Στο facebook του… ναρκισισμού, της Χριστίνας Καλογεροπούλου

Ήταν ένα αγόρι πολύ όμορφο. Με καλογυμνασμένο σώμα, κοντοκουρεμένα μαλλιά που έμοιαζαν με χρυσά στάχια λίγο πριν το θέρισμα και μάτια γαλανά. Αντίθετα με τους περισσότερους νέους, ήταν φανερά διαβασμένος. Ένας εραστής της γνώσης που φλέρταρε ασύστολα με τα βιβλία, καταπίνοντας λυσσαλέα όλες τις πληροφορίες τους. Ήταν και μια κοπέλα που γοητεύτηκε αμέσως από τον νέο αυτό. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, και το εντυπωσιακότερο… ήταν αμοιβαίος. Οι εβδομάδες περνούσαν, οι μήνες επίσης και το ταιριαστό αυτό ζευγάρι θύμιζε παιδικό παραμύθι. Είχαν βρει την αληθινή αγάπη. Όμως, τίποτα καλό δεν κρατάει πολύ. Το παραμυθάκι τους άρχισε να κλονίζεται μετά από μερικούς μήνες. Γιατί ο νέος, βρήκε το facebook…

Φυσικά και ήξερε γι’ αυτό το μπλε εικονίδιο, αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε φανερά να φτιάξει λογαριασμό. Μέχρι που η φιλενάδα του τον μύησε στα της τεχνολογίας, με τη δικαιολογία πως κάπως θα έπρεπε να επικοινωνούν αφού θα έφευγε από κοντά του για ένα εξάμηνο στο εξωτερικό. Τι να κάνει και ο φίλος μας; είδε και απόειδε και αποφάσισε να μπει και εκείνος στο χορό. Πίστευε όμως ακράδαντα πως δεν θα καθόταν επ’ ουδενί με τις ώρες να χορεύει..

Η πρώτη εβδομάδα που άνοιξε το λογαριασμό του πέρασε πολύ φυσιολογικά. Βέβαια, όλοι οι φίλοι του ήταν σοκαρισμένοι από αυτό το γιγάντιο άλμα. Μια ζωή τον θυμούνταν να κοροϊδεύει όλους όσοι κάθονταν σπίτια τους μπροστά από μία οθόνη, και ασχολούνταν με το να βρουν υποψήφια θύματα να τους κάνουν like για να χαϊδέψουν λιγάκι το ναρκισσισμό τους. Το θεωρούσε ρηχό και ανούσιο και είχε την άποψη πως όλοι όσοι ψάχνονται μέσω διαδικτύου, σπάνια μπορούν να κάνουν μια σχέση άξια να διατηρηθεί.

Η αλλαγή του νέου αυτού όμως ήταν ραγδαία και αισθητή στην παρέα του, από την οποία χανόταν όλο και περισσότερο. Όταν έβγαινε έξω, ήταν συνεχώς με το κινητό του στο χέρι για να κοιτάζει τις ειδοποιήσεις του. Όταν έμενε μέσα, είχε συνεχώς τον υπολογιστή του ανοιχτό. Σταδιακά άρχισε να αλλάζει και τις συνήθειές του. Εκεί που διάβαζε κάθε πρωί και βράδυ, πλέον ασχολούταν με το facebook. Διάβαζε επιφανειακά και γρήγορα, μόνο και μόνο για να βρίσκει αποσπάσματα να παραθέτει στο προφίλ του. Προσπάθησε βέβαια να διαβάσει και διαδικτυακά e-books, όμως μάταια. Τον ζάλιζε πολύ η όλη προσπάθεια.

Το αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν γένους θηλυκού. Σταδιακά και εντός της σχέσης του (άλλωστε εκείνη ήταν η δικαιολογία που χρησιμοποιούσε όταν οι φίλοι του έκαναν παράπονα για την εξαφάνισή του και τον εθισμό του), άρχισε να προσθέτει στους διαδικτυακούς φίλους του διάφορες θηλυκές υπάρξεις με τις οποίες φλέρταρε ασυστόλως μέσω του chat. Όμως, το εξωφρενικό δεν ήταν οι τρόπον τινά απιστίες του. Το εξωφρενικό ήταν πως, ενώ μιλούσε με διάφορες κοπέλες, όταν τις έβλεπε μπροστά του ολοζώντανες, σφύριζε κλέφτικα και έκανε πως δεν τις γνώριζε . «Σε τι γελοιότητες με εξωθείς;» είχε πει στην κοπέλα του όταν του έφτιαχνε το λογαριασμό, αλλά αργότερα το facebook του έγινε εμμονή. Καθόταν επί ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του και δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά να ανεβάζει φωτογραφίες και να κάνει add πλασματικούς φίλους, χάνοντας ολοένα και περισσότερους από τους πραγματικούς του. Όσο αύξαναν τα like που του κάνανε, εκείνος ένιωθε έναν ευχάριστο κορεσμό. Οι μήνες περνούσαν όμως. Η κοπέλα του γύρισε και αντίκρισε έναν ξένο άνθρωπο. Η εμμονή του, που ολοένα και μεγάλωνε, είχε μεταλλάξει εξολοκλήρου τον τρόπο σκέψης του. Είχε συνηθίσει, φαίνεται, το παιχνίδι επιβεβαίωσης και το μικρόβιο του ναρκισσισμού, που είχε ήδη εγκατασταθεί στον οργανισμό του, ήταν στη φάση του πολλαπλασιασμού.

Το χειρότερο όμως όλων, ήταν πως είχε αρχίσει να γοητεύεται από τα αμέτρητα αιτήματα φιλίας από διάφορες άλλες κοπέλες. Με λίγα λόγια, ο ίδιος είχε μετατραπεί σε ό,τι ακριβώς λοιδορούσε πριν μερικούς μήνες. Ο κομπασμός του είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, όπως επίσης και τα τηλέφωνα κοριτσιών που έγραφε στην ατζέντα του. Ο ναρκισσισμός του είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που άλλαζε τη φωτογραφία στο προφίλ του κάθε εβδομάδα έστελνε σε διαφορετική κορασίδα πρόστυχες φράσεις και υπονοούμενα. Οι παρέες του είχαν αλλάξει, αφού και η ίδια η νοοτροπία του είχε αλλάξει. Χωρίσανε. Δεν είχαν πια τίποτα κοινό. Εκείνος, αδυνάτιζε ολοένα και περισσότερο, αφού περνούσε τις ώρες του μπροστά από μια οθόνη. Η ατζέντα του όμως φούσκωνε ολοένα και πιο πολύ.

Και όλα αυτά από το facebook; Μπορεί… Το θέμα είναι πως το facebook έχει εισβάλλει για τα καλά στη ζωή μας και φέρνει στην επιφάνεια κάθε κατάλοιπο ναρκισσισμού και εγωπάθειας που κρύβουμε. Οι άνθρωποι δύσκολα μπορούν να βάλουν όρια στους εαυτούς τους. Όμως χωρίς όρια, χάνεσαι. Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στο χάος από άλλους . Όλοι όμως, πλέον, είναι εκτεθειμένοι στο διαδίκτυο. Και όσο περνούν τα χρόνια η έκθεση αυτή θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Ποιός μπορεί να μας εγγυηθεί πως αύριο-μεθαύριο δεν θα μας διαχειρίζεται το διαδίκτυο, αντί να το διαχειριζόμαστε εμείς; Μπορεί κανείς, άραγε, να αρνηθεί τις εμμονές που έχει δημιουργήσει το facebook; Ας μην βαυκαλιζόμαστε κι ας μην εθελοτυφλούμε.

Οι γονείς παίζουν τεράστιο ρόλο σε αυτόν τον έλεγχο. Εάν εκείνοι δεν προσέχουν τα παιδιά τους, τότε ποιος θα το κάνει; Εάν οι γονείς δεν τους προσφέρουν τη σωστή παιδεία, τότε ποιος; Οι αντιφρονούντες εύκολα μπορούν να φέρουν ως δικαιολογία την αμάθεια των γονιών. Αδιαμφισβήτητα, είναι δύσκολη η τριβή με τις νέες τεχνολογίες μέσα στις οποίες τα παιδιά γεννιούνται, όμως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι πρέπει να μάθουν και να συνηθίσουν. Όμως για όλα, βασική προϋπόθεση είναι το ενδιαφέρον.

Σκεφτείτε λίγο. Αυτό το κείμενο, κατά πάσα πιθανότητα μέσω του facebook δεν το ανακαλύψατε; Το facebook είναι ευχή και κατάρα, όπως και η πυρηνική ενέργεια, όπως και χίλιες δύο εφευρέσεις. Εάν δεν ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα, θα παρασυρθούμε σε μια δίνη πριν το καταλάβουμε. Και το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει. Μπορεί άραγε κανείς να μας εγγυηθεί πως δεν θα πνιγούμε;