Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης είναι ένας ηθοποιός ιδιαίτερα αγαπητός. Οι νεότεροι τον γνωρίσαμε στην τηλεοπτική σειρά Εγκλήματα που ξεχώρισε για το μαύρο χιούμορ του δημιουργού της, Λευτέρη Παπαπέτρου, και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών που κατάφεραν να αναδείξουν το σουρεαλιστικό πνεύμα του κειμένου.
Η καριέρα του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη ξεκίνησε ήδη από το 1982 και έχει συνεργαστεί με άξιους σκηνοθέτες όπως ο Σταμάτης Φασουλής, ο Λάκης Λαζόπουλος, με το Λάκη Παπαστάθη στην ταινία Ταξίδι στη Μυτιλήνη όπου δίνει μια από τις πιο γενναίες ερμηνείες του ενώ φέτος τον σκηνοθετεί ο Θοδωρής Γκόνης στο μονόλογο Ο πατέρας του Άμλετ, ένα έργο ζωής του ποιητή Μάνου Ελευθερίου που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη (μέχρι και τις 19 Δεκεμβρίου) στο θέατρο Θησείον. Η γεύση που αφήνει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης μετά από κάθε συνάντηση μαζί του είναι ότι πέρα από σκληρός εργάτης του θεάτρου, είναι και ένας ευγενέστατος, ζεστός άνθρωπος.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποια ήταν εκείνη η στιγμή στη ζωή σου που κατάλαβες ότι θες να γίνεις ηθοποιός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός! Ποιος να ξέρει πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό… Θέλω να πω, πώς μπορεί ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια επαρχία της Ελλάδας του 60 και δεν έχει πολλές ευκαιρίες να δει θέατρο αποφασίζει ότι μ´ αυτό θα πορευτεί στη ζωή του… Είδα θέατρο για πρώτη φορά στο Αναγνωστήριο της Αγιάσου απ´ όπου κατάγομαι. Εκεί έζησε και έδρασε ο παππούς μου, δάσκαλος ριζαρίτης, που αγάπησε το θέατρο πολύ και δούλεψε πολύ σ´ αυτό το σπουδαίο σύλλογο (έτος ιδρύσεως 1896, ο πρώτος ερασιτεχνικός θίασος της Ελλάδας). Ίσως λοιπόν παίζουν κάποιο ρόλο τα γονίδια…
Από τα social media δίνεις την εικόνα ενός χαρούμενου ανθρώπου που με γέλιο και πραότητα αντιμετωπίζει την καθημερινότητα. Πιστεύεις ότι το γέλιο είναι αντίδοτο στη δύσκολη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι;
Τα social media συλλαμβάνουν στιγμές. Μπορείς με τις κατάλληλες αναρτήσεις να φτιάξεις την εικόνα που θες… Παρόλα αυτά, μ’ αρέσει που μου λες ότι αυτό εισπράττεις από εμένα .Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα ,αν κι η εποχή μάς φορτώνει συνεχώς με μαυρίλες. Θέλει αντίσταση και δράση σ’ όλο αυτό το δύσκολο που περνάμε. Και το γέλιο είναι σίγουρα ισχυρό αντίδοτο.
Χρόνια μετά τα Εγκλήματα. Σε πλησιάζει ο κόσμος και σου λέει ότι είστε ακόμη μια καλή παρέα γι’ αυτόν. Πώς αισθάνεσαι;
Μου αρέσει πολύ το ότι μια δουλειά που ουσιαστικά με έκανε γνωστό στο μεγάλο κοινό γράφει τέτοια ιστορία… κι εγώ είμαι μέσα σ’ αυτό! Κι’ ευτυχώς το θέατρο τόσα χρόνια μου δίνει την ευκαιρία να συστήνω στο κοινό κι άλλα πρόσωπα του εαυτού μου μέσα από διαφορετικούς και σπουδαίους ρόλους. Αυτό μόνο μπορεί να σε προχωρήσει. Και να χαίρεσαι γι’ αυτό που έκανες πριν 20 χρόνια και οι θεατές να επιλέγουν να σε δουν και σε διαφορετικά πράγματα.
Δυο συνεχόμενες χρονιές η επιτυχία του Για όνομα στο Θέατρο Αλίκη. Από την κωμωδία σε μεγάλο θέατρο, σε ένα δραματικό μονόλογο του Μάνου Ελευθερίου στο θέατρο Θησείον. Πόσο εύκολο ήταν για εσένα το πέρασμα από την κωμωδία στο δράμα;
Θέατρο είναι. Εγώ είμαι ηθοποιός. Είμαι; (γελάει). Επιλέγω να κάνω πράγματα που με συγκινούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεν σκάφτομαι αν είναι κωμικός ή δραματικός ο ρόλος. Το Για όνομα το ονειρευόμουν 5 χρόνια. Έγινε κι έσκισε. Κι Ο πατέρας του Άμλετ τώρα μου δίνει μεγάλη χαρά με την αποδοχή που έχει.
Τι ήταν εκείνο που θαύμασες όταν πρωτοδιάβασες τον Πατέρα του Άμλετ;
Με αιχμαλώτισε το εκρηκτικό πνεύμα του Ελευθερίου με την βαθειά ουμανιστική ματιά του, τη μοναδική γλώσσα του και ό, τι όλα αυτά μπορούν να δημιουργήσουν στο αίσθημα και τη ψύχη του καθενός. Έμενα με συγκίνησαν πολύ. Αποφάσισα αμέσως μόλις το διάβασα ότι αυτό θα κάνω την επόμενη σαιζόν.
Διαβάζοντας το κείμενο του Μάνου Ελευθερίου προσέχει κανείς ότι ο ποιητής έχει αναφορές σε όλη τη διαχρονία της γλώσσας μας…
Ναι , συνεχώς. Συνεχώς ξεπηδάνε αναφορές στον Σολωμό, στον Βιζυηνό- άλλοτε πιο καθαρές κι άλλοτε πιο κρυφές. Ο Ελευθερίου γνωρίζει κι αγάπα την Ελλάδα όσο ελάχιστοι. Τα γραπτά του-τα πεζά, τα μυθιστορήματα- και βεβαίως τα ποιήματα του- κι αυτά που έγιναν τραγούδια κι αυτά που δεν έγιναν- μοσχοβολάνε Ελλάδα.
Ο τόνος του έργου παραινετικός, γίνεται σε σημεία και πολιτικός. Τα λόγια του Ελευθερίου εδώ είναι αποθησαύριση μιας ολόκληρης ζωής;
Είναι ένα βαθύτατα πολιτικό έργο και μια βαθιά εξομολόγηση.
Εξήγησέ μας τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός όταν καλείται να ερμηνεύσει μονόλογο. Σε τι διαφέρει από τα υπόλοιπα είδη θεάτρου;
Η πρόκληση όπως σε κάθε έργο είναι να καταφέρεις να δώσεις σάρκα και οστά στο ρόλο που παίζεις. Και ο οδηγός σου πάντα είναι το κείμενο. Αν είσαι μόνος σου ενδεχομένως οδηγείς και πιο εύκολα …αλλά η απαίτηση είναι πολύ μεγάλη ,ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις μ’ ένα τέτοιο κείμενο.
Ο Μάνος Ελευθερίου είναι επίσης και δεινός στιχουργός. Υπάρχει κάποιο τραγούδι ή συγκεκριμένος στίχος του που να σε έχει στιγματίσει;
Πάρα πολλοί στίχοι του Μάνου έχουν σημαδέψει προσωπικές μου ακριβές στιγμές και συχνά μου τις επαναφέρουν. Τι να πρωτοθυμηθώ …τη Μαρκίζα… τα λόγια και τα χρόνια… τον Άμλετ της Σελήνης… Μπορούμε να κάτσουμε όλο το βράδυ να μιλάμε για τα τραγούδια του Μάνου.
Άμλετ. Του Σαίξπηρ. Άντεξε στους αιώνες. Τι του εξασφάλισε την αιωνιότητα και γιατί νιώθουμε την ανάγκη να επανερχόμαστε σε αυτόν;
Γιατί ποτέ σε κανένα θεατρικό έργο- με εξαίρεση τις αρχαίες τραγωδίες – δεν αναρωτήθηκε ωραιότερα κάποιος ήρωας για το χάος της ανθρώπινης ύπαρξης . Ο Άμλετ το είπε μοναδικά ,γι’ αυτό μάγεψε το κοινό τόσους αιώνες …και πόσους ακόμα!
Τελικά… Να ζει κανείς ή να μη ζει;
Να ζει… Αλλά να ΖΕΙ ρε παιδιά. Ευχαριστώ Πάνο.
Συνεπιμέλεια: Μάριος Χατζηγιάννης
