Μιας και είμαι ελεύθερη απ’ την Αρχισυνταξία, μία μέρα τον μήνα να γράφω ό,τι κατέβει στο ξανθό μου το κεφάλι. Αποφάσισα αυτή τη φορά να ασχοληθώ με ένα «ευτελές» ίσως ζήτημα, που όμως θεωρώ ότι αφορά πολλούς –αν όχι όλους- κι εμένα.
Επειδή έρχονται γιορτές και δεν θέλω να χάσω το δώρο του Αϊ Βασίλη όντας πολύ επικριτικό κορίτσι, σκέφτηκα να προλάβω σε αυτό το κείμενο να «θάψω» όλους όσοι “θάβουν”. Κακό, ε;
Κοινωνικός σχολιασμός, λοιπόν, κουτσομπολιό ή αλλιώς το «θάψιμο», για μένα είναι το ίδιο, απλά κάποιες φορές ωραιοποιείται με διαφορετικές εκφράσεις που δεν αλλάζουν τη σημασία του. Κοινωνική κριτική θεωρείται όταν σχολιάζουμε μία κατάσταση που δεν μας αφορά, για την οποία, ακόμη κι αν μας αφορούσε, δεν ζήτησε κανένας τρίτος τη γνώμη μας, αλλιώς θα ήμασταν όλοι πολιτικοί και θα μας καλούσαν στα πάνελ. Αλλά ο Κοινωνικός σχολιασμός δεν είναι κάτι που μας μειώνει το επίπεδο. Απλώς, κρίνουμε ένα θέμα, λέμε τη γνώμη μας για κάτι. Το κουτσομπολιό από την άλλη, ειδικά εάν συνοδεύεται από καφέ και μία καλή φίλη ή φίλο, μετατρέπεται πάλι σε «απλή γνώμη» ή «εγώ ένα σχόλιο έκανα» ή «αυτά που βλέπω/ακούω, αυτά λέω». Το «θάψιμο» –αυτό που δεν παραδέχεται κανείς πως κάνει- είναι κάτι ύπουλο θεωρητικά. Μία γνώμη μας που, γενικά, δεν θα τη λέγαμε δημόσια. Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά; Η άποψη μας, αυτό που εμείς πιστεύουμε και αναπαράγουμε, τι νόημα έχει; που αποσκοπεί; Είναι προϊόν ζήλιας, αντίκτυπο θυμού, ψυχολογικών προβλημάτων με την πάρτη μας ή συνοδευτικό κουλουράκι για καφέ, όπως προανέφερα με την παρέα μας; Δυσκολεύομαι να ψάξω στα άδυτα του κάθε υποκειμένου για τον λόγο που το παρακινεί.
Το κάνεις κι εσύ, το κάνω και εγώ, και αυτό που τελικά δεν καταλαβαίνω είναι ο σκοπός. Διότι, για να μπει στη διαδικασία να κρίνει κάποιος, πρέπει να αποσκοπεί και σε κάποιο αποτέλεσμα. Να αποφύγει τη ματαίωση της δικής του ζωής, πχ βγάζοντας τα άπλυτα του τρίτου στη φόρα; Πάντως, για να βελτιώσει μια κατάσταση, αποκλείεται… Σε αυτή την περίπτωση βοηθάς, δεν χαχανίζεις πίσω από πλάτες.
Και αν ο Σόλωνας μας χάρισε τη Δημοκρατία και το Facebook την επιλογή «σχολιάστε», αυτά τα δύο σε συνδυασμό δημιούργησαν μία Ελληνική κοινωνία που ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει «το μακρύ του και το κοντό του», χωρίς να είναι απαραίτητα αναπαράσταση της πραγματικότητας ή αντικειμενική άποψη.
Δεν υπάρχει τέλος όμως σε αυτό το άρθρο, γιατί και εγώ όπως οι περισσότεροι, μπορώ να κρίνω μία κατάσταση αερολογώντας, μέχρι να αλλάξουμε πολίτευμα και να βρεθεί κάποιος να μου κλείσει το στόμα και να μου δέσει τα χέρια. Ίσως μετά να με πετάξει στη θάλασσα, γιατί είμαι γυναίκα και είναι ακατόρθωτο σε αυτή τη ζωή να μην ξανασχολιάσω ποτέ ξανά τίποτα για κανέναν.
Απλά, Αγαπητέ Αι Βασίλη, επανέρχομαι σε εσένα, σε περίπτωση που διαβάσεις αυτές τις γραμμές, ελπίζω να μην χάσω για φέτος το δώρο μου επειδή έκρινα κι εγώ έτσι αυθαίρετα όλους όσοι κρίνουν. Ομολογώ, πέρασα όμορφα την ώρα μου και ήταν πολύ καλύτερο απ’ το να ασχοληθώ με τη δική μου καμπούρα.
Published by
