Πριν λίγες μέρες στο μετρό, κάτι παράδοξο μου τράβηξε την προσοχή. Κάθισε δίπλα μου ένας αλλοδαπός, μαύρος κύριος, ο οποίος διάβαζε ένα βιβλίο. Δε μπορούσα να αντισταθώ να κοιτάξω τι μπορεί να διάβαζε. Απ όσο μπόρεσα να κλέψω με τη ματιά μου, ήταν θρησκευτικού περιεχομένου κι έλεγε για τις αρχές που πρέπει να διέπουν την καθημερινή μας συμπεριφορά σύμφωνα με το Θεό. Θεός; «Μήπως είναι αυτός ο κύριος, που διαβάζει για το Θεό, ο αράπης που πριν χρόνια θα ερχόταν να μας πάρει αν δεν τρώγαμε το φαγητό μας, ή αν δεν πηγαίναμε στην εκκλησία, γιαγιά;» σκέφτηκα .Ο ίδιος αράπης που ευθύνεται για οτιδήποτε κακό συμβαίνει στην άγια και δοξασμένη μας πατρίδα, μαζί με τους Κούρδους και τους Αλβανούς; Μα πως;
Η σχεδόν μοναδική σ’ αυτόν τον πλανήτη ροπή ημών των Ελλήνων, είναι να βλέπουμε από έναν ολόκληρο λαβύρινθο, ένα ή δυο μονοπάτια και να ακυρώνουμε ως ισχυρογνώμονες και μυωπικοί οτιδήποτε άλλο δε μας κινεί την προσοχή. Έχει αρχίσει να μου προκαλεί αγανάκτηση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα της κρίσης, της παρακμής και της ανέχειας, ποιο θεωρείται πως είναι; Μα φυσικά, τα δεκάχρονα αλβανάκια και πακιστανάκια στα σχολεία! Μεγάλος κίνδυνος τα μικρά παιδιά των υποχθόνιων επίβουλων μεταναστών, που υποτίθεται οτι καραδοκούν να μας σκοτώσουν σε κάθε γωνιά του δρόμου. Όχι, δε γίναμε εντελώς εκούσια έτσι μυωπικοί. Η γιαγιά ( η γιαγιά κάθε Έλληνα ) δεν μιλούσε τυχαία. Από τα πρώτα μας βήματα, μας εμφυτεύτηκε στο μυαλό η “αμαρτία” του διαφορετικού χρώματος και ο φόβος του ξένου. Η κακία του αλλόθρησκου και ο αποτροπιασμός για τον αλλογενή. Κι από γιαγιάδες, κι από θείες κι από ξαδέρφες και από κάθε είδους γνωστούς και φίλους, που μάλιστα οι περισσότεροι είναι θρήσκοι, και πρεσβεύουν τα μηνύματα του χριστιανισμού «αγάπα τον πλησίον σου» κάθε Κυριακή στην εκκλησία, και στο προαύλιο του κουτσομπολιού και του ξεκατινιάσματος.
Όμως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δεν είναι το μόνο χαρακτηριστικό που μας πάει πίσω, πολλά επίπεδα πίσω. Όπως προανέφερα, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Επικαιρότητα: Η “χούντα” της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει αναχθεί ως το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα, μετά τα πακιστανάκια. Δεν υποτάσσομαι στο μηδενισμό. Ασφαλώς, πολλά πολιτικά προβλήματα, συσχετιζόμενα με την κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην καθημερινή μας ζωή, και τα επαχθή μέτρα που μας επιβάλλει, είναι μείζονα και καίρια. Όμως, έκανε καμιά στροφή ποτέ το μονόπλευρο, στυφνό μυαλό μας να δει και κάτι άλλο, πέρα από το πρόβλημα της τρόικας; Δεν έχουμε τίποτα απολύτως να αποκομίσουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν έχουμε κανένα παράδειγμα των χωρών της που, αν ακολουθήσουμε, ίσως… λέω ίσως, γίνουμε καλύτεροι;
Όταν επισκέφτηκα το Λονδίνο, απόρησα με την τόσο αγόγγυστη και ομαλή ενσωμάτωση των αλλοδαπών σ’ αυτή την πόλη. Κούρδοι και Πακιστανοί είχαν δικά τους σουπερμάρκετ, υπάλληλοι Ισπανοί, Λιθουανοί, Γάλλοι, Αφρικανοί δούλευαν ως σαν να ήταν στη χώρα τους. Ένας πολυπολιτισμός γύρω σου, που κανείς δεν τον έβλεπε σαν εξάμβλωμα και σαν πληγή. Και φυσικά, απόρησα με την καθαριότητα, η οποία βεβαίως έβγαζε μάτι σε όποια χώρα επισκέφθηκα. Κι ύστερα πήγαμε εκδρομή στην Πελοπόννησο, την Εύβοια και την Αττική και δε χόρταινα να θαυμάζω από το τζάμι τα πλαστικά μπουκάλια, τις συσκευασίες και τις τσάντες σκουπιδιών τριγύρω από το δρόμο, πάνω στο γρασίδι και δίπλα στα δέντρα. Κανένας ξένος θα τα πέταξε, ε; Δυστυχώς, κάθε προσπάθεια να βγουν οι παρωπίδες, πάντα εκλαμβάνεται σαν απειλή, πάντα εκλαμβάνεται σαν προσπάθεια να αποσπάσουμε το λαό από τα προβλήματα του.
Συνέχισε, φίλε μου Έλληνα, να παλεύεις εναντίον οτιδήποτε σου φαίνεται άδικο, όπως η τρόικα, αλλά στοίχισε και δίπλα του κάθε τι άλλο που μπορεί να αποδειχθεί πρόσφορο για τούτη την αλλαγή, και για άλλες πολλές. Ο δρόμος δεν έχει μόνο τέρμα, έχει πολλές στάσεις, έχει πολλά μονοπάτια δεξιά κι αριστερά που ίσως σε βοηθήσουν να φτάσεις γρηγορότερα στον προορισμό σου. Κοιτάξου λίγο και στον καθρέφτη, κοίτα σε μεγάλη ακτίνα τριγύρω. Και θα δεις, τίποτα δε θα ‘ναι το ίδιο!
