Τώρα τελευταία δεν επικοινωνώ συχνά μαζί σας, γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος για να το κάνω, παρ’ όλο που η κοινωνία μας την τελευταία δεκαετία ταλανίζεται από πάσης φύσεως προβλήματα που θα μπορούσα να γράψω γι’ αυτά. Γι’ αυτό, μάλιστα, και πήρα την απόφαση ότι δεν θέλω πλέον να γράφω για θέματα που θα σας μελαγχολούν, ή που θα σας κάνουν να σκέφτεστε αρνητικά, ή που μ’ αυτά θα μεμψιμοιρείτε και θα γίνεστε ολοένα πιο απαισιόδοξοι.
Λίγο η οικονομία, λίγο η πολιτική, άλλο λίγο περισσότερο οι πολιτικοί, λίγο η κατάσταση στη χώρα, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να αρχίσει να παραπονιέται, να γκρινιάζει και να θλίβεται σε έναν αέναο κύκλο δυστυχίας, κακοτυχίας και μιζέριας. Γνωρίζω πολύ καλά τον αντίλογο επ’ αυτού, αλλά δεν θα εστιάσω σ’ αυτόν ακριβώς, γιατί αν το έκανα, θα ήμουν ασυνεπής με τα λεγόμενά μου.
Στο θέμα μας. Σκοπός του άρθρου μου είναι να σας γνωρίσω μια πολύ καλή μου φίλη, την Χριστίνα. Την Χριστίνα την γνωρίζω πολλά χρόνια, ωστόσο ήρθαμε πιο κοντά τα τελευταία 4 χρόνια. Είναι νοσηλεύτρια στο επάγγελμα. Και είναι καλή σ’ αυτό γιατί το αγαπάει πολύ. Έκανε σπουδές στα παιδαγωγικά, ενώ παράλληλα ασχολείται με τα κοινά, αφού είναι εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος. Είναι πράγματι πολύ δραστήρια και αυτό που θαυμάζω περισσότερο σ’ αυτήν είναι ότι παρά το ότι είναι άψογη σύζυγος και μητέρα δυο εξαιρετικών παιδιών, τα καταφέρνει εξίσου καλά σε όλους τους τομείς.
Όταν έφτιαχνα τα προσκλητήρια για το γάμο μου, έμαθα ότι η Χριστίνα έπασχε από καρκίνο. Χλόμιασα. «Είναι σίγουρο ότι είναι καρκίνος; Έκανε εξετάσεις;» ρώτησα. Η απάντηση ήταν καταφατική και εγώ προσποιούμενη ότι δεν συνέβη τίποτα απολύτως συνέχισα «Πόσα άτομα να τους βάλω στο φαγητό; Τα παιδιά της είναι στη Ρόδο;». Κάπως έτσι το έμαθα. Ήξερα ότι υπήρχε πρόβλημα, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν καρκίνος μέχρι που μου το επιβεβαίωσαν. Επίσης γνώριζα ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη πολύ και ότι η Χριστίνα δεν θα ερχόταν στο γάμο μου.
Μετά από ένα δύσκολο χειρουργείο, μετά από τρεις σελίδες βιοψίας, μετά από πολλές και εντατικές χημειοθεραπείες, μετά από έναν Γολγοθά που μόνο εκείνη ξέρει, αυτός το σπάνιο καρκίνωμα, αυτός ο όγκος λεκιθικού ασκού ανήκει πια στο παρελθόν και σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί με επισκέφθηκε στο νέο μου σπίτι γεμάτη ενέργεια και όρεξη για ζωή. Μιλήσαμε για την περιπέτεια της υγείας της. Μου περιέγραψε τις δύσκολες στιγμές που έζησε που δεν ήταν και λίγες. Για τις εξετάσεις που έκανε και που κανένας γιατρός δεν μπορούσε να βρει τι είχε, και πιστέψτε με είχε επισκεφθεί πολλούς. Για τη στιγμή που της είπε ο γιατρός ότι αυτό που έχει είναι σοβαρό και πως θα πρέπει άμεσα να υποβληθεί σε μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση. Για τη ζωή της μέσα στο χειρουργείο. Για τις νοσοκόμες στο τμήμα των χημειοθεραπειών και το πόσο καλά της φέρθηκαν. Για όλα. Και ενώ εκείνη ήταν ψύχραιμη, εγώ βούρκωνα. Σκεφτόμουν, αν ήμουν στη θέση της πως θα αντιδρούσα. Θα είχα το ίδιο σθένος να παλέψω; Θα ήμουν τόσο συνειδητοποιημένη όπως εκείνη;
Το πιο σοκαριστικό πράγμα που μου περιέγραψε ήταν η στιγμή που έπρεπε να φτιάξει τη βαλίτσα της για την Αθήνα και ταυτόχρονα έπρεπε να φτιάξει ορισμένα πράγματα για τα παιδιά της σε περίπτωση που… δεν γυρίσει πίσω. Με τρομερή ψυχραιμία μου είπε «Τι να έκανα Μαγδαληνή μου; Πονούσα! Έφευγα… Ήξερα αν θα ξαναγυρίσω; Κι αν δεν ξαναγυρνούσα; Τι θα γινόταν με τα παιδιά μου;» Εκεί λύγισα. Τότε διαπίστωσα και τη δύναμη της ψυχής της. Γιατί θέλει δύναμη ψυχής για να κάνεις κάτι τέτοιο.
Και αυτό είναι που θέλω να σας μεταφέρω μέσα από την ιστορία της Χριστίνας. Η δύναμη ψυχής που πρέπει να διαθέτουμε για να αντιμετωπίζουμε όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Η θετική στάση απέναντι στη ζωή και η θέληση που πρέπει έχουμε γι’ αυτήν. Να μην σταματάμε ποτέ να κάνουμε όνειρα. Να πιστεύουμε. Να δούμε τη ζωή μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Και πράγματα που κάποια στιγμή μας φαίνονταν μεγάλα και σημαντικά, κάτι τέτοιες στιγμές μας φαίνονται μικρά και ασήμαντα γιατί απλά έτσι είναι. Μικρά και ασήμαντα. Γι’ αυτό αν καμιά φορά κοιταχτείς στον καθρέπτη και δεν σου αρέσουν τα μαλλιά σου, απλά σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μαλλιά επειδή τα έχουν χάσει και μην σπαταλήσεις κι άλλο χρόνο στον καθρέπτη. Αν κάποια στιγμή παραπονεθείς για το «άβολο» κρεβάτι σου, απλά σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται μέρες ολόκληρες σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου και ίσως να μην γυρίσουν ποτέ στο δικό τους και μην σπαταλάς κι άλλο χρόνο μουρμουρώντας για ανούσια πράγματα. Αν κάποια στιγμή χάσεις την ελπίδα σου και είσαι στεναχωρημένος για κάτι πολύ σοβαρό που σε απασχολεί θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λύση, θυμήσου το άρθρο αυτό. Θυμήσου την ιστορία της Χριστίνας, που με σθένος, κουράγιο και δύναμη ψυχής μπόρεσε και νίκησε στην μάχη με τον καρκίνο και τώρα πάλι κάνει τα δικά της όνειρα, που τώρα είναι περισσότερα από ποτέ.
Αυτή λοιπόν, είναι η Χριστίνα. Η Χριστίνα πάλεψε με τον καρκίνο και τον νίκησε. Η Χριστίνα βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Η Χριστίνα είναι μια ηρωίδα του σήμερα. Γίνε σαν την Χριστίνα!
