Ας μιλήσουμε για την καινούρια ταινία με τη σκηνοθετική υπογραφή του Ασγκάρ Φαραντί. Είναι από εκείνους του δημιουργούς που αναδείχθηκαν από τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ κινηματογράφου (Αργυρή Άρκτος για το ‘’Τι απέγινε η Έλι’’, Χρυσή Άρκτος για το ‘’Ένας χωρισμός’’) ενώ παράλληλα αναγνώρισαν το έργο του και οι ομότεχνοί του στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, χαρίζοντας του το 2012 το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το ‘’Ένας χωρισμός’’, την πιο ολοκληρωμένη ταινία του μέχρι σήμερα.
Χώρια που τον αναγνώρισαν και ως σεναριογράφο δίνοντας του μια υποψηφιότητα την ίδια χρονιά στην κατηγορία πρωτότυπου σεναρίου αλλά εκεί έχασε από το Γούντι Άλεν και τα ‘’Μεσάνυχτα στο Παρίσι’’ όπου ο διοπτροφόρος συνδύασε το πραγματικό με το φανταστικό (έκανε και τα διακειμενικά του παιχνίδια) και μάγεψε από όλες τις απόψεις στην τελευταία του μέχρι στιγμής πραγματικά μεγάλη ταινία.
Ακούγοντας και μόνο κανείς αυτό τον τίτλο της ταινίας του Φαραντί δεν γίνεται να μην του έρθει στο νου το ανυπέρβλητο έργο του Άρθουρ Μίλερ που μας συστήνει το μικρόκοσμο του Γουίλι Λόμαν, ενός εμποράκου που έχει τσακίσει υπό το βάρος του περίφημου αμερικανικού ονείρου. Εάν, δε, διαβάσει κάποιος και τον υπότιτλο του έργου τότε αντιλαμβάνεται ότι λίγο απέχει από την τραγωδία. ‘’Μερικές ιδιωτικές συζητήσεις σε δύο πράξεις και ένα ρέκβιεμ’’.
Οι κεντρικοί ήρωες του ‘’Εμποράκου’’ του Ασγκάρ Φαραντί είναι ένα ζευγάρι καλλιεργημένων Ιρανών μεσοαστών. Ο άντρας είναι δάσκαλος ενώ και οι δυο συμμετέχουν σε ανέβασμα που κάνει ένας τοπικός θίασος για το ‘’Θανάτου του εμποράκου’’ του Μίλερ. Έχουν μόλις μετακομίσει στο νέο τους διαμέρισμα-στο οποίο πριν κάθονταν μια γυναίκα χαλαρών ηθών- όταν η γυναίκα θα δεχτεί επίθεση (ίσως και απόπειρα βιασμού; Αυτό μένει διφορούμενο εσκεμμένα: ‘’Εμείς είμαστε ακριβώς σαν τους γείτονες, δεν ήμασταν εκεί και δεν μπορούμε παρά να κάνουμε υποθέσεις’’, αναφέρει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του) από έναν άγνωστο εισβολέα και όπως είναι φυσικό το ζευγάρι θα αρχίσει να χάνει την ισορροπία του-δώστε προσοχή στο συμβολισμό με το προηγούμενο σπίτι των ηρώων που είναι έτοιμο να καταρρεύσει στα πρώτα πλάνα του φιλμ. Ο σύζυγος θα κάνει τα πάντα προκειμένου να βρει τον υπεύθυνο και να απονείμει τη δικαιοσύνη όπως αυτός θεωρεί.
Ο Ασγκάρ Φαραντί καταφέρνει να δημιουργήσει σασπένς (ποιος να είναι άραγε ο δράστης;) και τελικά να καθηλώσει το θεατή στο κάθισμά του μέχρι την τελευταία πράξη της ταινίας του. Εκείνοι, δε, που είναι ενήμεροι σχετικά με το έργο του Άρθουρ Μίλερ θα εντοπίσουν κάποιες ομοιότητες με το θεατρικό έργο αλλά και αντιθέσεις ανάμεσα στην ίδια την ευγενή φύση του θεάτρου και τη συμπεριφορά που θα επιλέξει να έχει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας. Ειρήσθω εν παρόδω, ο Σαχάμπ Χοσεϊνί είναι αψεγάδιαστος σε κάθε σκηνή του ρόλου του ως δασκαλάκος-‘’Εμποράκος’’. Όσον αφορά το σενάριο, αυτό διαθέτει καλογραμμένους διαλόγους και οι σκηνές στήνονται με τέτοιον τρόπο που μας δίνουν να καταλάβουμε την ψυχολογική αναταραχή στην οποία βρίσκονται οι κεντρικοί χαρακτήρες μετά την εισβολή στο σπίτι. Το ίδιο σημαντική είναι και η παρουσία των δευτερευόντων χαρακτήρων, όπως των γειτόνων, των μελών της θεατρικής ομάδας, των μαθητών που απαρτίζουν την αίθουσα στην οποία διδάσκει ο σύζυγος και κυρίως του προσώπου -κλειδιού που δεν πρέπει να σας αποκαλύψω για να μη χαλάσω την αγωνία που θα σας δημιουργήσει η ταινία στο τελευταίο μέρος.
Αν είναι να καταλήξω κάπως, θα σας πω ότι αυτό ακριβώς το δυνατό τελευταίο μέρος του φιλμ οδηγεί σε ένα φινάλε που εγείρει συζητήσεις σχετικά με τις έννοιες της τιμής, της συγχώρεσης και φυσικά το κοινωνικοπολιτικό-θεολογικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσσονται τα επί της οθόνης γεγονότα
