Υπάρχει μια κατηγορία θεατών που κάθε καλοκαίρι ανυπομονεί όχι για την κυκλοφορία blockbusters με χάρτινους ήρωες και καθόλου ψυχή, αλλά για την επανέκδοση κλασικών ταινιών του παλιού Χόλυγουντ. Όλοι αυτοί σίγουρα θα χαρούν να δουν ξανά την κωμωδία του Μπίλι Ουάιλντερ ‘’Επτά χρόνια φαγούρα’’ με τη Μέριλιν Μονρόε σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές εμφανίσεις της στη μεγάλη οθόνη.
Βασισμένη στο θεατρικό έργο του Τζωρτζ Άξελροντ, η ταινία μας συστήνει έναν φαντασιόπληκτο παντρεμένο μεσήλικα (στο ρόλο ο Tom Ewell που είχε υποδυθεί και στο Broadway αυτό το χαρακτήρα) που θα μείνει για μερικές μέρες μόνος στο σπίτι αφού η γυναίκα του και το παιδί του θα φύγουν για διακοπές στο Μέιν. Καθώς δουλεύει για έναν εκδοτικό οίκο φτηνών βιβλίων, θα έρθει σε επαφή με τις ιδέες ενός ψυχαναλυτή που ισχυρίζεται ότι όλοι οι άντρες αρχίζουν να έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις από το έβδομο έτος του γάμου τους και μετά. Παντρεμένος όντως για εφτά χρόνια με την Έλεν, ο Ρίτσαρντ θα αρχίσει τις ημέρες της μοναξιάς του στο Μανχάταν να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να την απατήσει με ένα φωτομοντέλο με τη μορφή της Μονρόε που θα εγκατασταθεί για μερικές μέρες σε γειτονικό διαμέρισμα.
Γυρίζοντας αυτή την ταινία, ο σπουδαίος Μπίλι Ουάιλντερ (‘’Μερικοί το προτιμούν καυτό’’ μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών επίσης με πρωταγωνίστρια τη Μονρόε και τους Τόνι Κέρτις –Τζακ Λέμον, ‘’Διπλή ταυτότητα’’) συνάντησε αρκετά προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα είχε να μετατρέψει σε κινηματογραφικές εικόνες ένα θεατρικό κείμενο και γι’ αυτό το λόγο καλώς χρησιμοποίησε το χιουμοριστικό στοιχείο στην εισαγωγική σκηνή αλλά και την παρωδία διάφορων κινηματογραφικών ειδών (δράματα που είχαν κάνει θραύση εκείνη την εποχή όπως το ‘’Όσο υπάρχουν άνθρωποι’’, φιλμ νουάρ) στις σκηνές των φαντασιώσεων που τον βοήθησαν ως ένα βαθμό να ξεφύγει από τη στατικότητα και να ενισχύσει την κινηματογραφικότητα. Βέβαια, η μεγαλύτερη δυσκολία την οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει ήταν ο κώδικας Χέιζ που δεν επέτρεπε να παρουσιαστεί σε όλη του την έκταση επί της οθόνης το… ‘’αμάρτημα’’ της μοιχείας με αποτέλεσμα πολλές σκηνές να γραφτούν ξανά και το τελικό αποτέλεσμα να τον αφήσει ανικανοποίητο. Σε συνεντεύξεις του που είχε ο Ουάιλντερ με το σεναριογράφο και στενό συνεργάτη του I. L. Diamond είχε δηλώσει ότι ευχόταν να μην είχε γυρίσει την ταινία ποτέ.
Όποια κι αν είναι η άποψη ενός καλλιτέχνη για το έργο του, την τελική κρίση την έχει το κοινό κι έτσι το ‘’Εφτά χρόνια φαγούρα’’ μένει αλησμόνητο στους σινεφίλ κυρίως για την κλασική σκηνή όπου το λευκό πλισέ φόρεμα της ξανθιάς πρωταγωνίστριας ανασηκώνεται πάνω από τον αεραγωγό του μετρό. Σαν καλή χολιγουντιανή παραγωγή που είναι, τα σκηνικά και τα κοστούμια εντυπωσιάζουν ενώ απλώς και μόνο κάποια υπονοούμενα είναι αρκετά για να ερεθίσουν τη φαντασία ακόμα και του σημερινού θεατή, πόσω μάλλον εκείνου του 1955 που θεωρούσε απόλυτο σύμβολο του σεξ τη Μέριλιν Μονρόε.
