Κάτω απ’ το σπίτι του, έξω από την πολυκατοικία που διέμενε είχανε μαζευτεί κάτι τραμπούκοι του κόμματος. Αρπάζουν κάτι ωραίες στρογγυλές πέτρες και αρχίζουν να τις εκσφενδονίζουν στον όροφο που ήταν το διαμέρισμά του. Οι τύποι αυτοί πριν λίγο είχαν αγοράσει εφημερίδα και διάβασαν ένα άρθρο που τους άναψε τα λαμπάκια.
Καλοκαίρι του 1932 ήταν τότε, 6 μήνες πριν ο γερμανικός λαός ψηφίσει για καγκελάριο του τον Χίτλερ. Το σπίτι εκείνο, που αναγκαστικά θα έπρεπε να αλλάξει τζάμια μιας και οι πετροβόλοι τραμπούκοι τα είχαν κάνει γυαλιά καρφιά, ήταν του Φρίτς Γκέρλιχ.
Ο Γκέρλιχ ήταν ένας σαραντάρης υπεδραστήριος δημοσιογράφος που μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας ένα ντοκτορά στην Ιστορία, καλή πένα και όραση 100χρονου είχε αποκτήσει κύρος και «καλούς» φίλους. Το κύρος αφορούσε στους χώρους των εθνικοσιαλιστών και οι φίλοι σε κάτι τύπους όπως ένας τρελαμένος Αδόλφος Χίτλερ. Μέχρι το 1923 όλα πηγαίνανε μέλι, θα στήνανε ένα ωραία αντικομμουνιστικό γερμανικό κόμμα να παλέψουν για την τιμή της ηττημένης Γερμανίας. Το γλυκό όμως χάλασε όταν ο ανεγκέφαλος φίλος του Αδόλφος, πήρε το βλήμα πρωτοβουλία και εκεί που έπινε μπύρες σε μια μπυραρία ξεκίνησε με 5-6 βαρεμένα και ένα πιστόλι στο χέρι να κάνει πραξικόπημα για να ρίξει την –υποτίθεται- προδοτική και πουλημένη στους εβραίους κυβέρνηση. Ο Γκέρλιχ ήταν μεν συντηρητικός αλλά με τους εβραίους δεν είχε τίποτα ενώ απεναντίας με τις χούντες και τις βίαιες ανατροπές δεν τα πήγαινε καλά. Να το πούμε αλλιώς, ήταν νομοταγής εθνικιστής ρε παιδί μου. Μετά το 1923-24 η άνοδος των ναζί στην εξουσία θα είχε παράλληλα έναν επιδέξιο εχθρό, τον παλαιό συναγωνιστή Φριτς Γκέρλιχ.
Η εφημερίδα του Μονάχου, έχοντας ευρύτατη κυκλοφορία ήταν από τα λίγα έντυπα μέσα που αντιτάχτηκαν στη ναζιστική φρενίτιδα. Ώσπου όλοι μείνανε με το στόμα κρεμασμένο όταν είδαν εκείνο το άρθρο με φωτομονταρισμένη φωτογραφία του Χίτλερ αγκαζέ με μια νέγρα νύφη και με τίτλο που «δεν υπήρχε»: “Ο Χίτλερ έχει μογγολικό αίμα;”. Μέσα σε ένα άρθρο, λίγους μόλις μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές(μιλάμε για αυτές του 33΄ όχι του 2013) ο Φριτς κατάφερε με έντεχνο τρόπο να αποδομήσει τις χιτλερόβγαλτες θεωρίες περί καθαρότητας της Αρείας Φυλής φέρνοντας ως παράδειγμα τον μυτόγκα αρχηγό των ναζίδων θεωρητικών. «Πως είναι δυνατόν ρε τσαρλατάνε υποψήφιε Χίτλερ να λένε οι ψευδοεπιστήμονες σου ότι η μύτες των Αρίων έχουν μικρή γέφυρα και μεγάλη βάση και η δικιά σου να έχει μια πλατιά βάση με επίπεδη γέφυρα η οποία κάνει και κάμψη; Με άλλα λόγια η μυτάρα σου δεν έχει καμιά σχέση με τους Αρίους, αλλά με τους μπασταρδεμένους σλαβικούς τύπους που έχουν προέλθει από βιασμούς Μογγόλων στρατιωτών του Τζέγκις Χαν σε Σλάβες κάτι εκατοντάδες χρόνια πριν». Κοντολογίς, του λέγε, “όρνιο ξύπνα μοιάζεις περισσότερο με Χαντζιαβάτη παρά με καθαρόαιμο άτι!“
Φυσικά μετά από αυτό οι οπαδοί του Χίτλερ δεν έμειναν στις πέτρες. Όταν κέρδισε τις εκλογές του 1933 στέλνει τους δικούς του να μπαγλαρώσουν τον γυαλάκια Φριτς και να τον χώσουν στα κολαστήρια του Νταχάου. Το καλοκαίρι του 1934 ανακοινώθηκε επίσημα στον διεθνή Τύπο ότι ο Γερμανός δημοσιογράφος Φρίτς Γκέρλιχ δεν ήταν στη ζωή.
Ο Γκέρλιχ δεν σκόπευε να πείσει για τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε ο μίστερ Χ. επιστρατεύοντας βιολογικά επιχειρήματα. Αυτά ήταν απλά ο τρόπος να καταρρίψει την φυλετική ψευδοεπιστήμη αναγκάζοντας όμως συμβολικά τον Χίτλερ να κάτσει σε έναν καθρέπτη και να δει, ότι αυτό ακριβώς που μισούσε και κυνηγούσε, ίσως ήταν αυτός ο ίδιος. Ο Γκέρλιχ απέφυγε να κάνει κάτι άλλο που όμως πολλοί σημερινοί έλληνες δημοσιογράφοι κάνουνε επιδέξια: να χαϊδευτεί με το τέρας ή ακόμα και να το υποτιμήσει αφήνοντάς το να τρέφεται.
Είναι αυτό που πολλοί μορφωμένοι και αμόρφωτοι δημοσιογράφοι σήμερα, δεν γνωρίζουν ή αμελούν ότι “αυτό που είναι πολύ σημαντικό για να θριαμβεύσει το κακό είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν απολύτως τίποτα” όπως έλεγε ο Edmund Burke. Κανείς όμως φυσικά δεν θέλει να καταλήξει με ματωμένα τα γυαλάκια του όπως ο Φρίτς…
Ο Βαγγέλης Γεωργίου είναι εμπνευστής και δημιουργός του πρώτου ιστοτόπου δημόσιας διανόησης greeklish.info
Published by
