«Τα έθνη και οι λαοί δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημιουργήματα εφήμερα, αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά», οπότε θα διαταρασσόταν από ενδεχόμενη «προσθήκη απροσδιορίστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως».
Δεν πρόκειται για απόσπασμα μπροσούρας της Χρυσής Αυγής αλλά για το σκεπτικό της απόφασης 460/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας, που κρίνει αντισυνταγματική την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας από παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν ή πήγαν σχολείο στην Ελλάδα. Η ίδια απόφαση κρίνει επίσης αντισυνταγματική την ψήφο των επί μακρόν διαμενόντων μεταναστών σε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Για μια φορά ακόμα αποδεικνύεται πως ο εθνικισμός έχει πολλές αντιφάσεις: Με βάση την απόφαση του ΣτΕ δεν είναι «γνήσιος ο δεσμός» με τη χώρα ενός παιδιού μετανάστη που γεννήθηκε και πήγε σχολείο εδώ, αλλά θεωρείται αυτόματα ελληνική η ιθαγένεια ενός παιδιού τέταρτης γενιάς που γεννήθηκε στις ΗΠΑ από έλληνες γονείς, αλλά δεν μιλάει ελληνικά.
Η αυθαίρετη ταύτιση της «εθνικότητας» με την «ιθαγένεια» που κάνει το ΣτΕ δεν εφαρμόζεται σε καμία από τις χώρες της ΕΕ, ακόμα και σε εκείνες με τις αυστηρότερες προϋποθέσεις απονομής της ιθαγένειας σε μετανάστες. Στην πραγματικότητα, η εθνικιστική απόφαση του ΣτΕ δεν είναι μόνο απάνθρωπη και άδικη απέναντι στους μετανάστες, αποτελεί εκ των πραγμάτων εξάπλωση του θεσμικού ρατσισμού, ακόμα και στις κατηγορίες εκείνες των μεταναστών και των οικογενειών τους που ως τώρα θεωρούνταν ενταγμένοι, καθώς ζουν εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα.
Τα παιδιά των μεταναστών που δεν είναι μετανάστες τα ίδια, και συνήθως έχουν ελάχιστους δεσμούς με τη χώρα καταγωγής των γονιών τους, αναπτύσσουν δεσμούς μέσα από την φοίτηση στο σχολείο –πόσο μάλλον εάν έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα- μέσα από την πρόσκτηση της ελληνικής ιδεολογίας, γλώσσας και ταυτότητας που το σχολείο έτσι κι αλλιώς μεταλαμπαδεύει.
Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ένα παιδί της κατηγορίας αυτής στα 15 του χρόνια μπορεί να διαφέρει από το «μέσο Ελληνάκι» τόσο ώστε να μη το καθιστά κοινωνό των χαρακτηριστικών που συγκροτούν τον “Έλληνα πολίτη”. Εκτός κι αν οι αποχρώσεις του Έλληνα πολίτη είναι τυποποιημένες στο λευκό δέρμα και αποκλείουν την ελληνικότητα στις υπόλοιπες πιθανές αποχρώσεις.
Ας ψάξουμε λίγο βαθύτερα μέσα μας, λοιπόν, σε μια Ελλάδα του 2013, για το ποιοι πραγματικά αξίζουν να ναι Έλληνες…
