Όποιος υπηρέτησε στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις συνήθως νομίζει ότι τα έχει δει όλα. Δεν είναι όμως έτσι. Θητεία σε δόσεις, στρατιώτες που συνδικαλίζονται και μακρυμάλληδες αξιωματικοί είναι μερικά από τα παράδοξα που μπορεί να συναντήσει κάποιος στους σύγχρονους στρατούς της υπόλοιπης ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η τυπικότητα αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο της αγγλοσαξονικής κουλτούρας, πόσο μάλλον του Βρετανικού Στρατού, ο οποίος αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από επαγγελματίες. Εκεί οι αρμοδιότητες και τα καθήκοντα είναι αυστηρά καθορισμένα. Αν κάποιος Βρετανός αξιωματικός διατάξει έναν στρατιώτη να εκτελέσει μια αποστολή ή μια αγγαρεία η οποία δεν έχει σχέση με την ειδικότητα του τελευταίου, εκείνος υποχρεούται να μην υπακούσει. Σε περίπτωση που ο αξιωματικός βγάλει αναφερόμενο τον στρατιώτη για ανυπακοή, η διοίκηση όχι μόνο δεν θα τον τιμωρήσει αλλά θα επιπλήξει τον ανώτερό του για την άσχετη διαταγή που έδωσε.
Η Ελβετία είναι ένα από τα λίγα ευρωπαϊκά κράτη όπου ισχύει ακόμα η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Η κατάργησή της μάλιστα απορρίφθηκε το 2013 ύστερα από σχετικό δημοψήφισμα. Ο Ελβετός νεοσύλλεκτος ξεκινά κατά κανόνα τη θητεία του στα 20 και λαμβάνει βασική εκπαίδευση διάρκειας 18 ή 21 εβδομάδων, ανάλογα με την ειδικότητα. Μέχρι να γίνουν 34 χρονών όλοι οι στρατιώτες θα πρέπει να υπηρετήσουν συνολικά 260 ημέρες. Έτσι καλούνται στα όπλα κάθε χρόνο για τρεις εβδομάδες, έως ότου συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός ημερών. Όλο αυτό το διάστημα οι στρατιώτες δεν παραδίδουν τον οπλισμό τους αλλά μπορούν να τον διατηρούν μέσα στα σπίτια τους. Παράλληλα όμως υπάρχει και η επιλογή της συνεχόμενης θητείας.
Οι Βερσαλιέροι αποτελούν ένα επίλεκτο σώμα του Ιταλικού Στρατού με πραγματικά περίεργες συνήθειες. Σχηματίστηκαν το 1836 στο Βασίλειο της Σαρδηνίας. Το ιταλικό αυτό κρατίδιο ήταν αρκετά φτωχό και δεν μπορούσε να συντηρεί μεγάλους αριθμούς αλόγων. Έτσι αποφασίστηκε η ίδρυση ενός σώματος πεζικού που θα ήταν ταχύ και ευέλικτο σαν ιππικό. Τον ρόλο αυτόν ανέλαβαν οι Βερσαλιέροι, οι οποίοι σαν κύριο χαρακτηριστικό τους έχουν το τρέξιμο. Ακόμα και σήμερα όσοι υπηρετούν εκεί απαγορεύεται να περπατούν μέσα στο στρατόπεδο. Για να μεταβούν από το ένα σημείο στο άλλο πρέπει να τρέξουν. Είναι το μόνο τμήμα του Ιταλικού Στρατού που παρελαύνει τροχάδην, χωρίς να εξαιρείται η στρατιωτική ορχήστρα του. Οι μουσικοί της είναι αναγκασμένοι να τρέχουν και ταυτόχρονα να παίζουν εμβατήρια, πράγμα όχι και τόσο εύκολο. Μια άλλη περίεργη συνήθεια είναι τα φτερά από ουρά κόκορα που κοσμούσαν τα καπέλα των πρώτων Βερσαλιέρων, κατά το 19ο αιώνα. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα ακόμα και σε συνθήκες μάχης. Οι Βερσαλιέροι θυσιάζουν πολλές φορές το πλεονέκτημα της απόκρυψης φορώντας τα φτερά κόκορα στο κράνος τους, το οποίο κατά τα άλλα φέρει κάλυμμα παραλλαγής.
Από το 1966, στην Ολλανδία, στρατιώτες και αξιωματικοί έχουν το δικαίωμα να συνδικαλίζονται. Για το σκοπό αυτό υπάρχουν τέσσερα σωματεία τα οποία εκπροσωπούν όχι μόνο τους στρατιωτικούς αλλά και το πολιτικό προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων. Οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν διαφέρουν σε τίποτα από εκείνες των υπόλοιπων επαγγελμάτων, όσον αφορά το νομικό καθεστώς που τις διέπει. Παλιότερα ο Ολλανδικός Στρατός παρείχε ακόμα περισσότερες ελευθερίες σε όσους υπηρετούσαν στις τάξεις του. Ο υποχρεωτικός χαιρετισμός προς τους ανωτέρους είχε καταργηθεί μαζί με αρκετούς άλλους κανόνες πειθαρχίας. Οι αξιωματικοί έπρεπε να εξηγούν στους στρατιώτες τον λόγο για τον οποίο έδιναν κάποια διαταγή ενώ επιτρέπονταν τα μακριά μαλλιά και τα γένια. Αυτές οι ελευθερίες όμως άρχισαν να καταργούνται από το 1996, με την ουσιαστική καθιέρωση της εθελοντικής θητείας στην Ολλανδία.
Ανάλογο πείραμα «φιλελευθεροποίησης» του στρατού είχε γίνει κατά την περίοδο 1971-72 και στην Δυτική Γερμανία, όπου η θητεία ήταν υποχρεωτική. Το εγχείρημα όμως κατέληξε σε αποτυχία και εγκαταλείφθηκε μετά από 15 μήνες. Μοναδικό ίσως αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας ήταν η εμφάνιση κάποιων μακρυμάλληδων μουσάτων στρατιωτών και αξιωματικών οι οποίοι θεωρήθηκαν μάλλον γραφικοί από τους συναδέλφους τους.
