Μάθαμε να περιμένουμε συνέχεια το αποτέλεσμα μιας πράξης με σκοπό να ωφεληθούμε. Να περιμένουμε την επόμενη κίνηση του συνανθρώπου μας, μόνο και μόνο για να τον κατακρίνουμε αν δεν πετύχει. Μάθαμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας, να δημιουργούμε όνειρα και να τα αφήνουμε στη μέση. Γιατί; Γιατί έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε… Να βγούμε έξω, να διασκεδάσουμε και να σερφάρουμε άπειρες ώρες στο διαδίκτυο μόνο και μόνο για να περάσει η ώρα μας. Κι όταν έρχεται η ώρα της αυτοκριτικής, απομακρυνόμαστε από την πραγματική κατάσταση και ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους.
«Για πόσο ακόμα θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση;», «Σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό», «Μα γιατί δεν αντιδρά κανένας, αφού πάμε από το κακό στο χειρότερο;», «Κουράστηκα».
Καθημερινές φράσεις που ακούγονται σε χιλιάδες συζητήσεις νέων. Ποιος όμως θα πράξει διαφορετικά αν οι ομάδες οι οποίες προσπαθούν για την αλλαγή είτε υποκινούνται από πολιτικές παρατάξεις, είτε είναι μεμονωμένες περιπτώσεις; Και σε τελική ανάλυση, για ποια αλλαγή μιλάμε;
Ο καιρός περνάει και εσύ συνεχίζεις τη ζωή σου μέχρι… Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα σου κόψουν τη σύνδεση του ίντερνετ, δεν θα έχεις πια χρήματα για καινούργιο κινητό, θα αναγκαστείς να μειώσεις τις εξόδους σου και τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν έκανες απολύτως τίποτα για να μην έρθει αυτό που επικρατούσε τόσο καιρό γύρω σου και στο δικό σου σπίτι.
Ντρέπομαι όταν με ρωτάνε «Τι κάνεις εσύ για να αλλάξουν τα πράγματα;», γιατί γνωρίζω ότι το «εσύ» δεν είναι προσωπικό, αλλά αναφέρεται στη γενιά μου. Όμως, ας αντιληφθούμε σε ποιους ακριβώς αναφέρονται. Στη γενιά που έχει χρεωθεί πολλές ευθύνες, που ξεκινάει την πραγμάτωση των ονείρων της με σπασμένα φτερά και που απλά υπομένει όλα αυτά που γίνονται και περιμένει έναν «σωτήρα», γιατί έτσι της έμαθαν. Κάποιον να της τελειώσει την εργασία, κάποιον να της βρει δουλειά, κάποιον να την στηρίξει οικονομικά και στο τέλος κάποιον να την βοηθήσει, έτσι ώστε να φύγει στο εξωτερικό. Συνήθιζα να λέω ότι δεν έχει σημασία να μείνω εδώ και να παλέψω αφού όλοι έχουν «παθητικοποιηθεί», όμως κι εγώ γινόμουν μια από αυτούς. Το να φύγεις τελικά είναι μια λύση, το να παλέψεις όμως είναι μια δύσκολη λύση, η υλοποίηση της οποίας απαιτεί ομάδες αποφασισμένων ανθρώπων. Ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του βρίσκοντας συνέχεια μπροστά του τα αποτελέσματα των ενεργειών του, κι εγώ δεν θέλω να με χρεώνουν για τα λάθη μερικών άλλων. Δεν θα ήθελα μεθαύριο να ενταχθώ στην ομάδα των δακτυλοδεικτούμενων.
Δέχομαι τα «ελαττώματα», τα «λάθη» και την άβουλη μερικές φορές συμπεριφορά της γενιάς μου, αλλά ας μην τα φορτώνουμε όλα αυτά στους νέους. Εμείς αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, εσείς; Οι «δημιουργοί» μας ας πάρουν την ευθύνη, αν όχι όλη, μια μικρή ποσότητα αυτής, έτσι ώστε να συνεχίσουμε με ένα μικρότερο φορτίο στις πλάτες μας. Αντί λοιπόν να κατακρίνουμε αυτή τη γενιά του καναπέ, της τηλεόρασης και της διασκέδασης, γιατί απλά δεν της δίνουμε λίγη δύναμη; ένα μικρό άγγιγμα στην πλάτη ως ένδειξη υποστήριξης, έτσι ώστε να δραστηριοποιηθεί; Αφού πιστεύουν ότι αυτή η γενιά έχει τη δύναμη στα χέρια της, γιατί απλά δεν την στηρίζουν; Οι μεγαλύτεροι, οι γονείς, οι καθηγητές ας ανοίξουν τα μάτια στους νέους και ας τους αφήσουν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο. Δεν μπορεί να κατακρίνει κανείς αυτά τα παιδιά αφού δεν έχουν δεχθεί τα απαραίτητα ερεθίσματα, αλλά μπορεί ο οποιοσδήποτε να συγχαρεί αυτά που προσπαθούν για κάτι καλύτερο. Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας κοιτάει πια υποτιμητικά και να νιώθουμε υπεύθυνοι για το χάος που επικρατεί.
Υπεύθυνος είναι αυτός που υπομένει την κατάσταση και εκείνος που την επικροτεί. Θες να είσαι ένας από αυτούς;
*H Σοφία Χατζηχρυσαφη είναι φοιτήτρια (1ο έτος) στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών (Φ.Κ.Σ) στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ρεθύμνου
