Οι νεώτεροι σινεφίλ γνωρίζουμε το γάλλο σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ κυρίως μέσα από την ταινία του 2010 ‘’Ένας προφήτης’’, το ‘’Σώμα με σώμα’’ με πρωταγωνίστρια τη Μαριόν Κοτιγιάρ και τώρα πλέον θα τον θυμόμαστε και για τη νίκη που πέτυχε στο περσινό φεστιβάλ των Κανών αποσπώντας το Χρυσό Φοίνικα για την καινούρια του ταινία, ‘’Dheepan’’.
Είναι ένα γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλές ταινίες που ασχολούνται με το ζήτημα της μετανάστευσης, όμως, η ταινία του Οντιάρ είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες κι αυτό γιατί ακολουθεί τους ήρωες της ήδη από τη στιγμή που αποφασίζουν να φύγουν από τη Σρι Λάνκα. Όντως, οι πρώτες σκηνές διαδραματίζονται στη Σρι Λάνκα κατά τις τελευταίες μέρες του Εμφυλίου πολέμου (2009) που κρατούσε ήδη από τον Ιούλιο του 1983. Αυτός ο πόλεμος αφορούσε το λαό Ταμίλ που προσπαθούσε να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο κράτος στα βόρεια και τα ανατολικά του νησιού.
Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας, ο Sivadhasan, αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Σρι Λάνκα μιας και βλέπει ότι οι ‘’Τίγρεις του Ταμίλ’’ ηττώνται και να εγκατασταθεί στη Γαλλία. Για να εξασφαλίσει το άσυλο αυτός, η Γιαλίνι και ένα εννιάχρονο κορίτσι θα υποδυθούν ότι είναι οικογένεια και θα αποκτήσουν τα διαβατήρια κάποιων νεκρών ατόμων. Με το που θα φτάσουν στο Παρίσι θα δούμε ότι ο Sivadhasan με το όνομα Dheepan πλέον εργάζεται ως καθαριστής, η γυναίκα στο σπίτι ενός ανάπηρου ενώ το εννιάχρονο κορίτσι προσπαθεί να προσαρμοστεί στο σχολείο του και να μάθει καλύτερα τη γαλλική γλώσσα. Όπως είναι φυσικό, τα πράγματα δεν θα είναι ρόδινα από την αρχή για αυτούς εφόσον δεν γνωρίζόνται καλά μεταξύ τους, με τη γυναίκα να επιθυμεί να πάει στους συγγενείς της στην Αγγλία και τα προβλήματα με κάποιους άλλους μετανάστες των γύρω κατοικιών να πληθαίνουν. Το ωραίο είναι ότι ο έρωτας του Sivadhasan για τη Γιαλίνι θα καταφέρει να ανθίσει και τελικά θα τον κάνει να υπερκεράσει όλα τα προβλήματα.
Μιας και θέλουμε να εκθειάσουμε την ταινία, ας ξεκινήσουμε από το ρεαλισμό που διαθέτει και ο οποίος ξεκινά ήδη από την επιλογή του πρωταγωνιστή, του Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που ως παιδί πολέμησε με τους ‘’Τίγρεις του Ταμίλ’’ και άρα γνωρίζει τα αιτήματά τους και σαφώς την ψυχολογία τους όταν ηττήθηκαν από το στρατό της Σρι Λάνκα. Αυτός ο ρεαλισμός ενισχύεται από το γεγονός ότι οι μετανάστες παρουσιάζονται σαν όλους τους άλλους ανθρώπους με αιτήματα για μια καλύτερη ζωή, πνεύμα αγωνιστικότητας όπως επίσης και με ελαττώματα. Ακόμη, οι ήρωες εμφανίζονται σε πολλά σημεία να είναι συνειδητοποιημένοι όσον αφορά τη διαφορά που έχουν τα δικά τους ήθη από εκείνα των δυτικών λαών. Εκείνων των πολιτισμένων λαών, λέω, που αρνούνται να παίξουν στην ίδια αυλή με το αξιαγάπητο παιδάκι της ιστορίας. Τελικά αντιλαμβάνεται κανείς μέσω της ιστορίας των τριών μεταναστών ότι με την αγάπη και τη συνεργασία ο Άνθρωπος μπορεί να δει προκοπή.
Και επειδή όλα αυτά η ταινία τα αφηγείται με έναν καθόλου κλισεδιάρικο τρόπο κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα πέρυσι από τους αδερφούς Κοέν και φυσικά και τον ευαίσθητο θεατή. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μετά τη βράβευσή του, δήλωσε : ‘’Αυτό που με ενδιέφερε ήταν η θέση κάποιου διαφορετικού στην κοινωνία. Πώς ζουν οι άνθρωποι που μας πουλάνε τριαντάφυλλα όταν καθόμαστε σε ένα καφέ και από πού προέρχονται. Εάν (το βραβείο) βοηθά την κατάσταση, τόσο το καλύτερο’’.
