«Βάλε στην ζωή σου ελπίδα, φαντασία και θετική ενέργεια!» Ναι, να βάλω… Οκ… Πού τα βρίσκω και από πού τα προμηθεύομαι, η αφελής ξανθιά Ελληνίδα; «Να βάλεις επίσης στην ζωή σου και πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους», μου φώναξε η έρευνα από το ιλουστρασιόν περιοδικό που μου έκανε δώρο τσάντα, κρέμα προσώπου, στρινγκ και μια μπάρα δημητριακών διαίτης. Α, ναι; Καλά ντε, να βάλω και από αυτό. Να παραγγείλω πίστη στους γύρω μου, μα πως θα την παραλάβω; Με κούριερ, με τηλεαγορά μέσω διαδικτύου; Πώς; Πού την πουλάνε τη ρημάδα την εμπιστοσύνη, πείτε μου γιατί εγώ κόλλησα σε εκείνο το ρεφρενάκι που έλεγε «άλλα μου λένε τα μάτια σου και άλλα η καρδιά σου» Για τις πράξεις δε, ούτε να το συζητάμε, γιατί έχω βάλει και γεμιστά στον φούρνο και θα αρπάξουν. Εντάξει, εντάξει… Δεν μιζεριάζω, δεν γκρινιάζω, δεν μουρμουρώ. Θα το παίξω ξανθιά και θα κλειστώ σε μια ροζ τσιχλόφουσκα. θα πάρω και το ραβδί του Χάρυ (από το Χογκουαρντς) και θα το κουνώ χαρωπά.
Τσουπ! κουνώ ραβδί. Α! τι όμορφα που περνάω στην Ελλάδα. Καλέ, να… Κοίτα! Έστειλα ένα βιογραφικό, ένα μοναχά και σπάσανε τα τηλέφωνα. Σκοτωθήκανε να πάω, αξιοκρατικά, χωρίς μέσο. Χωρίς κουμπάρο υπουργό, βουλευτή τον Άη Φανούρη. Ναι, ναι… Να μου δώσουμε και καλό μισθό και επίδομα και πριμ και ασφάλιση για να πάρω σαν γριά μια συνταξούλα, να χτυπήσω Άλπεις τα Χριστούγεννα και μπότοξ το Πάσχα. Να φέρνω στην Γιάννα να γράψω και ένα βιβλίο drama queen. Ξανά τσουπ! κουνώ ραβδί… και να τα σχολεία τα εξαιρετικά για τα τρία μου παιδιά! Να τα πρότζεκτ! Να οι εκπαιδευτικοί με τα χαμόγελα οι καλοπληρωμένοι! Όσο για νοσοκομεία… Να ‘ναι καλά ο Άδωνης που… οκ, μπορεί να δίνω 25 ευρώ για να μπω, αλλά πως θα βγω μανάρι μου; Κούκλα! με τα σπα μου, με τα τζακούζι μου, με τον Τζωρτζ Κλούνη για αποκλειστικό τα βράδια! Τσουπ! πάλι το ροζουλί χαζοβιόλικο ραβδί. (σε ξύλινο του Μωυσή που ανοίγει θάλασσες μας τελείωσε… Να πάρετε από αλλού) και η γειτονιά μου γιόμισε γέλια και μυρωδιά από φουρνιστό Κυριακάτικο και καλημέρες και καλησπέρες. Κλέφτες και αστυνόμοι μόνο σαν παιχνίδι παιδικό, και αγαλματάκια ακούνητα μόνο από τα νηπιαγωγάκια, ουχί από φοβισμένους νευρωτικούς ανορεχτικούς έφηβους. Τιμοκατάλογοι στις ουζερί για σπαστές ελιές και όχι από Χρυσές αυγές για σπασμένα πόδια! Ανεργία, παραοικονομία, μοναξιά, φόβος, κοινωνικός και ρατσιστικός αποκλεισμός. Τρώικα (ναι, με «ω», κατά τον Τρωικό πόλεμο). Όχι αγάπη μου, στην φαντασία σου είναι. Στο θρίλερ της Παρασκευής από το nova. Εσύ, ψηλά το κεφάλι! Βάλε θετική ενέργεια στη ζωή σου, λέμε! (λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα. Μέχρι να πάμε κομμωτήριο να περάσουμε τη ρίζα μπας και αποκτήσουμε ψυχολογία ξανθιάς!). Ναι, ναι.. ξανθιάς! Έτσι, γίνε ξανθιά, μπορείς και εσύ!
Η ζωή με τη ντεκαπάζ γίνεται υπέροχη. Σιέλ με λευκές δαντελίτσες στο τελείωμα. Χάρμα, σου λέω! Ροζ σαν την τσίχλα που μασά η τύπισσα μπροστά μου, με το επώνυμο συνολάκι και το μαλλί λαχανο-ακαζού που σχολιάζει επικριτικά συμπεριφορές, έρωτες, αγάπες. Πιστεύω, ναι… Οι κυρίες μασάνε τσίχλα και η κατσίκα ταραμά (άσχετο, αλλά θέλω να σου περάσω εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, αναγνώστα μου). Μασάνε και μιλάνε για σένα για μένα για τον χαραχτήρα μας, βρε παιδί μου. Που είναι αμφιβόλου ποιότητος λόγω του ότι εμείς κρατάμε το ραβδί του Χάρυ και εκείνες… το καλάμι! Τς τα… (αλήθεια, δίπλωμα για καλάμι πού βγάζουν και σε τι χρώματα βγαίνει φέτος;).
Γελάς; Εγώ κλαίω! Κλαίω γιατί πονάω (και στην καρδιά και στην ψυχή, εκτός της μέσης που σκύψε-σήκω στο άπλωμα των χαλιών γιατί ήρθε και χειμώνιασε φέτος νωρίς-νωρίς. Επειδή όλοι έχουμε πετρέλαιο θέρμανσης και μια αγκαλιά αληθινή να ζεσταθούμε… Χα… καλό! Το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;). Πονάω γιατί κλαίω (ένα σκουπιδάκι μπήκε στα μάτια μου, γιε μου). Γιε μου, είμαι μαμά… Μαμά… Α, ρε μάνα! Ελληνίδα αθάνατη μάνα. Πώς το έλεγες εκείνο το καλό; «Αύριο που θα μεγαλώσεις, θα έχει περάσει». «Αύριο», σαν να λέμε σήμερα Σάββατο, αύριο Κυριακή θα έχεις βρει και την θετική σου ενέργεια και την πίστη-εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Άσε, ρε μάνα! Μεγάλωσα… Όχι μέσα σε ένα αύριο, μα μέσα σε μια στιγμή! Και κατάλαβα ότι παραμύθια δεν υπάρχουν. Μόνο παραμυθιάσματα. Η παράλογη σκέψη του ενηλίκου είναι η λογική στην ματιά του ανηλίκου. «Αύριο που θα μεγαλώσεις». Μεγάλωσα και ξέρω. Από όλες τις μπαρούφες και σαχλαμάρες που μου είπαν, που μου πούλησαν, που μου πάσαραν, μόνο αυτή θα βάλω στην άκρη γιατί, κακά τα ψέματα, ναι… Σε μια στιγμή ξεστραβώνεσαι και βλέπεις στα αλήθεια πώς είναι όλα και όλοι γύρω σου.
Τσουπ! το ραβδί… Μάπα βγήκε και αυτό, μυωπικέ μου Χάρυ! Μάπα…
Published by
