Από την απαρχή του κόσμου, ο άνθρωπος ένα πράγμα αναζητεί με πάθος και θέρμη, κι αυτό δεν είναι άλλο παρά η Γνώση. Οι αρχαίοι Έλληνες πιστεύανε πως όλοι έπρεπε να αφιερώνουν τη σχόλη τους, δηλαδή τον ελεύθερό τους χρόνο, στην αναζήτηση και την κατάκτηση της γνώσης. Καλά όλα αυτά –μέχρι εκείνα τα χρόνια… Σήμερα, οι πάλαι ποτέ στόχοι φαίνεται πως απασχολούν ακροθιγώς τους νεοέλληνες, οι οποίοι χρόνο με το χρόνο μοιάζουν να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στο έρεβος της αμάθειας. Η επικαιρότητα κραυγάζει με άπλετα παραδείγματα και αφεύκτως ξεπηδούν με κάθε ευκαιρία ολοένα και περισσότερα προβλήματα τα οποία δεν πλήττουν παρά τον τομέα της Παιδείας.
Απτό και επίκαιρο παράδειγμα στην τύρβη των εξελίξεων είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια και οι απεργίες από τις οποίες πλήττονται. Το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έχει βάλει λουκέτο εδώ και δύο εβδομάδες, παρακωλύοντας τις εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών, τα πτυχία που θα έπρεπε να έχουν πάρει οι τεταρτοετείς αλλά και την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, που κατά πως φαίνεται θα χαθεί. Την 1η μάλιστα Οκτωβρίου –για να μπει καλά ο μήνας- η Φιλοσοφική έβγαλε ανακοίνωση πως οι εγγραφές παρατείνονται μέχρι 15 Νοεμβρίου, κάνοντας τους δύσμοιρους δυνάμει και εν ενεργεία φοιτητές να τρίβουν όλο απογοήτευση τα μάτια τους, αφού ψυχανεμίζονται πως για να υπάρχει παράταση ενάμισι μήνα, δεν προβλέπεται άμεσα να ανοίγει το πανεπιστήμιο…
Βέβαια, η φρενήρης αυτή κατάσταση εύκολα θα βρει θιασώτες, με τη δικαιολογία πως απολύονται άνθρωποι απαραίτητοι στις θέσεις τους που δίχως εκείνους παρακωλύεται με τη σειρά της η γενικότερη λειτουργία του πανεπιστημίου. Η κατάσταση όμως επαμφοτερίζουσα μπορεί να χαρακτηριστεί. Σαφέστατα και αδιαμφισβήτητα, πολλοί άνθρωποι δεν φταίνε σε τίποτα και χρόνια τώρα πιστά κάνουν τη δουλειά που οφείλουν –κάτι το λιγότερο σπάνιο για την ελληνική πραγματικότητα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουν τις θέσεις τους και ναι, ίσως να προβούν σε απεργίες. Όμως, μαζί τους, συγχρωτίζεται και μία άλλη μερίδα υπαλλήλων, που φυτοζωούσε στα γραφεία της εξ απαλών ονύχων και που η παρουσία της ήταν το λιγότερο περιττή, εάν όχι και βλαβερή για το γενικότερο σύνολο. Στη χώρα μας, λοιπόν, αυτή τη στιγμή, όπου ο θεσμός του νεποτισμού ευδοκιμεί από τότε που οι Έλληνες θυμούνται τους εαυτούς τους, τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν παραλύσει, και το μοναδικό πράγμα που κάνουν καθηγητές, φοιτητές και απλοί πολίτες είναι να οργανώνουν φεστιβάλ, συναυλίες και παρεμφερή για να διαφημίζονται κόμματα.
Και αναρωτιέμαι αφελώς εγώ βλέποντας μέρα με τη μέρα τα πράγματα όλο και πιο ξεκάθαρα.. Ένας φοιτητής που θέλει πραγματικά να σπουδάσει σε αυτή τη χώρα, πόσα εμπόδια πρέπει να υπερπηδήσει για να τα καταφέρει; Πόσο χάος πρέπει να αντέξει και πόση υπομονή να κάνει; Να τα παρατήσει και να φύγει στο εξωτερικό, όπου εκεί θέλουν πραγματικά να σπουδάσεις ή να μείνει και να παλέψει έναν αγώνα εξ’ αρχής χαμένο; Ή μάλλον, για να διατυπωθεί καλύτερα η δεύτερη επιλογή, μήπως να μείνει στην Ελλάδα για να κάνει επί 5 χρόνια το λιγότερο (γιατί σίγουρα με τις απεργίες όλο και κάποιο εξάμηνο θα χαθεί) αέναες διακοπές;
Είμαστε η χώρα των αντιθέσεων και των παράδοξων. Από τη μία υπάρχει κόσμος που με περιπαθές βλέμμα διατυπώνει στομφώδεις και επαναστατικές ιδέες, όμως όταν δει πως πρέπει να πράξει για την υλοποίησή τους, αυτοστιγμεί σιωπά. Από την άλλη, είμαστε και άνθρωποι που εάν οι καταστάσεις δεν φτάσουν στα άκρα, δεν πρόκειται να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να πράξουμε. Και τέλος, είμαστε και η χώρα, που και να θέλει κάποιος να πράξει για να υλοποιήσει τις ελκυστικές ουτοπίες της νεότητας, υπάρχουν τόσοι πολλοί άπραγοι που η όποια πράξη καταβαραθρώνεται.
Και αναρωτιέμαι ξανά… Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα; Ή η μετριότητα που κυριαρχεί θα βουλιάζει την Ελλάδα ολοένα και πιο βαθιά στο τέλμα; Η ελπίδα για αλλαγή είναι άραγε πια μονάχα ένας απόηχος που ολοένα και ξεμακραίνει;
Published by
