπως πόνος στο στομάχι, πονοκέφαλος, πόνος στη μέση, ταχυκαρδία, σφίξιμο στην καρδιά, ευερέθιστο έντερο, τριχόπτωση, αϋπνία και τόσα άλλα μεταφράζονται σαν ένα επικείμενο κίνδυνο για τους περισσότερους από εμάς.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που γίνεται με αυτό τον τρόπο η μετάφραση των συμπτωμάτων μας.
Πρώτα από όλα, τα συμπτώματα διαταράσσουν την αρχική ισορροπία του οργανισμού μας, καθώς θέτουν σε φόντο μια ανάγκη. Για την εκπλήρωση της ανάγκης αυτής απαιτείται μια δαπάνη ενέργειας, δαπάνη που μας μοιάζει αδύνατο να μπορούμε να παρέχουμε, εξαιτίας της εξάντλησης που νιώθουμε από άλλες καθημερινές υποχρεώσεις ή ανάγκες.
Έπειτα, μπερδευόμαστε γιατί δεν έχουμε διδαχθεί τον τρόπο να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες ή τα συναισθήματα μας, ενώ ταυτόχρονα πολλοί από εμάς έχουμε διδαχθεί να κρύβουμε κάποια συναισθήματα μας, γιατί δεν είναι «τα κοινωνικώς επιθυμητά». Οπότε, στο βωμό της ανάγκης μας για κοινωνική αναγνώριση και αποδοχή και κάτω από την επιρροή της κοινωνικοπολιτισμικής διάστασης, μαθαίνουμε να κρύβουμε τα συναισθήματα μας και καθώς μαθαίνουμε να τα κρύβουμε, ξεμαθαίνουμε να τα βιώνουμε…
Και έτσι, ξεμαθαίνουμε ότι ο χώρος των συναισθημάτων μας είναι το ίδιο μας το σώμα, με αποτέλεσμα να αγνοούμε τα σημάδια που μας στέλνει το σώμα μας και να στρέφουμε την προσοχή μας σε αυτό μόνο όταν η ένταση των συμπτωμάτων μας έχει γίνει κάπως ανυπόφορη. Καθώς, τώρα, έχουμε ξεχάσει τη σύνδεση του σώματος μας με τα συναισθήματα μας, έχουμε μια αίσθηση απορίας. Πιστεύουμε πως τα συμπτώματα μας δεν ανήκουν στη σφαίρα της δικής μας επιρροής και νιώθουμε άτυχοι ή αδύναμοι. Και καθώς νιώθουμε άτυχοι ή αδύναμοι, εγκλωβιζόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο λανθασμένων σκέψεων και έντονης προσπάθειας καταπολέμησης των συμπτωμάτων. Εξάλλου, τα συμπτώματα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μας έχουν οδηγήσει να ασχοληθούμε μαζί τους, επειδή στέκονται εμπόδιο στον τρόπο που έχουμε δομήσει τη μέχρι τώρα ζωής μας και πολύ πιθανόν στον καθημερινό μας έλεγχο για το αν «είμαστε άτρωτοι και ικανοί».
Μάλιστα, τα συμπτώματα γίνονται ένα παράδειγμα εναντίον του εαυτού μας, καθώς, ενώ αποδεικνύουμε καθημερινά στον εαυτό μας πόσο δυνατοί είμαστε (γιατί και μόνο που επιβιώνουμε είμαστε δυνατοί), απορρίπτουμε αυτές τις αποδείξεις και ζητάμε όλο και περισσότερα από εμάς καθημερινά, με αποτέλεσμα να θεωρούμε τα συμπτώματα ως την αχίλλειο φτέρνα μας. Αρχίζουμε να παρερμηνεύουμε, να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, να νιώθουμε αδύναμοι γιατί εμείς εκδηλώσαμε κάποιο σύμπτωμα ενώ εκείνοι όχι, να σκεφτόμαστε τον τρόπο να το ξεπεράσουμε για πάντα, να το διώξουμε και στιγμή δεν σκεφτόμαστε πως αυτό που θέλουμε να διώξουμε είναι έστω και προσωρινά στοιχείο του εαυτού μας… Στοιχείου του μόνου εαυτού μας…
Δεν εννοώ πως κομμάτι μας είναι το συγκεκριμένο σύμπτωμα, αλλά σίγουρα είναι η διαδικασία γέννησης του συμπτώματος, το κομμάτι εκείνο που κραυγάζει για να πάρουμε τον χρόνο μας, να κάνουμε μια στάση, να αναπνεύσουμε, να αναρωτηθούμε, να στοχαστούμε, να αναθεωρήσουμε και κυρίως να αναθεωρήσουμε τη σχέση μας με τα «πρέπει» μας, τη σχέση μας με τα συναισθήματα μας που ζητάνε διέξοδο, τη σχέση μας με τα βιώματα μας που ζητάνε συνειδητοποίηση, τη σχέση μας με τον τρόπο σκέψης μας που έχει γίνει διαστρεβλωμένος και τελικά τη σχέση μας με τον εαυτό μας που ζητάει αποδοχή και συμπόνια. Γιατί για κάποιο λόγο φτάσαμε στο σημείο να πιέζουμε τον εαυτό μας, για κάποιο λόγο μάθαμε πως «το να έχω κάποια συναισθήματα και να δείχνω ευάλωτος/η δεν αρμόζει» και δυστυχώς το τίμημα για αυτή τη λανθασμένη γνώση μας είναι, τις περισσότερες φορές, τα σωματικά μας συμπτώματα.
Μόλις, όμως, καταφέρουμε να φτάσουμε σε όλη αυτή την επεξεργασία, μόλις μεταφράσουμε σωστά και κατανοήσουμε βαθιά το μήνυμα των συμπτωμάτων μας, θα αρχίσουμε να αποχωρούμε από όλο αυτό το σύστημα και έτσι σταδιακά το σύστημα αυτό χωρίς εμάς θα πάψει να συντηρείται… Φυσικά, αυτό απαιτεί χρόνο και δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις, τα συμπτώματα μας δεν είναι εφικτό να υποχωρήσουν άλλα να μετριαστούν… Και αυτό, ωστόσο, είναι όφελος.
Καλή δύναμη!
