Mετά την επιτυχία του ‘’Birdman’’, o Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου επιστρέφει με ένα μεγάλο κινηματογραφικό στοίχημα. Ένα γουέστερν επιβίωσης που βασίζεται εν μέρει σε αληθινά περιστατικά που έλαβαν χώρα το 1823. Μάλιστα, η ιστορία του Χιου Γκλας είχε εμπνεύσει πίσω στα 1971 και το γουέστερν ‘’Man in the wilderness’’ με πρωταγωνιστή το Ρίτσαρντ Χάρις.
Προσπαθώντας ο Χιου Γκλας και η ομάδα του να ξεφύγουν από επιθέσεις Ινδιάνων που αναζητούν μια νεαρή γυναίκα τους που απήχθη, είναι αναγκασμένοι να επιβιώσουν σε αντίξοες φυσικές συνθήκες. Πολύ σύντομα ο Γκλας, που είναι και ο μοναδικός που γνωρίζει καλά τα διάφορα μονοπάτια, θα δεχθεί επίθεση από αρκούδα και οι σύντροφοί του με επικεφαλής τον Τζον Φιτζέραλντ θα τον εγκαταλείψουν. Ο Γκλας θα φτάσει πολλές φορές κοντά στο θάνατο αλλά το πείσμα του να αποδώσει δικαιοσύνη απέναντι στο φονιά του γιου του (που δεν είναι Ινδιάνος, ούτως ή άλλως το φιλμ έχει φιλικά αισθήματα προς τους Ινδιάνους) θα τον κρατήσουν ζωντανό.
Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας με όσο το δυνατόν λιγότερα σπόιλερ για το θεατή. Διότι μιλάμε για μια ταινία που το μοντάζ κάνει θαύματα και την παρακολουθείς καθηλωμένος παρά τη μεγάλη της διάρκεια. Που υπακούει και στους νόμους της ταινίας επιβίωσης και γι’αυτό αναγείρει όλα εκείνα τα ηθικά ζητήματα των μεγάλων ταινιών του είδους περί δικαίου και αδίκου, ζωής και θανάτου.
Το πιο φυσικό θα ήταν να ξεκινούσαμε εκθειάζοντας το Λεονάρντο Ντι Κάπριο του οποίου το Όσκαρ περιμένουν χρόνια και χρόνια οι θαυμαστές του. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο, σημαντικό είναι να τονίσουμε ότι η ‘’Επιστροφή’’ δεν μας ενθουσίασε μονάχα επειδή είδαμε άλλη μια σπουδαία ερμηνεία του ηθοποιού αλλά και γιατί είδαμε μια ταινία συνεργασίας σε κάθε επίπεδο. Ξεκινώντας φυσικά από το σενάριο που σε επίπεδο ανάπτυξης χαρακτήρων είναι άψογο. Όπερ σημαίνει ότι δεν δίνει έμφαση μονάχα στον πρωταγωνιστή της αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Αν δεν έχτιζε και ταυτόχρονα υπονόμευε τόσο καλά τον χαρακτήρα του Τομ Χάρντι πώς θα μπορούσαμε στο φινάλε να νιώθαμε όλη αυτή την ένταση με την κατάληξή του; Αν στο μοντάζ δεν είχαμε τις τόσες αντιθέσεις ανάμεσα στον αγώνα που έκανε ο Γκλας και σε εκείνους που τον εγκατέλειψαν πώς αλλιώς θα τασσόμασταν ολόψυχα στο πλευρό του; Και σαν κερασάκι στην τούρτα η breathtaking φωτογραφία του Emmanuel Lubezki που χρησιμοποίησε μονάχα φυσικό φως κάτι το οποίο είχε κάνει και σε άλλες ταινίες στο παρελθόν.
Και φτάνω και στο Ντι Κάπριο. Φαίνεται πιο γήινος από κάθε άλλη ταινία του, όχι ένας απλός περφόρμερ αλλά ένας ηθοποιός που κόπιασε προκειμένου να εγκαταλείψει το λόγο και να περάσει στις εκφράσεις του προσώπου του όλο τον αγώνα που δίνει όπως και το μίσος και το φόβο του θανάτου.
Το αν θα βραβευτεί ή όχι με το Όσκαρ ο Ντι Κάπριο είναι το λιγότερο. Κι αυτό γιατί ούτως ή άλλως έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που καθηλώνει το θεατή και μια ομάδα υψηλού επιπέδου που δίνει τον καλύτερό της εαυτό.
