Ο Φλεβάρης… κάποτε, της Αναστασίας Κορινθίου

Φλεβάρης μπήκε… κουτσοφλέβαρος! Από μικρή με τις Αποκριές τον είχα συνδυάσει… μέρα και μάσκα! Ααα και με το καλοκαίρι… γιατί όλοι έλεγαν πως ο Φλεβάρης θα μυρίσει καλοκαίρι… και έβγαινα εγώ μικρό παιδί να μυρίσω Αύγουστο (δηλαδή παγωτό και χώμα και θάλασσα και ζέστη )και το μόνο που… μύριζα ήταν βροχή! Αποκριά… μασκέ εμφάνιση και ο Φλεβάρης μου… χειμώνας ντυμένος καλοκαίρι… κρύο ντυμένο λιακάδα! Παιδικά χρόνια ανέμελα που τα μυστικά μου τα άκουγαν οι κούκλες στο δωμάτιο μου και όχι άνθρωποι σαν κούκλες ανέκφραστοι… Μουτζουρωμένα τετράδια και σχολικά βιβλία τότε που στο περιθώριο γράφαμε η Αναστασία αγαπά τον Βαγγέλη και όχι ζωές στο περιθώριο… Φλεβάρης σε ένα κάποτε ε… μπουρμπουλια και όχι πενήντα αποχρώσεις του γκρι, με έρωτα και όχι με τσόντα… μία χαζοχαρούμενη αφέλεια είχαν τα κοστούμια τα αποκριάτικα μα μου άρεσε… πες το φυσικό ξανθό πες που πολύ γούσταρα την Χάιντι και την πριγκίπισσα Σίσυ… εγώ το χαιρόμουν το… φολκλορικό του «τα παπάκια παπαπα» και έλα να… παίξουμε Πυθία! Φλεβάρης κάποτε… χρόνια σαν μισοσβησμένη κιμωλία στον μαυροπίνακα… ξεχασμένα παιδικά όνειρα… κολλητοί που χάθηκαν από την ζωή μας… αγοράκια που έγιναν άντρες, κοριτσάκια που έγιναν γυναίκες διαλείμματα που έγιναν μάθημα και κοπάνες που ακόμη παίρνουν απουσία! Φλέβισε… καλοκαίρι δεν μύρισε ακόμη… θαρρώ και δεν μύρισε ποτέ! Θαρρώ και ο Μάρτης το πήρε και το έκανε βραχιολάκι κοκκινόασπρο και έσπρωξε τον Φλεβάρη να κλαίει μόνος του με γδαρμένο γόνατο… κουτσός… Τι κρίμα…