Πρόσφατα έμαθα, και νομίζω λίγοι είναι αυτοί που το γνωρίζουν, ότι η 23η Ιουνίου είναι η «Ολυμπιακή Ημέρα». Ενώ αρχικά, από το 1946, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή γιόρταζε την επέτειο έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στις 6 Απριλίου, με τη συμπλήρωση των 50 ετών από την αναβίωση των πρώτων αγώνων η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να ορίσει ως «Ολυμπιακή Ημέρα» την 23η Ιουνίου, δηλαδή την ημέρα του 1894 που ανατέθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Για δεύτερη φορά, το 2004 οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιστρέφουν στη χώρα τους. Στη χώρα μας. Επανέρχονται ωστόσο και πάλι στο προσκήνιο τώρα, μετά από 10 σχεδόν χρόνια, με το βιβλίο της Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής, Γιάννας Αγγελοπούλου, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο συζητήθηκε πολύ. Εκτός από το βιβλίο, το οποίο δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ακόμα, συζητήθηκαν οι συνεντεύξεις της κ. Αγγελοπούλου τόσο στα ξένα μέσα, όσο και στην Ελλάδα. Αποφάσισα λοιπόν να παρακολουθήσω μια από αυτές.
Νομίζω πως η Γιάννα Αγγελοπούλου, εξαιτίας του δυναμικού χαρακτήρα και της έντονης προσωπικότητάς της, έχει είτε φανατικούς οπαδούς είτε φανατικούς εχθρούς, εννοώντας πως είτε την θαυμάζει είτε την αντιπαθεί κανείς. Εστιάζω, λοιπόν, σε δυο βασικά σημεία της συνέντευξης. Το πρώτο είναι η αποποίηση κάθε είδους ευθυνών όσον αφορά στον προϋπολογισμό της Οργανωτικής Επιτροπής του «Αθήνα 2004» από μέρους της κ. Αγγελοπούλου, και το δεύτερο είναι η έλλειψη «ηγετικότητας» στη χώρα, όπως η ίδια αναφέρει.
Όσον αφορά στις οικονομικές σπατάλες που έγιναν εκείνη την περίοδο και στο ερώτημα αν οι Ολυμπιακοί συνετέλεσαν στον ερχομό του ΔΝΤ στη χώρα, δεν θα ταχθώ υπέρ αυτών που επέμεναν πως δεν έπρεπε να αναλάβει η Ελλάδα τη διοργάνωση των Αγώνων το 2004 επειδή δεν τους ανέλαβε το 1996, αλλά θα συμφωνήσω με την κ. Αγγελοπούλου ότι ήταν ένα εγχείρημα που, αν η χώρα κατάφερνε να φέρει εις πέρας με επιτυχία, θα μπορούσε μελλοντικά να αποδώσει τεράστια οικονομικά οφέλη. Κακά τα ψέματα. Οι αγώνες αυτοί ήταν ένα είδος μάρκετινγκ, προσπαθώντας να «πλασάρουμε» παγκοσμίως τη χώρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και αυτό έγινε. Βέβαια, το γεγονός ότι η κ. Αγγελοπούλου δεν γνώριζε το πραγματικό κόστος αυτής της «διαφήμισης» και πως έβλεπε ότι οι δαπάνες ξέφευγαν και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, φαίνεται αβάσιμο και ανεπαρκές ως επιχείρημα. Όπως όταν ρωτήθηκε, γιατί έπρεπε να κατασκευαστούν ολόκληρα γήπεδα από την αρχή αντί λυόμενα, απάντησε πως αυτό ήταν μέσα στα κριτήρια της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Κάτι το οποίο δεν ήταν στα κριτήρια ανάληψης άλλων χωρών, στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν προκατασκευασμένα γήπεδα. Η απάντηση ωστόσο, για το ποιος φέρει την ευθύνη αυτή, έρχεται αποκλειστικά και μόνο από την ελληνική κυβέρνηση, καθώς η κ. Αγγελοπούλου ήταν μόνο η εκτελούσα την εντολή. Ο εντολέας ήταν η κυβέρνηση. Αν το κόστος υπερέβαινε τον προϋπολογισμό, η κυβέρνηση ήταν αυτή που θα έπρεπε να περιορίσει τα συγκεκριμένα κονδύλια και να μην επιτρέψει να υπάρξει εκτροπή.
Καταλήγοντας, η κ. Αγγελοπούλου μιλάει για έλλειμμα ηγεσίας. Τρομάζω με την αφοπλιστική ειλικρίνειά της καθώς γνωρίζω, όπως η ίδια χαρακτηριστικά αναφέρει, πως είναι «παιδί της Νέας Δημοκρατίας». Χωρίς υπεκφυγές επαναλαμβάνει πως επί πολλά χρόνια δεν υπάρχει ηγεσία στην Ελλάδα. Θα συμφωνήσω. Οι ηγέτες εμπνέουν, καθοδηγούν, έχουν οράματα. Αναφορικά με τους Αγώνες, ένας ηγέτης θα ήξερε ή έστω θα είχε προβλέψει τι θα γινόταν μετά, καθώς η προοπτική δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να είναι βραχυπρόθεσμη. Αυτά δηλαδή που έλειπαν, εκτός του οικονομοτεχνικού μέρους, ήταν μια ολοκληρωμένη σχεδίαση και ο προγραμματισμός, όπως νομίζω λείπουν σχεδόν πάντοτε σ’ αυτήν τη χώρα.
Τέλος, η κ. Αγγελοπούλου μίλησε για «γελοιοποίηση» αν δεν κατόρθωνε η Ελλάδα, λόγω οικονομικών προβλημάτων, να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί θα γελοιοποιούμασταν; Επειδή δεσμευθήκαμε να αναλάβουμε κάτι, στο οποίο αργότερα ίσως διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε; Θα κλείσω λοιπόν απαντώντας στο συγκεκριμένο ερώτημα με τα λόγια του ποδοσφαιριστή Ριβάλντο, που στην αντίστοιχη περίπτωση, για τη διοργάνωση του Μουντιάλ στη Βραζιλία είπε: «Δεν είμαστε σε θέση να φιλοξενήσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο αυτή τη στιγμή. Δεν το χρειαζόμαστε. Θέλουμε μόνο υγεία και παιδεία.»
