Το μισό μου βασίλειο για μια πετυχημένη απεργία! Δεν υπαινίσσομαι την σπανιότητα μιας πετυχημένης απεργίας. Τουναντίον, αν είχα ένα βασίλειο, ευχαρίστως θα παραχωρούσα το μισό στους νικητές απεργούς σαν «μπόνους», παρόλο που δεν προβλέπεται η επιβράβευση για κάποιον που κάνει την δουλειά του. Πρόκειται για συνήθη παρανόηση, καθώς επιβάλλεται η επιβράβευση όταν κάποιος ξεπεράσει τις προσδοκίες ή τις απαιτήσεις και αντίστοιχα επιβάλλεται η επίπληξη όταν ολιγωρήσει.
Ο Ακτιβιστικός Συνδικαλισμός, θεωρώ, πρόκειται για μια νέα παρανόηση. Μου φαίνεται περισσότερο σαν πλεονασμός, ή οξύμωρο σχήμα. Ζευγαρώσαμε δύο λέξεις που σημαίνουν το ίδιο πράγμα, δηλαδή την αυθόρμητη οργάνωση και την οργανωμένη δράση με σκοπό την βελτίωση όρων και συνθηκών. Πράγματι, ο ακτιβισμός δεν εγκολπώνεται την συνειδητοποίηση της επαγγελματικής ταυτότητας εξ ορισμού, αλλά η ουσία παραμένει στην περιγραφή ενός παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος. Δύο τα μέτωπα, ένας ο χαμένος, ένας ο κερδισμένος. Επιπλέον, τοποθετώντας τον ακτιβιστικό συνδικαλισμό στο σύγχρονο ελληνικό εννοιολογικό πλαίσιο, διαπιστώνεται εύκολα και η οξυμωρία. Στην Ελλάδα η κινητοποίηση έχει γίνει «καραμέλα», η οργάνωση είναι σχετική έως ανύπαρκτη, οι δράσεις είναι σπασμωδικές και τα αποτελέσματά τους διφορούμενα.
Τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης, το παγκόσμιο εργατικό μέτωπο έχει να επιδείξει σημαντικά δείγματα γραφής. Στην Ιταλία παρέλυσαν νοσοκομεία, αποθήκες και πολυκαταστήματα, ενώ στην Αμερική απέργησαν μαζικά εκπαιδευτικοί, φορτηγατζήδες και λιμενεργάτες που έκλεισαν συνοπτικά μεγάλα λιμάνια της δυτικής ακτής. Από το κίνημα “Occupy” της Wall Street, μέχρι την γαλλική «Ζώνη Αντίστασης», οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με την συλλογική τους συνείδηση, κινητοποιούνται συλλογικά και «ξεκλειδώνουν» το οπλοστάσιο της απεργίας, της κατάληψης, της εξέγερσης… Έμελλε να είναι οι ακτιβιστικές ομάδες που θα εξέθεταν τους εργατοπατέρες ανά τον κόσμο.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην αμήχανη θέση να πρέπει να θυμηθούμε τι είναι ο συνδικαλισμός. Ειδικά στην Ελλάδα, πήραμε τα κανόνια του Ναβαρόνε και τα κάναμε νεροπίστολα! Η επιτυχία μιας απεργίας κρίνεται τόσο από τη μαζικότητα, όσο και από την αποτελεσματικότητα. Μάταια προσπαθώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις και να διαπιστώσω ποιό παράδειγμα του εξωτερικού έληξε ευνοϊκά για την εργατική τάξη. Ωστόσο, το κακό PR δεν ακυρώνει τους αγώνες και δεν αναιρεί τα λάφυρα. Πρέπει να θυμηθούμε ότι η απεργία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλισμού.
