Δεν είναι λίγες οι φορές που όσοι ασχολούνται συστηματικά με τον κινηματογράφο πηγαίνουν προκατειλημμένα να δουν μια ταινία.
Κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο με τα σίκουελ εμπορικών ταινιών για τα οποία έχει περάσει η άποψη ότι ‘’είναι κατώτερα από τις αρχικές ταινίες’’. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πριν παρακολουθήσουμε την ‘’Αλίκη μέσα απ’ τον καθρέφτη’’ είχαμε πολλές αμφιβολίες κι αυτό γιατί η ταινία που είχε γυρίσει ο Τιμ Μπάρτον το 2010 δεν κατάφερε να μας συγκινήσει αν και κέρδισε 2 Όσκαρ για το ενδυματολογικό της κομμάτι και την καλλιτεχνική της διεύθυνση.
Ποιος θα το πίστευε, λοιπόν, ότι η καινούρια ταινία σε σκηνοθεσία αυτή τη φορά του Τζέιμς Μπόμπιν (έχει στο ενεργητικό του τα επιτυχημένα ‘’The Muppets’’) και θα μας διασκέδαζε πολύ περισσότερο από την προηγούμενη. Η υπόθεση της ταινίας βασίζεται στο σύμπαν που έφτιαξε ο συγγραφέας Λούις Κάρολ και πραγματεύεται με τρόπο παιχνιδιάρικο τα ζητήματα του περάσματος του χρόνου, της μνήμης, της συγχώρεσης, της οικογένειας, της αληθινής φιλίας αλλά και την ανάγκη να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να πετύχει το ακατόρθωτο. Η θαρραλέα Αλίκη που έχει γίνει πλέον καπετάνισσα, θα επιστρέψει μέσω ενός μαγικού καθρέφτη στη Χώρα των Θαυμάτων όπου θα αναλάβει να σώσει τον Τρελο-καπελά από τη μελαγχολία μιας παλιάς ανάμνησης, ενός περιστατικού το οποίο η Αλίκη θα προσπαθήσει να αλλάξει επεμβαίνοντας στον ίδιο το Χρόνο.
Έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία και μια ηρωίδα που βρίθουν φιλοσοφικών, ακόμη και φεμινιστικών αναφορών. Ωστόσο, όλα αυτά περνάνε μέσα στο σενάριο με έναν τρόπο απλό μιας και το βασικό κοινό της ταινίας είναι το παιδικό-εφηβικό. Ούτως ή άλλως η λειτουργία οποιουδήποτε παραμυθιού είναι να μιλήσει με απλότητα και με χιούμορ στις ψυχές των μικρών αλλά και των μεγάλων παιδιών. Παρακολουθώντας την ‘’Αλίκη μέσα απ’ τον καθρέφτη’’ καταλαβαίνει κανείς, επίσης, το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το μοντάζ σε μια ταινία. Εκεί όπου στο πρώτο φιλμ έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, εδώ ο Andrew Weisblum (που έχει κάνει θαύματα και στις ταινίες του Ντάρεν Αρονόφσκι ‘’Ο Παλαιστής’’, ‘’Ο μαύρος κύκνος’’) φαίνεται να έχει αντιληφθεί πολύ καλά ότι σε ένα παραμύθι πρέπει να διακρίνονται καθαρά τα διάφορα ‘’επεισόδια’’ που απαρτίζουν το όλον. Ακόμα και τα μπρος-πίσω με το Χρόνο στην αφήγηση της ταινίας δεν θα μπερδέψουν διόλου τους θεατές.
Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, πιστεύουμε ότι η Μία Βασίκοφσκα είναι ιδανική πρωταγωνίστρια για παραμύθια τέτοιου τύπου ή για ακόμα πιο γοτθικά όπως το ‘’Crimson Peak’’ του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Θα γινόταν ιδανική πρωταγωνίστρια για αντίστοιχα θρίλερ της Hammer. Όσον αφορά το Τζόνι Ντέπ, φαίνεται ότι από πλευράς σεναρίου προσπάθησαν να αναμείξουν το κωμικό με το μελαγχολικό στοιχείο που βγάζει εδώ ο ρόλος προκειμένου να μην ειπωθεί ότι ο ηθοποιός επαναλαμβάνει συνεχώς ρόλους με μούτες αλά Τζακ Σπάροου. Οι Αν Χάθαγουεϊ και Έλενα Μπόναμ Κάρτερ σαν καλή και κακιά βασίλισσα αντιστοίχως της ιστορίας εντυπωσιάζουν με το ενδυματολογικό κομμάτι τους για ακόμη μια φορά.
Να σταθούμε στο Σάσα Μπάρον Κοέν που αναλαμβάνει την προσωποποίηση του Χρόνου. Κι αποδεικνύει ότι μπορεί να τα καταφέρει και σαν ηθοποιός, πέρα από τη χοντροκομμένη σάτιρα σε ταινίες δικές του, όπως τα ‘’Borat’’ και ‘’Bruno’’. Ίσως ταιριάζει κι η χημεία του με το Μπόμπιν που τον είχε σκηνοθετήσει και στις τηλεοπτικές κωμωδίες ‘’Ali G.’’.
Η ‘’Αλίκη μέσα απ’ τον καθρέφτη’’ δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια περιπέτεια της Ντίσνεϊ που μπορεί να μην έχει να επιδείξει εντυπωσιακά πράγματα στο 3D και να είναι γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της με την τεχνική του green screen αλλά παρακολουθείται ευχάριστα από όλη την οικογένεια.
