Έχω επώνυμες τσάντες, παπούτσια, ρούχα, κοσμήματα και αξεσουάρ που φορώντας τα νιώθω αρκετά καλά. Δεν ξέρω αν νιώθω ακριβώς χαρούμενη, ικανοποιημένη, αν νιώθω ευτυχία. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Πάντως είναι κάτι το «ανεβαστικό» θα έλεγα. Βλέποντας την εκπομπή «Πρωταγωνιστές» με τον Σταύρο Θεοδωράκη και το απίστευτο πραγματικά, ρεπορτάζ στα Πομακοχώρια ένιωσα ένα κενό. Αυτό σίγουρα μπορώ να το προσδιορίσω.
Χωριά απομακρυσμένα από όλους και απ’ όλα. Απομονωμένα. Η τηλεόραση, και συγκεκριμένα τα δυο – τρία κανάλια να αποτελούν πολυτέλεια (όποτε λειτουργούσαν δηλαδή). Μοναδικό τους αίτημα να μπει μια κεραία για να βλέπουν ελληνικά κανάλια. Η θρησκεία τους ο μόνος οδηγός.
Νέοι που το μόνο που αναζητούν είναι μόρφωση. Μόρφωση και παιδεία που θα αποτελέσουν το διαβατήριό τους για μια καλύτερη ζωή, την οποία διεκδικούν με κάθε δυνατό τρόπο. Με όνειρο να φύγουν από εκείνα τα μέρη και να δουν έναν διαφορετικό κόσμο, όπως τον βλέπουμε στην τηλεόραση. Να εκμοντερνιστούν και να έχουν ελευθερία. Να έχουν τις μικρές «ανέσεις – απολαύσεις» που για εμάς είναι δεδομένες. Ένα τσιγάρο, ένα ποτό, μια βόλτα στην πόλη χέρι – χέρι με το «έτερον ήμισυ» και το βλέμμα όχι κάτω, αλλά ψηλά.
Άκουσα ένα παιδί 17 χρονών να έχει για χαρτζιλίκι 10€ την εβδομάδα και να μην ζητάει παραπάνω λεφτά γιατί δεν ήθελε, λέει, να γίνεται βάρος στους γονείς του. Έχει 2 χρόνια να μπει μεροκάματο στο σπίτι. Άδειασα. Ντράπηκα.
Τσακωνόμαστε για το τηλεκοντρόλ, για την καλωδιακή, το κινητό που δεν είναι android, το tablet που δεν έχουμε, το χαρτζιλίκι που δεν είναι περισσότερο, το παπούτσι που λερώσαμε, το επώνυμο ρούχο που χαλάσαμε και όλα αυτά για…. πράγματα. Για μικρά πράγματα που στη σημερινή εποχή, την Ελλάδα του 2013, την Ελλάδα τη κρίσης, της αβεβαιότητας, του δεν ξέρω που θα είμαι αύριο, είναι παντελώς ασήμαντα.
Θα ερωτηθώ: Και τι να κάνουμε; Να καθόμαστε και να κλαίμε τη μοίρα μας; Θα απαντήσω: Ασφαλώς και όχι. Απλά να βλέπουμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Τι κι αν χάλασε η τηλεόραση, τι κι αν λερώθηκε το καλό μας το παπούτσι, τι κι αν το κινητό μας δεν είναι τελευταίας τεχνολογίας; To μάτι να βλέπει να μακριά. Να μην εστιάζει μόνο στο δέντρο, γιατί έτσι χάνει ολόκληρο δάσος.
