Σχολικός εκφοβισμός: Ποιος φταίει; της Μαριλένας Καραφώτη

Διαβάζοντας πρόσφατα σ’ ένα άρθρο τον τίτλο «Στην Λέσβο φάνηκε η βρωμιά και η απάθεια της κοινωνίας μας», κέντρισε το ενδιαφέρον μου η ιστορία του 17χρονου μαθητή που έπεσε θύμα σχολικού εκφοβισμού (bullying) από μία παρέα συμμαθητών του.

Ένα πολύ συχνό φαινόμενο της εποχής μας, ο σχολικός εκφοβισμός, που θεωρείται πολυδιάστατη επιθετική συμπεριφορά, η οποία προέρχεται από παιδιά και μπορεί να είναι λεκτική, σωματική ή και ψυχολογική και επαναλαμβάνεται με σκοπό να βλάψει, να πονέσει και να αναστατώσει το θύμα, χωρίς το ίδιο να έχει προκαλέσει απαραίτητα αυτή την συμπεριφορά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, οι θύτες χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικά μέσα, όπως τα κινητά τηλέφωνα και το internet, με σκοπό να εκβιάσουν και να εκφοβίσουν τον 17χρονο συμμαθητή τους.

Στο άρθρο αυτό αναφέρεται ότι «[..]Σε κάθε περίπτωση αυτό το σημερινό φαινόμενο ήρθε και μας ξεβράκωσε όλους».
Και εδώ κάπου έρχομαι να σχολιάσω, βασικά να ρωτήσω το εξής: Περιμένουμε κάποιο αθώο παιδί να πέσει θύμα «μπούλινγκ», να πέσει σε κατάθλιψη, να πέσει από κάποιο μπαλκόνι, για να «ξεβρακωθούμε» όλοι μας;

Το να ρίχνει ευθύνες ο ένας στον άλλο είναι η πιο εύκολη λύση σε όλα. Το να κατηγορήσουμε ευθύς εξ’ αρχής την κοινωνία, τους πολιτικούς, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς των παιδιών, μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Και δεν ισχυρίζομαι πως δεν φταίνε, αλλά δε θα μείνω εκεί.

Σταματάω στο ότι όλοι έχουμε ευθύνη για όλα! Ακόμα κι εγώ έχω ευθύνη, που κάθομαι αραχτή και γράφω, ακόμα κι εσύ που με διαβάζεις. Γιατί, ναι μεν η Λέσβος δεν άλλαξε μέσα στη φύση, τη θάλασσα και την ομορφιά, αλλά εμείς τι κάναμε; Μάθαμε; Αλλάξαμε; Ή απλά περιμένουμε να γίνει το αναπόφευκτο κακό για να βροντοφωνήσουμε «Αυτοί φταίνε!»;

Εάν ευθύνη πρωτίστως έχουν οι αδιάφοροι εκπαιδευτικοί για το συμβάν, γνώμη μου είναι πως για τη συνολική κατάσταση της κοινωνίας φταίει και ο αδιάφορος δημόσιος υπάλληλος, που δεν εξυπηρετεί τον 80χρονο στο ΙΚΑ (αυτός ο υπάλληλος μπορεί να είσαι εσύ). Φταίει και το χέρι μου, που ψήφισε κάποιους λανθασμένα, και για να μην αναφερθώ σε πολιτική, φταίει και το χέρι μου που αγόρασε τάμπλετ, κινητό και λάπτοπ και το παιδί μου θα έπρεπε να μην έχει (για να μην παίρνει παράδειγμα). Φταίει η τηλεόραση, φταίει η Ελλάδα ολόκληρη, φταίει το σχολείο, φταίνε τα ντουβάρια του σχολείου.
Όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ. Φταίω εγώ.

Εγώ και η παιδεία μου, που περιμένω να μου τη δώσουν τρίτοι και μόνο εκείνοι, για να μπορώ να τους κατηγορώ αργότερα για την κατάντια «μας». Φταίμε όλοι, από τον κατώτερο μέχρι εκεί που τελειώνει η ιεραρχία. Από αυτόν που θα πετάξει το σκουπίδι του στο δρόμο, μέχρι εκείνον που διοικεί το εκάστοτε σχολείο. Πρόκειται αδιαπραγμάτευτα θέμα Παιδείας, η αρχή και το τέλος ενός ατόμου.

Το γεγονός πως οι παλιοί παίζανε σε αλάνες, χωρίς κινητά, μόνο με φίλους και κρίνους και πεταλουδίτσες και όλα ήταν ρόδινα, δε με πείθει εν έτη 2013. Οφείλουμε να συμμορφωθούμε με τις ανάγκες της σήμερον, που τα κινητά και το διαδίκτυο δεν πρόκειται να εξαφανιστούν, απλά χρειάζεται σωστός χειρισμός και κυρίως παιδεία! Ειδάλλως, ανά βδομάδα θα ακούμε τέτοιου είδους αισχρά περιστατικά και θα αναρωτιόμαστε για την ολίσθηση των ηθών και του κόσμου ολόκληρου.

Εκτός, λοιπόν, της ενσυναίσθησης (του να βάζουμε δηλαδή τον εαυτό μας στη θέση του άλλου), μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε, η δική μου ευθύνη σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου,τελικά ποια είναι;