Το σχολείο υπήρξε ανέκαθεν πρότυπο και πυρήνας κοινωνικής συμμετοχής.
Με πνεύμα συνεργασίας και δημοκρατικές αρχές, δίνει στα παιδιά τα απαραίτητα εφόδια που θα τους καθιστούν επαρκείς στο να έχουν ατομική αυτονομία στο μέλλον. Το ζητούμενο είναι όμως, κατά πόσο το σχολείο στις μέρες μας δίνει τις ίδιες ευκαιρίες κινητικότητας σε όλα τα μέλη μίας τάξης.
Αναφέρομαι σε αυτό που θα ονομάζαμε «Ένα σχολείο για όλους».
Πλέον είναι βέβαιο πως ο πολιτισμικός μας χάρτης έχει διευρυνθεί. Έχει γίνει ποικιλόχρωμος. Η πολυπολιτισμικότητα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, άρα μία διαπολιτισμική προσέγγιση της εκπαίδευσης, είναι αίτημα της εποχής μας.
Η διαπολιτισμική αγωγή συνδέεται άμεσα με τις κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες αλλαγής, τις οποίες έχουν βιώσει όλες οι αναπτυγμένες χώρες τα τελευταία σαράντα χρόνια (πχ. Επαναπατρισμός, μετανάστευση, διακρίσεις). Επίσης, από την αρχαιότητα υπήρξαν και υπάρχουν διαφορετικές γλώσσες, κουλτούρες και πολιτισμοί σε επαφή, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη μας να ζουν σε ένα δίγλωσσο και διπολιτισμικό περιβάλλον(οικονομικοί, γεωπολιτικοί παράγοντες, γειτνίαση εθνών, κρατών κ.α). Φυσικά τα φαινόμενα αυτά, συνεπιφέρουν παιδαγωγικές αλλαγές.
Η ερώτηση είναι όμως: Στον εκπαιδευτικό τομέα, οι διαδικασίες ένταξης είναι απαλλαγμένες από στερεότυπα και προκαταλήψεις;
Μιας και η Ελλάδα από χώρα εξαγωγής ανθρωπίνου δυναμικού, άρχισε να γίνεται χώρα υποδοχής μεταναστών, έχει δημιουργήσει προβλήματα τα οποία απαιτούν λύσεις. Πιο συγκεκριμένα στο χώρο της εκπαίδευσης υπολογίζεται πως το 15% των μαθητών είναι παιδιά αλλοδαπών και παλιννοστούντων, καθώς και παιδιά από άλλες κοινωνικές ομάδες με γλωσσικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες.
Από τη μία υπάρχει η άποψη πως έχοντας ως στόχο τη διατήρηση της ενότητας του Έθνους, η περιθωριοποίηση και αποκλεισμός των «ξένων» προβάλει ως αναγκαιότητα.
Από την άλλη όμως, η έννοια του Πολιτισμού είναι ταυτόσημη με την αναγνώριση διαφορετικών τρόπων ζωής, καθώς και με την αναγνώριση της ισότιμης αλληλεπίδρασης μεταξύ των πολιτισμών.
Χρειαζόμαστε λοιπόν σχολεία που θα βασίζονται στην αρχή της ισοτιμίας, και ανταποκρίνονται αποτελεσματικά στις ανάγκες και τα δικαιώματα όλων των παιδιών, ανεξάρτητα από φύλο, εθνικότητα, νοητική ικανότητα, κοινωνικό ή οικονομικό επίπεδο, χρώμα ματιών ή δέρματος.
Η αλήθεια βέβαια είναι, πως τα στερεότυπα δεν αλλάζουν εύκολα. Υπάρχει όμως η πιθανότητα εάν διαχειριστεί το σχολείο την έννοια της προκατάληψης νωρίς στην παιδική ηλικία, να μπορέσει να συμβάλει στη δημιουργία ενός λιγότερου διχαστικού κόσμου.
