Την μεγαλύτερη αντίθεση σε μας τους νησιώτες, την βλέπω σε κάτι τέτοιες στιγμές. Η γαλάζια αρμονία δεν έχει καμία σχέση με την δυσαρμονία στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Η κρίση, η αποξένωση και η κατάθλιψη πήρε “πλοίο” και ήρθε και στο δικό μας νησί. Ίσως ελπίζαμε ενδόμυχα ότι η Ρόδος, η ναυαρχίδα του τουρισμού, θα κατάφερνε να ξεπεράσει την οικονομική κρίση με μικρές απώλειες. Γιατί ποιος περίμενε ότι θα βλέπαμε στη Ρόδο άστεγους και πεινασμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια, εταιρίες να πτωχεύουν, καταστήματα στο εμπορικό κέντρο να βάζουν λουκέτο, δρόμους στο κέντρο της πόλης σχεδόν χωματένιους, κάδους σκουπιδιών μονίμως ξεχειλισμένους, πάρκα γεμάτα αγριόχορτα και σκουπίδια, ιστορικά κτήρια μισογκρεμισμένα, την Παλιά Πόλη ένα απέραντο χαμαιτυπείο με μουσική υπόκρουση τσιφτετελορόκ και τα χωριά “απομακρυσμένα” και εγκαταλελειμμένα.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα υπήρχαν και πριν από την κρίση, όμως τότε, συνεπαρμένοι από την υποτιθέμενη οικονομική μας ανάπτυξη, τα είχαμε πασπαλίσει και αυτά, όπως και τα περισσότερα προβλήματα εκείνης της εποχής, με την ανάλογη χρυσόσκονη. Και όταν αυτή η χρυσόσκονη εξατμίστηκε, η σμαραγδένια ομορφιά του νησιού κάθε μέρα που περνάει, μοιάζει να βυθίζεται σε ένα βαλτώδη τοπίο. Εμείς οι κάτοικοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε από νεόπλουτους πολίτες υψηλοτάτου βιοτικού επιπέδου, σε νέα δεδομένα νεόπτωχων άνεργων και χρεωμένων. Στο όνομα της κρίσης, που αναρωτιέμαι αν πρέπει να συνεχίσουμε να την λέμε κρίση, μιας και μετά από τρία και πλέον χρόνια η κρίση έγινε καθημερινότητα, οι άνθρωποι κρύφτηκαν πίσω από τις δυσκολίες και τα προβλήματα τους. Ένας τόπος, που νομίζαμε πως αποτελούταν από μια πολιτισμική κοινωνία και κουλτούρα, ανοιχτή και φιλόξενη, κατέρρευσε και αναδείχτηκε μια κλειστή κοινωνία καταθλιπτικών πολιτών, για το χαμένο τους lifestyle. Και βέβαια η δικαιολογία για όλα αυτά είναι η οικονομική κρίση και οι «άλλοι» γενικά.

Η έννοια του προγραμματισμού και της προσαρμογής στις ειδικές συνθήκες, δεν υπάρχει σε κανέναν τομέα. Γιατί το να μαζευτούν τα σκουπίδια στην ώρα τους, χρειάζεται προγραμματισμός με τους υπαλλήλους που ήδη έχει ο Δήμος, το ίδιο και ο καθαρισμός των πάρκων. Χρειάζεται, βέβαια, και η κουλτούρα που δεν έχουμε, να πετάμε και οι πολίτες, τα σκουπίδια μας στους κάδους και όχι στο δρόμο και στα πάρκα. Όπως και η προστασία της Παλιάς Πόλης που επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε, από τους φορείς μέχρι τους πολίτες, ότι είναι μεσαιωνική, και όχι μπουζουξίδικο και μάλιστα παρακμιακής μορφής. Αυτά δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε στην οικονομική κρίση, αλλά στην κρίση της κουλτούρας μας. Γιατί μπορεί να καυχιόμαστε ακόμα ότι είμαστε η ναυαρχίδα του τουρισμού, αλλά ξεχνάμε μια σημαντική λεπτομέρεια: ναυαρχίδα όχι με τους τουρίστες που θέλουμε και θα μας οδηγήσουν στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά με άλλους. Σε ένα νησί με εκατοντάδες πολιτιστικούς συλλόγους, οργανώσεις και ΜΚΟ, ποιος αναρωτήθηκε την προοπτική όλοι αυτοί να συνεργάζονταν αρμονικά και προγραμματισμένα μεταξύ τους και με τους φορείς, πέρα από συμφέροντα κάθε είδους; Μήπως η εικόνα του νησιού θα ήταν τότε καλύτερη; Μήπως τελικά εκτός από τα λεφτά που δεν υπάρχουν, είναι και οι νοοτροπίες που μπλοκάρουν την αλλαγή σε κάτι καλύτερο; Γιατί το χαμένο μας lifestyle έφυγε ανεπιστρεπτί (για το καλό μας), αλλά το σμαραγδένιο νησί οφείλουμε να το βγάλουμε από το βάλτο, αλλάζοντας πρώτα εμείς. Και γι΄αυτό δεν χρειαζόμαστε λεφτά!