Πάντα δεν έβγαζα την ουρά μου απ’έξω απ’ ό,τι συμβαίνει επί γης. το “μαζί τα φάγαμε”, είναι και “μαζί μολύνουμε έδαφος και νερά”, “μαζί σπαταλάμε ενέργεια “, “μαζί ξεχάσαμε απλές συνήθειες ένδυσης και διατροφής”, “μαζί ψωνίζουμε made in india, made in china”, χωρίς να σκεφτούμε τις άθλιες συνθήκες παραγωγής στις χώρες του τρίτου κόσμου και την απάνθρωπη εκμετάλλευση παιδιών.
Αν πιστεύουμε πως φταίνε μόνο οι ισχυροί για τα δεινά του πλανήτη, τότε είμαστε βαθιά νυχτωμένοι.
Έχω μερίδιο ευθύνης, όταν κυκλοφορώ με φανελάκι το καταχείμωνο με θέρμανση στο φουλ και δεν βρίσκει η πολική αρκουδίτσα παγόβουνο να σταθεί, επειδή ως γνωστόν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τις ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν αλλάξει παγκοσμίως το κλίμα προκαλώντας το λιώσιμο των πάγων, πλημμύρες, κατολισθήσεις, τυφώνες και βιβλικές καταστροφές.
Ονειρεύτηκα, λοιπόν, ότι εγώ και τα παιδιά μου, μάθαμε να ντυνόμαστε ανάλογα με τον καιρό, να έχουμε θέρμανση και κλιματιστικό σε ανεκτές θερμοκρασίες. Ένας βαθμός επιπλέον το καλοκαίρι, κόβει κιλά από τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα.
Ονειρεύτηκα ότι τα κακομαθημένα μου, έμαθαν να μην αλλάζουν ρούχα καθημερινά, ούτε να λούζονται κάθε βράδυ. Έβαζα μόλις 2 πλυντήρια ρούχων τη βδομάδα, ο άντρας μου έκλεινε τηλεόραση όταν δεν έβλεπε, έσβηναν φώτα όταν έφευγαν από το δωμάτιο, δεν ξεχνούσαν το θερμοσίφωνο αναμμένο.
Ονειρεύτηκα ότι στην επέτειο του γάμου μου μόνωσε το σπίτι.
Ονειρεύτηκα ότι για να πάνε 2 χλμ απόσταση στη πλατεία του χωριού, χρησιμοποιούσαν πόδια και ποδήλατο.
Ονειρεύτηκα ότι οι βόλτες μας ήταν περπάτημα κι όχι σοφάρισμα.
Ονειρεύτηκα ότι όλες οι ηλεκτρικές μου συσκευές ήταν χαμηλής ενέργειας.
Ονειρεύτηκα ότι τα σουπερμάρκετ δεν πουλούσαν εξωτικά τρόφιμα. Όσο περισσότερα χιλιόμετρα διανύσει ένα προϊόν, τόσο περισσότερα αέρια του θερμοκηπίου εκλύονται.
Ονειρεύτηκα ότι έξω στην αυλή μου είχα τρεις κάδους ανακύκλωσης, για χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο κι ότι στη γειτονιά υπήρχε κοντέινερ για μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια.
Ονειρεύτηκα ότι ο άντρας και γιος έφτιαχναν κομποστ και εμπλούτιζαν το κήπο.
Τέλος ονειρεύτηκα όταν πέθανα μ’έκαψαν ή μ’έβαλαν σ’ένα απλό φέρετρο, ώστε το τελευταίο αχνάρι μου να επιβαρύνει όσο λιγότερο γίνεται τον πλανήτη. Διάβασα ότι στις ΗΠΑ μαζί με τα αεροστεγή φέρετρα, θάβουν τεράστιες ποσότητες μπετόν, ατσαλιού και χαλκού επιβαρύνοντας μ’ένα τόνο επιπλέον αέρια του θερμοκηπίου τον πλανήτη.
Αν εγώ η οικογένεια μου, ο γείτονας δεν πραγματοποιήσουν το όνειρό μου, τι να σου κάνουν οι ισχυροί? Οποιαδήποτε ανάπτυξη, μέτρο, διαδικασία, αν δεν λαμβάνει υπ’όψη τη προστασία του περιβάλλοντος, θα’ναι μια τρύπα στο νερό. Τότε θα λέμε ήταν θέλημα θεού οι λιμοί και καταποντισμοί.
