«Όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» έγραψε ο Σεφέρης χρόνια πριν, και ακόμη πιο παλιά είπε ο Κολοκοτρώνης: «είσαι Έλληνας τι προσκυνάς; σηκώσου απάνω! Εμείς και στους Θεούς ορθοί μιλούμε …»

Πώς τα κατάφερα πάλι έτσι… Ξανθούλα μπερδεύτηκες. Ο ένας είναι ποιητής και ο άλλος του πολέμου. Ο ένας με την πένα και ο άλλος με το καριοφίλι. Μην με μαλώνεις δάσκαλε. Ούτε μάλωμα θαρρώ και θέλω, ούτε και δάσκαλο πια. Εγώ τον ποιητή για αγωνιστή τον λογιάζω, και τον πολεμιστή για ποιητή που μάχεται για τα ιδανικά του. Εγώ αυτήν την πληγή της Ελλάδας την βλέπω. Μυρίζω την μυρωδιά από σίδερο που χει το αίμα της. Φοβάμαι πως θα κακοφορμίσει η πληγή. Φοβάμαι… Φοβάμαι πως γάγγραινα θα γενεί και κάτι θα αποκοπεί από τούτην. Ο πολιτισμός, τα ιδανικά, οι αξίες, οι ιδεολογίες; Φύλαγε Θεέ μου τα παιδιά. Να χουν κάτι να βρουν, να χουν κάτι να περηφανεύονται. Να μπορούν να πουν σαν τον γέρο του Μοριά, αυτόν που φυλακίσαμε και καταδικάσαμε μόνοι μας, γιατί μας λευτέρωσε και την φοβηθήκαμε την λευτεριά. Αυτόν που ξανακλείνουμε κάθε βράδυ στο Μπούρτζι σαν βλέπουμε τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή με εθνική περηφάνια!

Εγώ μιλώ ορθή στους Θεούς, και στον Θεό που ναι μέσα μου, μέσα σου, ίδιος και απαράλλακτος με μας, με μάτια θυμωμένα… Θυμώνουν οι Θεοί μάτια μου; Ναι, θυμώνουν σαν ξεχνάς για ποιόν προορισμό σε είχαν ταγμένο. Θυμώνουν σαν λησμονείς πως κομμάτι από το σύμπαν είσαι και εσύ. Θυμώνουν σαν προσκυνάς τα λάθος είδωλα που ματώνουν για σένα, τάχα μου, μα σε βωμό σε βάζουν θυσία να γίνεις στα δικά τους πιστεύω.

Ποιο δισκοπότηρο ψάχνεις να βρεις; Ο ποιητής και ο αγωνιστής μοιράστηκαν το ίδιο. Η σταυροφορία ξεκίνησε μα λίγοι οι σταυροφόροι… Εσύ, θες να ‘ρθεις μαζί μας;