Φεστιβάλ Καννών 2016. Σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις του και με διάθεση προκλητική, ο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν δηλώνει : ‘’Εγώ είμαι ο λόγος που έχετε κάτι να συζητήσετε εσείς οι κριτικοί. Εάν δεν ήμουν εδώ στις Κάννες, και η ταινία μου δεν παίζονταν, θα απομένατε με ένα πραγματικά βαρετό φεστιβάλ κινηματογράφου’’. Ποια ταινία του; Το ‘’The neon demon’’-με πρωταγωνίστρια την Ελ Φάνινγκ- το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις και γιουχαΐσματα στην πρεμιέρα του στις Κάννες.
Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ που αποτελεί καυστικό σχόλιο πάνω στο χώρο της μόδας μιας και πρωταγωνιστεί ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι που μόλις κατέφτασε για καριέρα μοντέλου στο Λος Άντζελες και θα έρθει αντιμέτωπο με έναν κόσμο που ταυτόχρονα είναι γοητευτικός αλλά και ανταγωνιστικός. Και ο σκηνοθέτης εμπνευσμένος από αυτό το υπέροχο πρόσωπο της Φάνινγκ, καταφέρνει ειδικά στο πρώτο (και καλύτερο) μέρος της ταινίας να την παρουσιάσει με ύφος χαμένης βασιλοπούλας σε κάποιο σκοτεινό παραμύθι σαν αυτό που ούτως ή άλλως αφηγείται. Ένα κόσμο γεμάτο από αυστηρά πρακτορεία μοντέλων, αλλόκοτους καλλιτέχνες και ζηλόφθονες γυναίκες που αντιλαμβανόμενες την ημερομηνία λήξης τους στο χώρο του θεάματος έχουν μετατραπεί εντός και εκτός σε ‘’βιονικές γυναίκες’’.
Εκτός από το ρόλο της Φάνινγκ, εξίσου απαιτητικός είναι κι εκείνος της Τζίνα Μαλόουν που υποδύεται την ενδυματολόγο του νεαρού κοριτσιού και διαθέτει και την πιο προβοκατόρικη σκηνή της ταινίας. Ο Καρλ Γκλάσμαν που πέρυσι είδαμε σε μια ταινία που επίσης συζητήθηκε πολύ, το ‘’Love’’ του Γκασπάρ Νοέ, έχει κάποιο ρόλο κι εδώ και δεν αποδεικνύεται διόλου κακός ενώ θα τον δούμε και στο επερχόμενο ‘’Nocturnal animals’’ του Τομ Φορντ που προκάλεσε αίσθηση στο πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας. Καλοδεχούμενο, επίσης, είναι και το πέρασμα του Κιάνου Ριβς ως κυνικού διευθυντή ενός μοτέλ.
Βέβαια, υπάρχουν πολλές σκηνές στο δεύτερο μέρος της ταινίας κυρίως που αποτελούν απλή επίδειξη ύφους, είναι εκείνες τις στιγμές που ο Ρεφν έχει εξαντλήσει σχεδόν τα πάντα γύρω από την κεντρική του ιδέα και αφήνεται να παρασυρθεί σε έναν κόσμο σουρεαλιστικό και σε μεγάλο βαθμό στιλιστικά εμπνευσμένο από δημιουργούς που λατρεύει όπως το μεγάλο μάστορα των ιταλικών giallo θρίλερ, Ντάριο Αρτζέντο και τον Αλεχάντρο Χοδορόφσκι. Επιπροσθέτως, εξαιρετικά είναι τα κοστούμια που επιλέγει για τα κεντρικά γυναικεία πρόσωπα (Φάνινγκ, Άμπεϊ Λι, Μπέλα Χιθκόουτ) η ενδυματολόγος Έριν Μπέναχ.
Φυσικά και δεν είναι ο Ρεφν ο πρώτος που καταπιάνεται με το θέμα του ανταγωνισμού στους κόλπους της μόδας ή επιχειρεί να μιλήσει για όλους εκείνους τους μηχανισμούς του χώρου που στερούν από ένα 16άχρονο κορίτσι την ευκαιρία να ζήσει την πραγματική του ηλικία (‘’όταν ρωτούν την ηλικία σου, θα λες ότι είσαι 19’’) . Το κάνει όμως με το προσωπικό του ύφος που, όπως έχει αποδειχτεί, είτε ταιριάζει τα μάλα με την αισθητική κάποιων κινηματογραφόφιλων είτε θεωρείται έως και προσβλητικό για κάποιους άλλους.