Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι πλέον ο Στίβεν Σπίλμπεργκ έχει χάσει εκείνο το μαγικό άγγιγμα που έκανε τις πρώτες του ταινίες να ξεχωρίζουν.
Η αλήθεια είναι ότι παρά τα Όσκαρ του ‘’Λίνκολν’’, μεγάλες στιγμές σαν τον ‘’ΕΤ τον εξωγήινο’’ και τους πρώτους ‘’Ιντιάνα Τζόουνς’’ δεν έχει ζήσει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Βέβαια πρόκειται για έναν από εκείνους τους σκηνοθέτες όπου βλέποντας ακόμα και μια ταινία τους που δεν μας αγγίζει (τον γράφοντα εκείνο το ‘’Λίνκολν’’ καθόλου δεν τον είχε συγκινήσει) μαθαίνουμε πολύ καλύτερο σινεμά από ότι στις ταινίες με σούπερ ήρωες που σωρηδόν βγαίνουν τα τελευταία χρόνια.
Η καινούρια του ταινία είναι τρισδιάστατη, έχει τίτλο ’’Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας’’ και βασίζεται στο ομώνυμο παραμύθι (1982) του Βρετανού Roald Dahl που μετέτρεψε σε σενάριο κινηματογραφικό η προσφάτως εκλιπούσα Μελίσσα Μάθισον (‘’ΕΤ, ο εξωγήινος’’) . Από τις πρώτες κιόλας σκηνές ο Σπίλμπεργκ δείχνει να ξέρει καλύτερα από πολλούς άλλους τον τρόπο να μας βάλει μέσα στο παραμύθι και-το σπουδαιότερο- να μας καθηλώσει για τις δύο ώρες που διαρκεί η ταινία. Είχε στα χέρια του βέβαια και ένα πανέξυπνο πρωτότυπο υλικό, ένα ιδιαίτερο παραμύθι από τον συγγραφέα της ‘’Ματίλντα’’ και του ‘’Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας’’ που έχουν επίσης μεταφερθεί με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη.
Οι μικροί αλλά και οι μεγαλύτεροι θεατές θα γνωρίσουν τη Σόφι (η γλυκύτατη Ρούμπι Μπαρνχιλ), ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο αλλά κάποιο βράδυ θα γνωρίσει ένα γίγαντα (ο Μάρκ Ράιλανς που κέρδισε στη φετινή απονομή των Όσκαρ το βραβείο β’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στη ‘’Γέφυρα των κατασκόπων’’, επίσης του Σπίλμπεργκ) που θα την πάρει μαζί του στη Γιγαντοχώρα. Όπως κι η Σόφι είναι ένα ξεχωριστό παιδί, έτσι κι αυτός ο γίγαντας θα αποδειχθεί διαφορετικός από αυτούς που συνήθως συναντάμε στα παραμύθια. Δεν είναι εκείνος ο μονόφθαλμος ομηρικός που ζητά εκδίκηση, ούτε κάποιος από εκείνους που τρώνε ανθρώπους και μικρά παιδάκια. Πρόκειται για το Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα που γίνεται αντικείμενο χλεύης από τους υπόλοιπους γιατί αρνείται να γίνει μοχθηρός, σαν κι αυτούς. Όσο προχωρά η πλοκή τόσο βλέπουμε ότι το κοριτσάκι θα λάβει από το Γίγαντα όλη εκείνη τη στοργή που του έλειψε στο ορφανοτροφείο. Αλλά και ο ίδιος ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας με τη βοήθεια της Σόφι και της… βασίλισσας της Αγγλίας θα προσπαθήσει να εναντιωθεί στους τραμπούκους συμπολίτες του.
Αυτή η προσήλωση στο διαφορετικό, είναι κάτι που συναντάμε και στα άλλα έργα του συγγραφέα, όπως στη ‘’Ματίλντα’’. Είναι, ακόμη, και το σημείο όπου συναντάται με τον Σπίλμπεργκ αφού κι αυτός σε ταινίες του όπως ο ‘’ΕΤ’’ ή οι ‘’Στενές επαφές τρίτου τύπου’’ αγκαλιάζει το διαφορετικό και μας συγκινεί μέχρι δακρύων. Και όπως σε όλα αυτά τα φιλμ του, έτσι και στο ‘’Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα’’ φροντίζει από την αρχή να κάνει κατανοητή τη διαφορά ανάμεσα στο γεμάτο όνειρα και δεκτικότητα κόσμο των παιδιών και τον κυνικό κόσμο της ενήλικης ζωής. Στο πρώτο μέρος της ταινίας βάζει κανείς τα κλάματα με τις σκηνές όπου οι άλλοι γίγαντες τραμπουκίζουν τον συμπαθή ήρωα μας. Είναι σχεδόν σαν να βλέπουμε κάποια νεοναζιστική ομάδα εν δράσει ή τους νταήδες του σχολείου που ξεσπούν πάνω στον πιο αδύναμο και ευαίσθητο.
Ο ικανότατος story-teller, Στίβεν Σπίλμπεργκ, βρίσκεται όντως στο κινηματογραφικό είδος που του ταιριάζει περισσότερο, μια παιδική περιπέτεια φαντασίας που συγκινεί, ακόμη κι αν μια μερίδα θεατών δεν είναι εξοικειωμένη με κάποια στοιχεία του παραδοσιακού αγγλικού παραμυθιού που εντοπίζονται και στο ‘’The BFG’’.
