Σίγουρα δεν πρόκειται για αστείο. Ίσως να είναι μια ευκαιρία για να λάμψει η ανθρώπινη διάσταση και η πλαστικότητα του γραπτού και άκαμπτου Δικαίου, ή μια απέλπιδα προσπάθεια ενός πνιγμένου να πιαστεί από τα μαλλιά του. Το Ελεγκτικό Συνέδριο της Ιταλίας κατέθεσε προσφυγή εναντίον του οίκου αξιολόγησης Standard & Poor’s , καθώς κατά τις αξιολογήσεις που διενήργησε και δημοσίευσε «δεν έλαβε υπόψη του την αξία της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας». Σύμφωνα με τους Ιταλούς -κι ας είναι προκατειλημμένοι, τούτη η αξία ανέρχεται στα 234 δις ευρώ. Σύμφωνα με την Standard & Poor’s, η προσφυγή «στερείται ουσίας και σοβαρότητας».
Εξ αυτού εφορμώ και προφανώς προτείνω να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της γείτονος εξ αριστερών. Οφείλουμε πρώτα να μετρήσουμε την προστιθέμενη αξία των ανεκτίμητων φάρων του εθνικού μας πολιτισμού. Τον Παρθενώνα, τους Δελφούς, το Μουσείο της Ακρόπολης και τα Friday’s στο Κεφαλάρι. Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι, του Νίκου Καζαντζάκη, του Αλέκου Φασιανού και του Σάκη Ρουβά. Τα ατελείωτα χιλιόμετρα παραλιών, τις περισσότερες από 3000 ώρες τον χρόνο ηλιοφάνεια και το χταπόδι στα κάρβουνα. Την προσφορά της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Μεγάρου Μουσικής και του Στάθη Ψάλτη. Τα φρέσκα ψάρια, το ντόπιο κρέας και το τζατζίκι. Την προσφορά του Γιώργου Ζαμπέτα, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Φίλιππου Πλιάτσικα. Το έργο του Πέτρου Φιλιππίδη, της Ρένας Βλαχοπούλου και της Χριστίνας Λαμπύρη. Τη βαριά παράδοση του ούζου, της σούβλας και της γάστρας. Τον Ξένιο Δία, τους αμέτρητους αρχαιολογικούς χώρους και το greek kamaki. Το λάδι οξύτητας 0,3 , το γλυκό του κουταλιού και τον μουσακά της μητέρας μου. Το ιστορικό κέντρο, τις κρυφές γειτονιές και την αιθαλομίχλη της Αθήνας. Τη φυσική ομορφιά, τον θαλασσινό αέρα και την υγρασία των νησιών μας. Τους διαφορετικούς ρυθμούς, τον πολυπολιτισμικό θησαυρό και τις αναστηλωμένες στάσεις λεωφορείων της Θεσσαλονίκης. Τα σημάδια από σβησμένα τσιγάρα στο μάρμαρο, τις σκιές των μολότοφ στην άσφαλτο και την μυρωδιά του δακρυγόνου στον αέρα. Την Μελίνα Μερκούρη, τη Μαρία Φαραντούρη και τη Ναταλία Γερμανού. Τον Όμηρο, τον Αριστοφάνη, τον Αίσωπο και τον Νίκο Φώσκολο. Την αρχιτεκτονική του Ιωνικού και του Δωρικού ρυθμού, το ιπποδάμειο σύστημα πολεοδομίας και τα εκτρώματα της εποχής της αντιπαροχής. Τη Γραμμική Α’, τη Γραμμική Β’ και τα greeklish. Την Σπαρτιατική Φάλαγγα, το «ΟΧΙ» του 1940 και το «Διδυμότειχο μπλουζ». Την ανεκμετάλλευτη καλλιεργήσιμη γη, τα οικοδομήσιμα φιλέτα, την πανίδα που εξαφανίζεται και την χλωρίδα που καίγεται.
Όλα – ανεξαιρέτως! – αποτελούν παραδείγματα της αξίας που εκμηδενίζεται. Εκμηδενίζεται, διότι τα πραγματικά της μεγέθη προκύπτουν από την δυναμική όλων αυτών των παραδειγμάτων, η οποία φυσικά φέρει ακόμα μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία. Το χρήμα είναι σαν την ενέργεια, δεν χάνεται, απλά μεταφέρεται. Ένας οργανισμός χρηματοοικονομικών υπηρεσιών έχει συμφέρον από την απαξίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς μιας χώρας. Μόνον έτσι μπορεί κυριολεκτικά(!) να οικειοποιηθεί και να κεφαλαιοποιήσει τη δυναμική της. Δεν ξέρω αν οι Ιταλοί μέτρησαν σωστά, αλλά η ιδέα της αποτίμησης είναι ρεαλιστική. Ίσως να στερείται αμιγώς νομικής ουσίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν στερείται σοβαρότητας.
