Άλλαξε τουλάχιστον εσένα, της Μαρίας Στεφάνου

Δημοσιεύθηκε

H φράση «και τί θες να κάνω; να αλλάξω τον κόσμο;» έχει πλέον αποκτήσει την κοινοτυπία και την απερισκεψία της φράσης «ε ρε, μια χούντα που μας χρειάζεται!», ενώ το νόημα της τείνει να εξισωθεί με εκείνο της «μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν τη γλεντήσουμε!».

Ανάμεσα στα τόσα ανούσια και πραγματικά ψυχοφθόρα στάδια που ανεξαιρέτως κάθε άνθρωπος είθισται να περνά, είναι θλιβερό να συνειδητοποιώ ότι αυτή η φράση με κουράζει πιότερο απ όλα! Με κουράζει και με θλίβει.
Με θλίβει να βλέπω το ανθρώπινο χρέος για νοηματοδότηση και δικαιολόγηση της ζωής, που τόσο χαριστικά και απρουπόθετα μας δόθηκε, να μπορεί ανάλγητα και αγόγγυστα να αντικαθίσταται και να παραμερίζεται από μια επίχριση με ρούχα αξίας μερικών χιλιάδων ευρώ με τη χτυπητή μάρκα στη μέση ή το πλάι, για την κραυγαλέα φαντασμαγορική μετακίνηση με την τελευταία Lamborghini και την πλουσιοπάροχη διαβίωση σε μια τριώροφη μονοκατοικία σε μια ακριβοπληρωμένη γειτονιά στην Εκάλη. Για το φαίνεσθαι και το θεαθήναι που πασχίζουν να καλύψουν τα κενά μιας ολόκληρης ζωής .

Ή ακόμη και για πολύ λιγότερα, μια βολεμένη θέση σε μια δημόσια υπηρεσία, ένα διαμπερές ρετιρέ διαμέρισμα, ένα καλό γάμο να αποκατασταθείς, μια ισόβια άθλια παράδοση στην άγνοια και την ραθυμία. Τι σε νοιάζει, άλλωστε, το μαυράκι που λιμοκτονεί, έχει δυο παιδιά από τα δώδεκα του αφού έπεσε θύμα βιασμού, ή για μια μπουκιά ψωμί χτυπά δεκαπεντάωρα κουβαλήματος και χτισίματος στον ήλιο; Eχεις να δεις τον εαυτό σου που πιάνεσαι «δουλεύοντας» οκτάωρο. Σ’ αυτήν την ύπουλη καρέκλα, αναγκάζεσαι να ανέχεσαι τον καθένα με τον χαβά του – άκουσ’ εκεί να έρχεται και να ζητά υπογραφές, σφραγίδες, αιτήσεις και ό,τι άλλο του φανεί και ούτε ένα «πουρμπουάρ» για τον κόπο σου! Σκέφτεσαι χρόνια για να κάνεις ένα παιδί (πως θα τα βγάλω πέρα οικονομικά, έξοδα, φροντιστήρια, σχολές χορού, ξένες γλώσσες, δεν έχω και χρόνο)! Αν και η άδεια τοκετού είναι ένας καλός λόγος να παραμερίσεις τους δισταγμούς σου και αρκείσαι σε διακοπές εντός συνόρων αυτή τη χρονιά γιατί τα πράγματα δυσκόλεψαν… πού καιρός για χλιδές!

Κι έτσι, αυτό το αδαές και αδηφάγο πρότυπο ανθρώπου δεν έχει καλούπια και περιορισμούς. Λανθάνει πίσω από κάθε κοινωνικής θέσης απαθές όν, πίσω από την ντίβα που κάτω από το άρθρο στο facebook για τα νεκρά παιδιά του βομβαρδισμού στη Συρία, δημοσιεύει φάκελο «my manolo blahnik shoes», (δε σου αρκεί που είσαι ούτως ή άλλως ασυνείδητη, πρέπει και να το επιδεικνύεις και τόσο προκλητικά!), πίσω από όσους αρνούνται να δουν ένα σοκαριστικό βίντεο για το βασανισμό των ζώων, προκειμένου να φτιαχτούν γούνες ,δερμάτινα, να προμηθευτούν τα κρεοπωλεία κρέατα, τα οποία με τη σειρά μας, εμείς, θα πετάξουμε στα σκουπίδια γιατί μας περισσεύουν και, φευ!, ακόμα και για τη διασκέδαση και τον «πολιτισμό»!

Κι ύστερα είναι και ο «μέγας βασιλεύς των πάντων!. Ολόκληρες πόλεις πλουτίζουν από τις ταυρομαχίες και στο κάτω-κάτω, έθιμο είναι!». Κι ας βλέπεις το ζώο να σφαδάζει από τον αργό και μαρτυρικό του θάνατο. Δεν ξέρω αν είναι ουτοπικό, υπέρμετρα ονειροπόλο, ή ακόμη και αφελές, να θεωρώ πως η ηθική σήψη και η αποσάθρωση των ιδανικών και των αρχών είναι ένας υπερεπαρκής λόγος για να σταματήσει ένα τέτοιου είδους έθιμο. Να μου φαίνεται φτηνό και ευτελές, κάθε στιγμή στη ζωή μου, μια ζωή εξ ορισμού μοναδική και μικρή σε διάρκεια, να την αποτιμώ με αριθμούς και χαρτονομίσματα. Τα ζώα που εξευτελίζω, η φύση που αποτελειώνω, ο αέρας που ρυπαίνω, μου παρέχουν ζωή και αυτοί οι τριτοκοσμικοί που πεθαίνουν καθημερινά στα χαλάσματα, στερούνται τη ζωή τους για να έχω εγώ τα τριπλάσια απ όσα χρειάζομαι για να ζήσω αξιοπρεπώς. Και ούτε καν ασχολούμαι, ούτε καν χαλάω τη ζαχαρένια μου για να δω τι τους συμβαίνει και να ενημερωθώ. Αυτή η αδιαφορία είναι που σπάει κόκκαλα… Πορεύομαι με όσα ήδη μου έχουν μάθει. Και φυσικά, «χείρων της αμαθείας, η ημιμάθεια».

Σε μια συζήτηση περί τέτοιων θεμάτων, οι συνομιλητές μου δεν μπορούν καν να επικεντρωθούν στα ουσιώδη. Στο θέμα με τα ζώα παραδείγματος χάρη, κανείς δεν ασχολήθηκε με τον τρόπο που τα σκοτώνουν, με την υπερκατανάλωση που οδηγεί στο να τα ταΐζουν με καρκινογόνες ορμόνες (όπως και τα φυτά με φυτοφάρμακα και ούτω καθεξής), αλλά απλά απάντησαν «και τι να κάνω γι αυτό; Να σταματήσω να τρώω κρέας;»

Και εκεί τι κάνεις; Παραδίδεις τα όπλα; Ή επανερχόμαστε στο αξιόλογο ρητό της αρχής «Και τι να κάνω; να αλλάξω τον κόσμο;» Άλλαξε τουλάχιστον εσένα! Ενημερώσου, συζήτησε και ενημέρωσε με τη σειρά σου, ζήσε με τα επαρκή, μην συμβάλλεις με τις αγορές σου στις βιομηχανίες γούνας και όλες τις συναφείς βιομηχανίες θανάτου και υποβιβασμού του ανθρώπου, βοήθα, γίνε εθελοντής, απόκτησε συνείδηση και μην την υποτιμάς. Ή έστω ένα από όλα αυτά! Κοινότοπες εκφράσεις που ακούγονται απλά σαν «ψιλά γράμματα». Αλλιώς, πάψε να καταριέσαι θεούς και δαίμονες, να κατηγορείς τους πολιτικούς, τις αρχές, τη διοίκηση, τον γείτονα, τον περαστικό. Πάψε ανίδεα και ανεύθυνα να παραπονιέσαι και να μεμψιμοιρείς για έναν κόσμο που μετοχικά συμβάλλεις στο χτίσιμο του.

Οι άνθρωποί ξεχνούν. Οι άνθρωποι αμελούν. Οι άνθρωποι αδιαφορούν για τη δαμόκλειο σπάθη που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους και απειλητικά συνεχώς πλησιάζει… Οι άνθρωποι εκούσια καταδικάζουν τις ζωές τους και φυγόπονα δεν κάνουν τίποτα για να βγουν από αυτή την καταδίκη. Οι άνθρωποι δυστυχώς ξέχασαν πώς να φέρονται, για να αξίζουν να λέγονται άνθρωποι.

644302_4655842875586_119578129_n

Η Μαρία Στεφάνου είναι φοιτήτρια

στη Νομική Σχολή Αθηνών

Ακολουθήστε μας στο Google News

Facebook
Twitter
LinkedIn

Περισσότερα
άρθρα