Πέρασαν σχεδόν δυόμισι χρόνια από το ξέσπασμα των εξεγέρσεων στον Αραβικό κόσμο που έπληξαν ανεπανόρθωτα τις μακραίωνες καθεστωτικές εξουσίες και άλλαξαν τα δεδομένα στην περιοχή, είτε προκαλώντας την βίαιη απομάκρυνση των ηγετών τους, όπως έγινε στη Λιβύη με επακόλουθο το θάνατο του Μουαμάρ Καντάφι, είτε προκαλώντας την εξαναγκαστική απομάκρυνσή των αυταρχικών εξουσιών, όπως στην περίπτωση της Αιγύπτου, όπου ο επί 30 συναπτά έτη ο Πρόεδρος της, Χόσνι Μουμπάρακ παραιτήθηκε βλέποντας το στρατό να τάσσεται υπέρ των διαδηλωτών, στο πλευρό του εξοργισμένου αιγυπτιακού λαού. Ωστόσο, πέραν των αιματηρών διαδηλώσεων, της εικόνας «εμφυλίου πολέμου» που επικρατούσε, των δεκάδων χιλιάδων τραυματιών, των εκατοντάδων νεκρών και των δραματικών γεγονότων που εκτυλισσόταν για δυο χρόνια στην Αίγυπτο προκειμένου να επέλθει η δημοκρατία – η πραγματική δημοκρατία- και η ριζική αλλαγή στη χώρα, δεν φαίνεται να έχει επιφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ούτε και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη, δεν νομίζω ότι πίστεψε πως με την έκδοση του Χόσνι Μουμπάρακ, τον οιονεί απαγχονισμό του και την φυλάκιση των υιών του θα επέρχονταν η ριζική αναδιάρθρωση στην Αίγυπτο.Ούτε βέβαια με τις δημοκρατικές, ελεύθερες και ανοιχτές εκλογές θα γινόταν το «θαύμα», όπως περίμεναν οι Αιγύπτιοι ότι θα γίνει. Με τον Χόσνι Μουμπάρακ να κάθεται στο εδώλιο αντιμετωπίζοντας την ποινή του απαγχονισμού, η οποία μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, και με τη διαδικασία των ελεύθερων από σκοπιμότητες, νοθείες και απειλές εκλογών, επήλθε η τομή. Ο διαχωρισμός εάν θέλετε. Της Αιγύπτου στην προ και μετά – Μουμπάρακ εποχή, κατά τη γνώμη μου.

Ένα άλλο μείζον ζήτημα που απασχολεί τη χώρα αυτή τη στιγμή, είναι αυτό της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης, καθώς η μεγαλύτερη αραβική χώρα βρίσκεται κοντά στην οικονομική και χρηματοπιστωτική κατάρρευση. Η χώρα βιώνει τη χειρότερη οικονομική κρίση από το 1930, καθώς υπάρχει αισθητή μείωση των ξένων επενδύσεων, δραματική πτώση του τουρισμού, μείωση των συναλλαγματικών αποθεμάτων, πτώση της τιμής της αιγυπτιακής λίρας και αύξηση των τιμών βασικών ειδών διατροφής σύμφωνα με δηλώσεις αιγύπτιων αξιωματούχων. Στις αρχές Απριλίου στο Κάιρο μετέβη κλιμάκιο της Τρόικας για συνομιλίες με την ηγεσία της χώρας σχετικά με το δάνειο που διαπραγματεύεται η Αίγυπτος εδώ και περίπου δύο χρόνια με το ΔΝΤ, ύψους 4,8 δις δολαρίων. Ο φόβος ότι δεν θα μπορεί να αγοράσει σιτάρι και πετρέλαιο, ενίσχυσε την αναγκαιότητα να συνάψει αυτό το δάνειο. Βέβαια, η διαπραγμάτευση σκοντάφτει στους όρους του δανείου, καθώς το ΔΝΤ απαιτεί μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων σε έναν αριθμό βασικών προϊόντων και αύξηση της φορολογίας. Κάτι τέτοιο θα ξεκινούσε νέο κύκλο λαϊκών αντιδράσεων αφού θα αυξάνονταν οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης, κάτι το οποίο φοβάται ο Μόρσιλ αφού του λείπει το λαϊκό στήριγμα και η πολιτική νομιμοποίηση.

Στο πολιτικό σκηνικό τώρα, η κατάσταση επιδεινώνεται με τον Αιγύπτιο πρόεδρο να προσπαθεί να καθησυχάσει τους πολίτες, μιας και δεν μπόρεσε να δημιουργήσει έναν εναλλακτικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας όπου θα υπάρχει κλίμα εμπιστοσύνης. Επιβεβαιώνονται, λοιπόν, οι προ ανάληψης της προεδρίας προβλέψεις για τη μη ύπαρξη ενός οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, με τον Μόρσιλ να είναι ταυτόχρονα δύσπιστος απέναντι στη συνδιαλλαγή με άλλες πολιτικές δομές και ανίκανος ακόμα και να αντιμετωπίσει την σοβαρή οικονομική κρίση, όπως του καταλογίζει η αντιπολίτευση.

Η Αίγυπτος λοιπόν, φαίνεται να πατά σε τεντωμένο σκοινί. Τα λάθη, η διαφθορά, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών, η βία, η καταστολή σε κάθε περίπτωση και το τύποις δημοκρατικό σύστημα του παρελθόντος, δεν της δίδαξε πως ο λαός πρέπει να έχει πάντα τον πρώτο λόγο και πως μια οργισμένη και εξαγριωμένη μάζα έχει αρκετή δύναμη να απομακρύνει από την εξουσία και την πιο μακρόχρονη εξουσία. Αυτά δίδαξε η «Αραβική Άνοιξη». Και αυτά θα έπρεπε να έχουν σαν παραδείγματα προς αποφυγήν όλες οι καθεστωτικές εξουσίες από τούδε και στο εξής. Οι Ισλαμιστές, μη έχοντας ένα δικό τους πρόγραμμα διακυβέρνησης, αδυνατούν να κυβερνήσουν τη χώρα, και μάλιστα στην πιο δύσκολη στιγμή σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, αυτό της οικονομικής κρίσης και αυτό της μετάβασης. Το ζητούμενο είναι αν ο αιγυπτιακός λαός συνεχίσει να δείχνει ανοχή για άλλα τριάντα χρόνια. Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω. Εσείς;