Τότε που τραγουδούσαν οι Θεοί: Κριτική του βιβλίου της Άννας Γαλανού, από την Αναστασία Κορινθίου

Πότε τραγουδούν οι θεοί; Σαν ζηλεύουν τον άνθρωπο που μπορεί να αγαπά… Αυτό ένιωσα εγώ σαν διάβασα το υπέροχο βιβλίο της Άννας Γαλανού: « Τότε που τραγουδούσαν οι Θεοί». Οι ανήλικες μικροί θεοί, που παίζουν μαζί με μας και με τα θέλω μας, κυνηγητό και κρυφτό. Θέλω που πνίγονται στα πρέπει, στα μη που άλλοι επιβάλουν, στους ψιθύρους μιας κοινωνίας ακοινώνητης που δεν κοινωνά συγχώρεση για τα «αταίριαστα» τάχα μου ζευγάρια…

Τι είναι αταίριαστο σαν ταιριάζουν οι ψυχές; Η ψυχή έχει μνήμη και σ’ αυτό το βιβλίο θυμάται τις διαδρομές της στην Λέρο, με παραμύθια φτιαγμένα από ξύλο και… θάλασσα! Γυναίκα και άντρας… φτιαγμένοι από χώμα και νερό που σαν σμίξουν ζωή γεννιέται… Άνθρωποι που κρύβουν τον Θεό μέσα τους… και έχουν επιλογή ή να πετάξουν ψηλά ή να πέσουν. Όμορφα είναι και τα δυο, αθανασία χαρίζουν οι αγέραστες αγάπες. Μυστικά ή συνωμοσίες, θα διαλέξεις να ακούσεις σαν ψίθυρο σε αυτό το βιβλίο με τα βαθιά κοινωνικά θέματα, που θίγει η εξαίρετη πένα της Άννας Γαλανού; Της Άννας μας… που κεντά με τις λέξεις της ένα παραμύθι σαν τσιγγάνικη μελωδία. Αφέθηκα στους ήρωες να με πάνε όπου θέλουν αυτοί. Η Λένικα και ο Φίλιππος, ο σοφός παππούς (που αν εγώ έδινα μορφή σε έναν… σοφό θεό την μορφή του θα είχε) ο περιπλανώμενος μετανάστης του έρωτα, τσιγγάνος που ίδια χτυπά η καρδιά του με έναν μπαλαμό. Ίδια χτυπούν οι καρδιές και ναι, αφέθηκα να πέσω να χάσω τα φτερά μου με την ανάγνωση του βιβλίου αυτού, που οι ήρωες του δεν πετούν σαν σούπερμαν μα επιλέγουν την πτώση από τον όποιο Παράδεισο για να βρουν την μία Εδέμ! Την αγάπη!

Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που κάνουν αυτό το βιβλίο των εκδόσεων Διόπτρα να μπαίνει πρώτη θέση στην βιβλιοθήκη της καρδιάς… ένα βιβλίο για τα θέλω που δεν πρέπει να γίνονται πρέπει… για την ζωή που δεν πρέπει να δανείζεις ή να χαρίζεις, παρά μονάχα να τραγουδάς δίπλα σε αυτόν που αγαπάς. Ένα βιβλίο που οι γιατροί πίνουν καφέ στο κυλικείο του καθωσπρεπισμού και λίγο μετά κάνουν επέμβαση στην ζωή τους την ίδια, παίρνουν οξυγόνο και ανάσα. Λενιώ της Άννας, Άννα της Λενικας, σας ευχαριστώ που ακόμη… τραγουδώ μετά την ανάγνωση!