Άσε κάτω τον κουραμπιέ. Μην τον αγγίζεις σου λέω! Ακόμη δεν ήρθαν τα Χριστούγεννα και 12 χλαπάκιασες. Γέμισες και άχνη, να γίνεις σαν τον Όλυμπο και την λίμνη Πλαστήρα! Θες να έρθει ο Στουρνάρας να μας φορολογήσει την μπουκιά; Βρε, άκου που σου λέω εγώ… Μέχρι και το σπυρί το ρύζι που θα γεμίσει την γαλοπούλα θα μας φορολογήσουν. Ποιά γαλοπούλα, μάτια μου; άντε κανένα κοτοπουλάκι, κι αν τα καταφέρουμε! Γιατί, δεν τα έμαθες; Και τα μελομακάρονα, στα είδη πολυτελείας πέρασαν και αμέσως μετά στην Ιστορία!
Εμείς, πάντως, καλού-κακού το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στα κρυφά θα το κάνουμε… Πώς λέγαμε «κρυφό σχολειό»; «κρυφό τραπέζωμα» τώρα! Με χίλιες προφυλάξεις, μην τυχόν και μας την πέσει το ΣΔΟΕ, που έχει και άδεια πλέον να εισβάλει στα σπίτια μας. Βέβαια, εγώ πάντως, ακόμη και στο σουπερ μάρκετ με μαύρα γυαλιά και μαντήλα στο κεφάλι πάω, που κρύβει και την μαύρη ρίζα! Και τους συγγενείς συνθηματικά τους καλώ. Πώς ξέρω εγώ αν δεν μας έχουν βάλει κοριό οι Τροϊκανοί; μαύρη να ‘ναι η ώρα τους! Θεέ μου, συχώρα με, μέρες που ‘ναι! Τους το είπα ξεκάθαρα! Παραμονή Χριστουγέννων σας περιμένω, αλλά τα αυτοκίνητα θα τα παρκάρετε δυο γειτονιές πιο πέρα. Μπας και γλιτώσουμε από τα «ΕΣ-ΕΣ» των νέων φορολογικών μέτρων. Όχι, αγάπη μου, δεν θέλω εγώ βασανιστήρια σαν άλλη υπολοχαγός Νατάσα, να λιώνει ο πάγος κάτω από το πόδι μου, να ομολογήσω αν στην γέμιση έβαλα και κάστανο για να μου κατασχέσουν το εξοχικό στην Άνω Σιάτιστα… Όχι! Γιατί… την βασιλόπιτα; Δεν το άκουσες; Α! να στα πω εγώ… Αν τολμήσεις και βάλεις ευρώ για φλουρί και δηλώνεις πάνω από 9000 ευρώ τον χρόνο, στο Νταχάου της εφορίας θα σε στείλει ο Γιάννης μας. Αχ, Γιάννη μου το μαντήλι σου! Αχ, πού με κατάντησες! Σαν θα κόβω το κομμάτι του φτωχού στην πίτα, όλοι θα απλώσουν χέρι να το πιάσουν, γιατί όλοι, Γιάννη μου, φτωχοί στην ψωροκώσταινα – που ψωροΑντώναινα πια θα την λέμε – είμαστε. Γιορτές είναι και θα περάσουν λέω μέσα μου.
Γιορτές που μοιάζουν Απόκριες. Χαρά μεταμφιεσμένη σε λύπη. Φώτα ντυμένα σκοτάδι. Άσε κάτω τον κουραμπιέ σου λέω! Ήρθες και χτίστηκες στην άχνη μέσα, άσπρη μέρα μπας και δεις. Άστο, γιατί λεφτά για άλλους να αγοράσουμε, δεν έχουμε. Κι αυτούς η θεια από την Αμερική μου τους έστειλε και έκλαψα από συγκίνηση σαν τους είδα… Μαύρο κλάμα… Αχ, γιορτές! να ζούμε να τις θυμόμαστε. Να ζούμε έστω και εξαϋλωμένοι, σαν τους προφήτες που τρώγανε ακρίδες στην έρημο! Γιάννη μου, Γιάννη μου… η ακρίδα φορολογείται; ή λόγω του ότι μας την πέσατε σαν τις ακρίδες, απαλλασσόμαστε; Άντε βρε, καλές γιορτές λέμε!
