Με την επιστροφή από τις αυγουστιάτικες διακοπές, πάντα έχουμε και κάποιες σημαντικές πρεμιέρες που μας κάνουν να τρέχουμε αμέσως στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου. Και είναι μόνο εκεί, στη μεγάλη οθόνη και με τον κατάλληλο ήχο που μπορείς να απολαύσεις ταινίες όπως τη Δουνκέρκη, την πιο πρόσφατη ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν.
Οι σημερινοί 20άρηδες γνωρίσαμε τον Κρίστοφερ Νόλαν μέσα από την τριλογία του Μπάτμαν, έπειτα ψάξαμε το ξεχωριστό Memento και καθηλωθήκαμε στο Insomnia από τις ερμηνείες των Αλ Πατσίνο- Ρόμπιν Γουίλιαμς και φυσικά τη φωτογραφία του Γουάλι Πφίστερ που θριάμβευσε στις συνεργασίες του με το Νόλαν (3 υποψηφιότητες από την Αμερικανική Ακαδημία κινηματογράφου και 1 νίκη, για το Inception).
Στη Δουνκέρκη, από τα πρώτα κιόλας λεπτά αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν έχει να κάνει με μια παραδοσιακή πολεμική ταινία καθώς το μοντάζ κινείται σε τριπλό αφηγηματικό χρόνο (μια βδομάδα/ξηρά, μια μέρα/το ναυτικό, μια ώρα/ η αεροπορία) εξιστορώντας έτσι την επιχείρηση εκκένωσης του λιμανιού και διάσωσης 350.000 στρατιωτών από το βρετανικό ναυτικό μετά τον αποκλεισμό των συμμαχικών δυνάμεων στη Μάγχη.
Θέλει ιδιαίτερη προσοχή από το θεατή για να συμπληρώσει σωστά τα κομμάτια του παζλ τη στιγμή που το σενάριο έχει γραφτεί έτσι ώστε να μην υπάρχει κάποιος σαφής πρωταγωνιστής (παρόλα αυτά χαιρόμαστε που βλέπουμε ηθοποιούς όπως ο Μαρκ Ράιλανς και ο Κεννεθ Μπράνα που παίζουν εντελώς λιτά- προσοχή ακόμα και στις πιο μικρές εκφράσεις του προσώπου αυτών των σαιξπηρικών ηθοποιών), πολλές ιστορικές λεπτομέρειες ή μεγάλες δραματουργικές συγκρούσεις αλλά αποσκοπεί στο να μας κάνει μέσω του ήχου (κυρίως), της γκρίζας φωτογραφίας του Hoyte Van Hoytema και της μουσικής να αισθανθούμε το τι εστί ο τρόμος απέναντι στον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς. Είναι τόσο ευφυώς στημένες οι σκηνές των αερομαχιών, τόσο πρωτόγνωρα σαν σύλληψη αλλά και εκτέλεση αυτά που γίνονται στον τομέα του ήχου που είναι αδύνατο να περιγραφούν μέσα σε λίγες γραμμές. Και δεν χωρά αμφιβολία ότι η ταινία θα βρεθεί (να μη σου πω από τώρα ότι θα κερδίσει) στις αντίστοιχες οσκαρικές κατηγορίες. Και μιας και η Δουνκέρκη κεντρίζει την προσοχή των αυτιών μας, δεν θα μπορούσε και η μουσική του Χανς Τσίμερ (σχεδόν οπερατική) παρά να είναι κι αυτή αγωνιώδης και να μη μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Καθηλωνόμαστε από το πρώτο πλάνο με τα φυλλάδια έως και τη μικρή παύση πριν τους τίτλους τέλους.
Όπως και σε προηγούμενες ταινίες του, έτσι κι εδώ, ο Κρίστοφερ Νόλαν καταπιάνεται με ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος ανοίγοντας του όμως νέες προοπτικές όσον αφορά στη σεναριακή γραφή. Το αποτέλεσμα είναι ένα καθαρό σινεμά (σε 65/70mm IMAX και Super Panavision 70, παρακαλώ!) που όλο και λιγότερο βλέπουμε πλέον και που όλο περισσότερο έχουμε ανάγκη.
