Επίσημη πρεμιέρα χτες στο Θέατρο Badminton για το διάσημο του Bob Fosse, ‘’Sweet Charity’’. Πρόκειται για ένα έργο που έχει αποσπάσει πολλά μουσικά βραβεία, έχει μεταφερθεί με επιτυχία από τον ίδιο το δημιουργό του στον κινηματογράφο το 1969 με πρωταγωνίστρια τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν και ανεβαίνει για τέταρτη φορά σε αθηναϊκό θέατρο. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες θα θυμούνται φυσικά τα ανεβάσματα της Αλίκης Βουγιουκλάκη αλλά και της Σμαρούλας Γιούλη. Αυτή τη φορά, όπως είναι ήδη γνωστό, τον κεντρικό ρόλο κρατά η Σμαράγδα Καρύδη.
Το ‘’Sweet Charity’’ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Broadway το 1966 και πρόκειται στην ουσία για μια σύλληψη που έχει τις ρίζες της στην ταινία του Φεντερίκο Φελίνι ‘’Οι νύχτες της Καμπίρια’’ του 1957 (Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας). Ο Φελίνι εμπνεύστηκε αυτό το χαρακτήρα για να ταιριάζει με τις κινήσεις και την παρουσία της συζύγου του, Τζουλιέτα Μασίνα. Ο Fosse, πάλι, ανέβασε το μιούζικαλ ως επιστροφή της γυναίκας του Gwen Verdon στο σανίδι.
Όπως είναι φυσικό, o Fosse μεταβαίνει από τον μαγευτικό κόσμο του ιταλού σκηνοθέτη στο είδος του μιούζικαλ διατηρώντας όμως την κεντρική ιδέα αναλλοίωτη αν και η δράση μεταφέρεται από τη Ρώμη στη Νέα Υόρκη. Μια φτωχή κοπέλα που αν και δεν βρίσκεται στην πρώτη νιότη της αναγκάζεται να δουλεύει σε καμπαρέ για να ζήσει γίνεται έρμαιο στα χέρια ανδρών που εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά της, την καλοσύνη της και το γεγονός ότι ψάχνει απεγνωσμένα να αγαπηθεί πραγματικά από κάποιον, όπως και όλοι μας.
Και όπως και στην ταινία του Φελίνι με τη μουσική του Νίνο Ρότα, έτσι και στο μιούζικαλ σε μουσική του Cy Coleman και στίχους της Dorothy Fields-Hey big spender!- γίνεται κατανοητό το κωμικοτραγικό της ζωής της Charity (όπως ονομάζεται η κοπέλα στο μιούζικαλ). Όσον αφορά το λιμπρέτο, αυτό γράφτηκε από έναν άλλο σπουδαίο του αμερικανικού θεάτρου, το Νιλ Σάιμον (‘’Το αταίριαστο ζευγάρι’’, ‘’Οι ηλίθιοι’’ κ.α) και είναι γεμάτο σπιρτάδα-εν αντιθέσει με αυτά που μας συνηθίζουν τα σύγχρονα μιούζικαλ.
Φέτος βλέπουμε τη Σμαράγδα Καρύδη ως Charity. Είναι ένα πλάσμα μαγευτικό. Ανεβαίνει στη σκηνή και τη χαίρεται κανείς για την ενέργειά της, για το πώς μεταβαίνει από το κωμικό στο μελαγχολικό. Κινείται σαν δροσερό αεράκι και δεν καπελώνει τους συμπαίκτες της. Αυτό οφείλεται πιστεύω και στη σκηνοθεσία του Τσετ Γουόκερ που υπήρξε στενός συνεργάτης στις χορογραφίες του Fosse και δημιουργός του μιούζικαλ ‘’Fosse’’ (1999). Και πράγματι όλοι οι ηθοποιοί, διαβάζοντας συνεντεύξεις τους στον τύπο, μιλούν για την άψογη οργάνωση του Γουόκερ, το πνεύμα συνεργασίας αλλά και τις πρόβες σε ρυθμό Broadway που -είτε θέλετε το πιστεύετε είτε όχι- δεν κράτησαν παραπάνω από δυο μήνες. Ακόμη, μιας και έχει τεράστια εμπειρία στο είδος μπόρεσε να αποφύγει το χάος επί σκηνής, στήνοντας προσεκτικά τις χορογραφίες που δεν κούρασαν το μάτι ενώ η απόδοση των στίχων στα ελληνικά από το Γεράσιμο Ευαγγελάτο μου… ακούστηκε επιτυχημένη.
Καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα απαιτητικό είδος θεάτρου όπου ο ηθοποιός είναι υποκριτής, χορεύει αλλά και τραγουδά κιόλας, επόμενο ήταν και όλος ο υπόλοιπος θίασος όπως και οι χορευτές και η διεύθυνση της ορχήστρας από τον Αλέξιο Πρίφτη να είναι εξίσου άριστοι σε τεχνικό επίπεδο. Κι αν δεν μπορούμε να αναφερθούμε ξεχωριστά στον κάθε ένα από τους συντελεστές, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο Μέμο Μπεγνή, άψογο φωνητικά αλλά ικανότατο και στα κωμικά μέρη του ρόλου του.
Επιλογικά, αξίζει να σημειωθεί και πάλι ότι απολαύσαμε την παρουσία της Σμαράγδας Καρύδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς κατάφερε να πετύχει αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό της ηρωίδας που κλήθηκε να υποδυθεί, ενώ μαγεύει και στα μουσικοχορευτικά μέρη. Κυριολεκτικά κλέβει την παράσταση και την καρδιά του θεατή.
