Η καινούρια ταινία της Λιν Ράμσεϊ που το 2011 είχε συγκινήσει με το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν και είχε οδηγήσει την Τίλντα Σουίντον σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της.
Στο Δεν ήσουν ποτέ εδώ, η σκωτσέζα σεναριογράφος- σκηνοθέτις επιλέγει για πρωταγωνιστή έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του και αγαπημένο όσων ασχολούνται με το σινεμά και την τέχνη της υποκριτικής, τον Χοακίν Φίνιξ. Είναι από εκείνους που οι νεότεροι περιμένουν πώς και πώς τη στιγμή, τον ρόλο εκείνο που θα του χαρίσει το αγαλματίδιο το οσκαρικό. Μέχρι στιγμής τρεις οι υποψηφιότητές του, χωρίς νίκη. Στο Μονομάχο (2001) στο ρόλο του Κόμμοδου (σαιξπηρικών αποχρώσεων η ερμηνεία του, Β’ ανδρικός ρόλος), στο Walk the line (2006) και στο The Master (2013) για Α’ Ανδρικού ρόλου.
Το φιλμ της Ράμσεϊ που έχει στις αποσκευές του βραβείο σεναρίου από τις Κάννες (εξ’ ημισείας με το Θάνατο του ιερού ελαφιού του Λάνθιμου) καθώς και αντρικής ερμηνείας για το Φίνιξ είναι σίγουρο ότι θα προσελκύσει όχι μόνο τους θεατές αλλά και τα βλέμματα των μελών της Ακαδημίας- θα ανοίξει στις αμερικανικές αίθουσες στις αρχές του Απριλίου. Εκτός όμως από την ερμηνεία του Φίνιξ- όπου κυριαρχεί σε κάθε πλάνο το τσακισμένο βλέμμα του- δεν γίνεται κανείς να μην εκστασιαστεί από τον τρόπο που μια γυναίκα δημιουργός προσεγγίζει αυτή την αντρική ψυχοσύνθεση (πολύ κοντά στον Ταξιτζή του Σκορσέζε θα μπορούσαμε να πούμε), τις σκοτεινές εικόνες που φτιάχνει και το ρυθμό που δίνει ο μοντέρ της, Τζο Μπίνι. Και έρχεται και ο Τζόνι Γκρίνγουντ με την εμπνευσμένη μουσική του να προσθέσει ακόμη περισσότερο μυστήριο στην ταινία, κάνοντάς σε να θέλεις να βουτήξεις ακόμη περισσότερο στα βάθη της.
Από τα πρώτα κιόλας πλάνα βλέπουμε έναν λιγομίλητο αντί- ήρωα που υποφέρει από μετατραυματικό στρες- βετεράνος πολέμου και ταυτόχρονα θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Αυτά τον έχουν κάνει βίαιο και ανθεκτικό απέναντι σε δολοφονικές υποθέσεις, δουλειά του είναι να αναζητά απαγωγείς, να τα βάζει μαζί τους και να επιστρέφει τα θύματα στην οικογενειακή τους εστία. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας αισθάνεσαι ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με τον ήρωα μας, το Τζο. Σαν να φλερτάρει με την παράνοια. Βεβαιώνεσαι για την ψυχολογική του κατάσταση τόσο μέσα από αναφορές σε θρίλερ όπως η Ψυχώ του Χίτσκοκ, όσο και από το χάος που επικρατεί στο ψυγείο του σπιτιού, τις ψυχαναγκαστικές του συνήθειες, τη σχέση με τη μητέρα του, τα χαπακώματα και τα επικίνδυνα παιχνίδια του με τα μαχαίρια.
Ως ένσταση απέναντι στο κατά τα λοιπά κινηματογραφικότατο σενάριο της Ράμσεϊ (βασίζεται σε βιβλίο του Τζόναθαν Έιμς) θα μπορούσαμε να προβάλλουμε το ότι οι εικόνες από το παρελθόν του ήρωα ίσως θα ήταν καλύτερο να καταλάμβαναν περισσότερο φιλμικό χρόνο. Παρόλα αυτά ο τρόπος που του παρουσιάζονται ξαφνικά στο νου του οι σκηνές από την προηγούμενη ζωή του- όπως το βλέπουμε εμείς όλο αυτό με τη βοήθεια του μοντάζ- είναι πολύ κοντά σε περιπτώσεις τέτοιων ανθρώπων- ακόμη και ένας παραμικρός ήχος είναι ικανός να τους συνδέσει με το εφιαλτικό παρελθόν τους. Ειρήσθω εν παρόδω, κάποιος που γνωρίζει περισσότερα περί σεναριακής γραφής μπορεί να ψυχανεμιστεί πόση δουλειά έπεσε στο backstory αυτού του χαρακτήρα.
Έχοντας πλέον αρχίσει να μπαίνουμε σε αυτή τη διαταραγμένη και γι’ αυτό ενδιαφέρουσα ψυχοσύνθεση- με οδηγό τον αγαπημένο μας Φίνιξ, η ταινία μας πάει και στο επόμενο μέρος, το καθαρά πολιτικό, όταν ο Τζο αναλαμβάνει να βρει την ανήλικη κόρη ενός υποψήφιου γερουσιαστή όπου έχει απαχθεί και κρατείται από ανθρώπους που εκδίδουν το σώμα της. Sex trafficking δηλαδή. Σε αυτό το μέρος του φιλμ, μέσα φυσικά από το είδος του ψυχολογικού θρίλερ, ο θεατής θυμώνει ακόμη περισσότερο με τα διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα. Και στο συγκεκριμένο φιλμ μιλάμε ότι η σαπίλα τους φθάνει μέχρι εγκληματικής νοσηρότητας. Θα επέλθει κάθαρση; Για να μην πραγματοποιήσουμε κάποιο spoiler, σταματούμε εδώ σχετικά με όσα αφορούν στο καταγγελτικό κομμάτι της ταινίας. Έχουμε, όμως, και μια αποκάλυψη, την 15άχρονη Εκατερίνα Σαμσόνοφ στο ρόλο της κόρης όπου τόσο από πλευράς σεναρίου (κι εκείνη θύμα κακοποίησης, κι εκείνη σε σοκ) όσο και από το πώς επικοινωνεί το ρόλο με τα εκφραστικά της μέσα, καταφέρνει να συμπλεύσει με τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ταινίας.
Θα απολαύσετε τη σκηνοθεσία, θα χορτάσετε Χοακίν Φίνιξ σε ψυχογράφημα που πολλοί άρρενες πρωταγωνιστές θα ζήλευαν και θα παρακολουθήσετε το φιλμ καθηλωμένοι από το πρώτο κάδρο μέχρι και την αισιόδοξη (;) νότα του φινάλε.
