Ο Παράδεισος του Νεοέλληνα, της Αναστασίας Κορινθίου

O Νεοέλληνας θα πάει στον Παράδεισο, αν και μόνο αν – το τονίζω – κάθεται φρόνιμα χωρίς να σηκώνει το χεράκι του για απορίες. Αν δεν έχει απορίες και δεν συμμετέχει σε πορείες. Αν στις εφημερίδες διαβάζει μόνο τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Αν βλέπει τις ειδήσεις στα μεγάλα κανάλια. Αν πιστεύει ό,τι του λέει η κυβέρνηση. Αν πιστεύει ότι υπάρχει κυβέρνηση. Αν πιστεύει ότι υπάρχει αντιπολίτευση. Αν τα βράδια γκομενιάζει στο φατσοβιβλίο, αντί να μπαίνει σε σκεπτόμενα «ακόμη» site. Aν λέει, και το εννοεί, «δεν βαριέσαι… όλοι ίδιοι είναι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Αν η πολιτική του δραστηριότητα και συμμετοχή περιορίζεται σε ανέκδοτα για την Μέρκελ και τον Σαμαρά. Αν λέει μονότονα σαν ποίημα «Αχ! αθάνατη γενιά του πολυτεχνείου! εμείς το κάναμε τότε το καθήκον μας». Αν δεν απεργεί ποτέ. Αν δεν επαναστατεί ποτέ. Αν είναι σαν τα τρία πιθηκάκια, τύπου «δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω». Αν δεν τον ενοχλεί που δεν θα γίνει ποτέ σαν τα τρία γουρουνάκια, αφού πεθαίνει είτε από την πείνα, είτε από το κρύο. Αν έχει μνήμη χρυσόψαρου. Αν στην πρώτη βροχή έχει ήδη κατασκευάσει την κιβωτό του Νώε. Αν δεν έχει ήθος. Αν δεν τον ενοχλεί ότι, ούτε αυτοί που ψήφισε έχουν ήθος. Αν τα κάνει όλα αυτά… Ναι! θα πάει στον Παράδεισο, και πίστεψε με, δεν θα τον νοιάξει … Λίγο πιλάφι ρε παιδιά, να λαδώσει το εντεράκι του. Λίγο πιλάφι!